Αμφιλοχικό Άργος

Σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία, το Αμφιλοχικόν Άργος ήταν αρχαία πόλη που ίδρυσε ο Αμφίλοχος, γιος του Αμφιαράου και της Εριφύλης, όταν, γυρίζοντας από τον τρωικό πόλεμο στο Άργος, βρήκε την κατάσταση εκεί δυσάρεστη και πήγε στην Ακαρνανία, που ολόκληρο το βόρειο τμήμα της λεγόταν τότε Αμφιλοχία. Οι κάτοικοι της Αμφιλοχίας δέχτηκαν κατόπιν να συνοικήσουν με τους Αμπρακιώτες, που τους έμαθαν την ελληνική γλώσσα αλλά πολύ γρήγορα οι σχέσεις τους επιδεινώθηκαν και εξελίχθηκαν σε εχθρότητα. Αργότερα οι κάτοικοι ακολούθησαν την τύχη της Αιτωλικής Συμπολιτείας.

Σύμφωνα με άλλο μύθο, ο Αμφίλοχος ήταν γιος του Αλκμαίωνα. Ο Αλκμαίωνας μαζί με το γιο του Αμφίλοχο ήρθαν στην Ακαρνανία να βοηθήσουν τον Οινέα εναντίον των Ακαρνάνων, τους οποίους και ενίκησαν. Ο γιος του Αμφίλοχος έκτισε τότε μια πόλη, που ονομάστηκε, προς τιμήν του και προς τιμήν του τόπου καταγωγής του, Αμφιλοχικόν Άργος. Ο Στράβωνας στα Γεωγραφικά του γράφει:

«Μετὰ δὲ τὴν Ἀμβρακίαν τὸ Ἄργος ἐστὶ τὸ Ἀμφιλοχικόν, κτίσμα Ἀλκμαίωνος καὶ τῶν παίδων. Ἔφορος μὲν οὖν φησὶ τὸν Ἀλκμαίωνα μετὰ τὴν Ἐπιγόνων ἐπὶ τὰς Θήβας στρατείαν, παρακληθέντα ὑπὸ Διομήδους, συνελθεῖν εἰς Αἰτωλίαν αὐτῷ καὶ συγκατακτήσασθαι ταύτην τε καὶ τὴν Ἀκαρνανίαν· καλοῦντος δ' αὐτοὺς ἐπὶ τὸν Τρωικὸν πόλεμον Ἀγαμέμνονος, τὸν μὲν Διομήδη πορευθῆναι, τὸν δ' Ἀλκμαίωνα, μείναντα ἐν τῇ Ἀκαρνανίᾳ, τὸ Ἄργος κτίσαι, καλέσαι δ' Ἀμφιλοχικὸν ἐπώνυμον τοῦ ἀδελφοῦ, Ἴναχον δὲ τὸν διὰ τῆς χώρας ῥέοντα ποταμὸν εἰς τὸν κόλπον ἀπὸ τοῦ κατὰ τὴν Ἀργείαν προσαγορεῦσαι. Θουκυδίδης δέ φησιν αὐτὸν Ἀμφίλοχον μετὰ τὴν ἐκ Τροίας ἐπάνοδον, δυσαρεστοῦντα τοῖς ἐν Ἄργει, παρελθεῖν εἰς τὴν Ἀκαρνανίαν, διαδεξάμενον δὲ τὴν τἀδελφοῦ δυναστείαν κτίσαι τὴν πόλιν ἐπώνυμον ἑαυτοῦ».

« Διότι ἡ εὐφορία τῆς γὴς ἔφερεν αὔξησιν τῆς δυνάμεως ὠρισμένων προσώπων, ἡ ὁποία ἐπροκάλει ἐμφυλίους σπαραγμούς, ἀπὸ τοὺς ὁποίους τὰ διαμερίσματα αὐτὰ ἐφθείροντο τόσον μᾶλλον, καθόσον ἤσαν περισσότερον ἐκτεθειμένα εἰς ἐξωτερικᾶς ἐπιδρομάς».

Θουκυδίδης, Ιστορίαι μτφ. Ελευθερίου Βενιζέλου, Βιβλίο Α΄

Ιστορία

Το Αμφιλοχικόν Άργος, σύμφωνα με το Πολύβιο, απείχε 180 στάδια (αρχικά ένα στάδιο ήταν 600 βήματα) από την Αμβρακία. Ο Θουκυδίδης περιγράφει την πόλη «επιθαλάσσια ούσα», δηλαδή κοντά κι όχι μακριά από τη θάλασσα. Αυτό πιθανώς υπονοεί πως στην περιοχή, με την πάροδο των ετών, έγιναν προσχώσεις και έτσι η πόλη έχασε την άμεση επαφή της με την παραλία.

Συνδυάζοντας τις ελάχιστες πληροφορίες των αρχαίων πηγών με τα αρχαιολογικά δεδομένα, οδηγείται κανείς στην πιθανή ταύτιση του Άργους με τα αρχαία ερείπια (τείχη, συστάδες αρχαίων τάφων, αρχιτεκτονικά μέλη και κεραμίδες στέγης), τα οποία σώζονται μερικά χιλιόμετρα νοτιότερα από το σημερινό χωριό Λουτρό και συγκεκριμένα πάνω σε δυο ράχες που ενώνονται στο βόρειο άκρο τους και σχηματίζουν ένα τεράστιο φυσικό πέταλο, πλάι από το οποίο κυλάει τα νερά του ο ποταμός Μποτόκος. Παρά την έλλειψη σχετικών αρχαιολογικών μαρτυριών, από τον Στράβωνα πληροφορούμαστε ότι το Αμφιλοχικό Άργος είχε επιβιώσει και κατά την αυτοκρατορική περίοδο, πιθανώς ως «πόλις περιοικίς» της Νικόπολης. Στην επιβίωσή του συνετέλεσε κυρίως η επίκαιρη θέση του, καθώς βρισκόταν πάνω στο ρωμαϊκό δρόμο Απολλωνίας- Νικόπολης- Αθήνας και δέσποζε σ' έναν εύφορο κάμπο που προσφερόταν για διάφορες γεωργικές καλλιέργειες.

Βιβλιογραφία

• Απολλόδωρος Γ΄ 7,
• Κέρενυτ Κ. Η μυθολογία των Ελλήνων, εκδόσεις Εστία 1993, σελ.540