Αναστασία Γκεντρίκοβα
Η κόμισσα Αναστασία Βασιλίεβνα Γκεντρίκοβα (ρωσικά:Анастаси́я Васи́льевна Ге́ндрикова,23 Ιουνίου 1887 - 4 Σεπτεμβρίου 1918), ήταν κυρία επί των τιμών της αυλής του τελευταίου Τσάρου Νικολάου Β' και της Τσαρίνας Αλεξάνδρας. Συνελήφθη από τους Μπολσεβίκους και δολοφονήθηκε δια τουφεκισμού έξω από το Περμ το φθινόπωρο του 1918.
| Κόμισσα Αναστασία Γκεντρίκοβα | |
|---|---|
 | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 23 Ιουνίου 1887 Αγία Πετρούπολη |
| Θάνατος | 4 Σεπτεμβρίου 1918 (31 ετών) Περμ |
| Θρησκεία | Ανατολικός Ορθόδοξος Χριστιανισμός |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | Κυρία επί των τιμών |
| Οικογένεια | |
| Γονείς | Vassili Hendrikov και Sofya Gagarina |
| Οικογένεια | Hendrikov family |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Όπως οι Ρομανώφ και οι υπηρέτες τους που δολοφονήθηκαν στις 17 Ιουλίου 1918, η Γκεντρίκοβα και η Κατερίνα Αντόλφοβνα Σνάιντερ, η ηλικιωμένη δασκάλα των ανακτόρων που σκοτώθηκε μαζί της, θεωρήθηκαν ως μάρτυρες από τη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία εκτός ρωσικού εδάφους το 1981.
Βιογραφία
ΕπεξεργασίαΗ Γκεντρίκοβα ήταν η κόρη του Κόμη Βασιλείου Αλεξάντροβιτς Γκεντρίκοφ, υπεύθυνος Τελετών των Αυτοκρατορικών ανακτόρων και της συζύγου του, πριγκίπισσα Σοφία Πετρόβνα Γκαγκάριν. Ήταν απόγονος της αδερφής της Αικατερίνης Α' της Ρωσίας, της συζύγου του Μεγάλου Πέτρου.[1]
Η Γκεντρίκοβα διορίστηκε κυρία επί των τιμών το 1910 για την Τσαρίνα Αλεξάνδρα.[2]
Εξορία
ΕπεξεργασίαΉταν αφοσιωμένη στην οικογένεια Ρομανώφ και την ακολούθησε στην εξορία μετά το ξέσπασμα της Ρωσικής Επανάστασης του 1917, πηγαίνοντας μαζί της πρώτα στο Τομπόλσκ και αργότερα στο Γεκατερίνμπουργκ, παρόλο που ανησυχούσε για τη δική της οικογένεια.
Η αδερφή της , Αλεξάνδρα Μπαλάσοβα, με το παρατσούκλι "Ινότκα", ήταν άρρωστη με φυματίωση. «Οι δύο αδελφές ήταν πολύ δεμένες», έγραψε η βαρόνη Sophie von Buxhoeveden, υπενθυμίζοντας πώς τα «σκοτεινά μάτια της Γκεντρίκοβα έλαμπαν» όταν άκουσε νέα για την αδερφή της. "Και από το προσκέφαλο της Ιντότσκα η Ναστένκα έσπευσε πίσω στο Τσάρσκο Σέλο με την είδηση της επανάστασης για να ενταχθεί με τη βασιλική οικογένεια που κινδύνευε. Τώρα σπάνια είχε νέα από την αδερφή της."[3]
Η Buxhoeveden πίστευε ότι η Γκεντρίκοβα γνώριζε τον κίνδυνο που βρισκόταν. «Η Γκεντρίκοβα ήταν συνειδητοποιημένη πως πλησίαζε το θάνατο, ώστε πλέον να μη φοβόταν», έγραψε η Buxhoeveden στα απομνημονεύματά της. "Ήταν πολύ όμορφη και έμοιαζε νεότερη από τα είκοσι οκτώ χρόνια της, αλλά καλωσόριζε τη σκέψη του θανάτου, όντας κουρασμένη από τη ζωή και τόσο αποκολλημένη από τα γήινα πράγματα."[4]
Η Γκεντρίκοβα χωρίστηκε βίαια από τους Μπολσεβίκους από την οικογένεια Ρομανώφ στο Εκατερίνμπουργκ και φυλακίστηκε στο Περμ για μερικούς μήνες.
Θάνατος
Επεξεργασία
Στις 4 Σεπτεμβρίου 1918, οι Γκεντρίκοβα και Schneider μεταφέρθηκαν από το κελί τους και οδηγήθηκαν στο γραφείο της φυλακής μαζί με τον Aleksei Volkov, έναν εξήνταχρονο υπάλληλο στο νοικοκυριό του Τσάρου. Συνοδεύτηκαν από οκτώ άλλους κρατούμενους, συμπεριλαμβανομένης της υπηρέτριας από το σπίτι όπου ζούσε ο Μεγάλος Δούκας Μιχαήλ Αλεξάντροβιτς της Ρωσίας. Είχαν συνοδεία είκοσι δύο φρουρών, κανένας από τους οποίους δεν ήταν Ρώσος.[5]
Ο Βόλκοφ, ο οποίος αργότερα δραπέτευσε, υπενθύμισε ότι όταν ρώτησε έναν φύλακα πού τους πήγαιναν, του απάντησε ότι τους οδηγούσαν «στο σπίτι της σύλληψης». Η Γκεντρίκοβα, η οποία βρισκόταν στο μπάνιο, έθεσε σε έναν φρουρό την ίδια ερώτηση όταν βγήκε. Της είπαν ότι μεταφέρονταν «στην κεντρική φυλακή». Η Γκεντρίκοβα τον ρώτησε, "και από εκεί;" Ο φρουρός απάντησε, "Λοιπόν! Στη Μόσχα." Η Γκεντρίκοβα επανέλαβε αυτή τη συνομιλία στους συντρόφους της και έκανε το σταυρό της με τα δάχτυλά της. Ο Βόλκοφ νόμιζε πως η χειρονομία της σήμαινε «δεν θα μας πυροβολήσουν».[5]
Ο ναύτης στην πόρτα του γραφείου της φυλακής συνέχισε να ελέγχει την μπροστινή πόρτα που οδηγούσε στο δρόμο για να βεβαιωθεί ότι κανείς δεν ήταν εκεί. Μετά από λίγο ένας άλλος ναύτης είπε, «Πάμε». Ευθυγράμμισαν τους φυλακισμένους στο δρόμο σε δύο σειρές, τους άνδρες μπροστά και τις γυναίκες πίσω. Οι κρατούμενοι περπάτησαν μέχρι την άκρη της πόλης ,στο δρόμο προς Ουλιανόβσκ. Ο Βόλκοφ ρώτησε έναν άλλο κρατούμενο που ήταν η κεντρική φυλακή και του είπε ότι την είχαν ήδη περάσει. Ο Βόλκοφ συνειδητοποίησε ότι μεταφέρονταν στο δάσος για να τους πυροβολήσουν.[5] Τότε αποχώρησε από την ομάδα και άρχισε να τρέχει. Μια σφαίρα πέρασε ξυστά από το αυτί του. Πίσω του άκουσε πυροβολισμούς καθώς οι άλλοι κρατούμενοι της ομάδας, μεταξύ των οποίων η Γκεντρίκοβα, πυροβολήθηκαν και σκοτώθηκαν.[5][6]
Τα πτώματα των Γκεντρίκοβα και Schneider ανακτήθηκαν από τον Λευκό στρατό τον Μάιο του 1919 [7] και ενταφιάστηκαν στο νεκροταφείο Yegoshikha. Ωστόσο, οι τάφοι τους καταστράφηκαν όταν οι Μπολσεβίκοι ανέκτησαν τον έλεγχο της πόλης.
Τον Οκτώβριο του 2012, με πρωτοβουλία των ενοριτών διαφόρων εκκλησιών του Περμ στη θέση που βρίσκονταν οι τάφοι ανεγέρθηκε ένας σταυρός.[8]
Παραπομπές
Επεξεργασία- ↑ «The Romanov Royal Martyrs | Nastenka Hendrikova». romanovs (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 20 Μαΐου 2021.
- ↑ King, Greg (2003). The fate of the Romanovs. Hoboken, N.J.: John Wiley & Sons. σελ. 51. ISBN 0-471-20768-3. 51447269.
- ↑ Buksgevden, Sofii︠a︡, baronessa (2016). The tragic empress : the authorized biography of Alexandra Romanov. [Place of publication not identified]. ISBN 978-1-5425-7047-3. 994007013.
- ↑ King, Greg (2003). The fate of the Romanovs. Hoboken, N.J.: John Wiley & Sons. σελ. 144. ISBN 0-471-20768-3. 51447269.
- ↑ 5,0 5,1 5,2 5,3 «Memories of Alexei Volkov - an online book on Romanov Russia». www.alexanderpalace.org. Ανακτήθηκε στις 20 Μαΐου 2021.
- ↑ King, Greg (2003). The fate of the Romanovs. Hoboken, N.J.: John Wiley & Sons. σελ. 504. ISBN 0-471-20768-3. 51447269.
- ↑ Rappaport, Helen (2014). Four sisters : the lost lives of the Romanov grand duchesses (Unabridged edition έκδοση). London. σελ. 377. ISBN 978-0-230-76817-8. 868077745.
- ↑ «Некрополи Перми ...и не только - Шнейдер Е. А.». permnecropol.ucoz.ru. Ανακτήθηκε στις 20 Μαΐου 2021.