Ανεύρετος Βουλή
Με την ειρωνική ονομασία «Ανεύρετος Βουλή» (γαλλ. Chambre introuvable) έμεινε στην ιστορία το γαλλικό κοινοβούλιο που συγκλήθηκε μετά τη δεύτερη επάνοδο του βασιλέως Λουδοβίκου ΙΗ΄. Οι εργασίες του διάρκεσαν από τον Οκτώβριο του 1815 έως τον Σεπτέμβριο του 1816. Η Βουλή αυτή με τα μέτρα που έλαβε απείλησε να βυθίσει για μια ακόμα φορά τη Γαλλία στην αναρχία και τις ταραχές. Ο εκλογικός νόμος του 1817 εμπόδισε να εκλεγεί ξανά ένα τέτοιο κοινοβούλιο. Η επωνυμία «Ανεύρετος Βουλή» δόθηκε από τον ίδιο τον Λουδοβίκο ΙΗ΄, εξαιτίας του ότι δεν έβρισκε κανένα τρόπο συνεργασίας με το σώμα αυτό[1], παρά το γεγονός ότι η μεγάλη πλειονότητα των βουλευτών χαρακτηρίζονταν ως «υπερ-βασιλόφρονες».
Ιστορικό Επεξεργασία
Οι γαλλικές εκλογές της 14ης Αυγούστου 1815, διεξαχθείσες με άνισο δικαίωμα ψήφου (δηλαδή οι ψήφοι των ευγενών «μετρούσαν» περισσότερο από εκείνες των «κοινών θνητών») και υπό τις συνθήκες του δεύτερου «Λευκού τρόμου», απέφεραν μια βουλή με τεράστια πλειοψηφία των υπερ-βασιλοφρόνων (γαλλ. Ultraroyalistes): τα 350 από τα 402 μέλη της ανήκαν στην παράταξη αυτή.[1]
Η «Ανεύρετος Βουλή» συνήλθε για πρώτη φορά στις 7 Οκτωβρίου 1815 και χαρακτηρίσθηκε από τον ζήλο της υπέρ της αριστοκρατίας και των κληρικών. Είχε ως στόχο την επαναφορά του Ancien Régime. Η βουλή απαγόρευσε την τρίχρωμη σημαία της Γαλλίας[1], ψήφισε τη δημιουργία στρατοδικείων[2] και εξόρισε όλα τα μέλη της Συμβατικής Εθνοσυνέλευσης της Γαλλικής Επαναστάσεως που είχαν ψηφίσει υπέρ της εκτελέσεως του βασιλέως Λουδοβίκου ΙΣΤ΄.[3] Το σώμα επεδίωξε τις ακραίες πολιτικές του ακόμα και αψηφώντας τον ίδιο τον βασιλιά Λουδοβίκο ΙΗ΄, διακηρύσσοντας το σύνθημα «Vive le roi, quand même» («Ζήτω ο βασιλιάς, όπως και να 'χει»).[1]
Ο Λουδοβίκος, αντιμέτωπος με αυξανόμενη δυσαρέσκεια στη γαλλική κοινωνία, ακολούθησε τις συμβουλές μιας ομάδας φιλελεύθερων προσώπων, μεταξύ των οποίων ήταν ο Δούκας Ηλίας του Ντεκάζ, ο Δούκας του Ρισελιέ (πρωθυπουργός από τον Σεπτέμβριο του 1815), ο Δούκας του Ουέλλινγκτον (ως διοικητής των βρετανικών δυνάμεων κατοχής) και ο Ρώσος πρέσβυς Κάρλο Αντρέα Πότσο ντι Μπόργκο, και διέλυσε τη Βουλή στις 5 Σεπτεμβρίου 1816.[4]
Οι εκλογές που ακολούθησαν είχαν ως αποτέλεσμα την προσωρινή εκτόπιση των υπερ-βασιλοφρόνων από τους μετριοπαθείς βασιλικούς Ministériels και τους πιο φιλελεύθερους Doctrinaires, που επεχείρησαν να συμφιλιώσουν την κληρονομιά της Γαλλικής Επαναστάσεως με τη μοναρχία.[5][6]
Όταν οι «υπερ-βασιλόφρονες» επανέκτησαν την κοινοβουλευτική πλειοψηφία στις εκλογές του Φεβρουαρίου-Μαρτίου 1824, η βουλή που προέκυψε πήρε το προσωνύμιο «Ανακτηθείσα Βουλή» (γαλλ. Chambre retrouvée), μια αναφορά στην «Ανεύρετο Βουλή».[7][8]
Δείτε επίσης Επεξεργασία
Παραπομπές Επεξεργασία
- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 Skuy 2003, σελ. 36.
- ↑ Bury 2003, σελ. 16.
- ↑ Hudson 1936, σελ. 64.
- ↑ Hudson 1936, σελ. 69.
- ↑ Skuy 2003, σελ. 38.
- ↑ Evans & Godin 2014, σελ. 22.
- ↑ Bury 2003, σελ. 24.
- ↑ Alexander 2003, σελ. 187.
Πηγές Επεξεργασία
- Το ομώνυμο λήμμα στη Νέα Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια «Χάρη Πάτση», τόμος 5, σελ. 635
Βιβλιογραφία Επεξεργασία
- Alexander, Robert (2003). Re-Writing the French Revolutionary Tradition: Liberal Opposition and the Fall of the Bourbon Monarchy. Cambridge: Cambridge University Press. ISBN 0-521-80122-2.
- Brown, Nicholette F. (1969). Ultra-Royalist Deputies in the Chambre introuvable, 1815-1816 (διδακτορική διατριβή). Πανεπιστήμιο Ντιούκ.
- Bury, J.P.T. (2003) [1949]. France, 1814-1940 (6η έκδοση). Λονδίνο: Routledge. ISBN 0-415-31600-6.
- Corciulo, Maria Sofia (1983). «Les élections à la Chambre introuvable en août 1815» (στα γαλλικά). Parliaments, Estates and Representation 3 (2): 123-134. doi:.
- Corciulo, Maria Sofia (2000). «La dissolution de la 'Chambre Introuvable' (5 septembre 1816): coup d'état de Louis XVIII?» (στα γαλλικά). Parliaments, Estates and Representation 20 (1): 167-175. doi:.
- Hudson, Nora E. (1936). Ultra-Royalism and the French Restoration. Cambridge: Cambridge University Press.
- Jones, Rhys (2016). «1816 and the Resumption of «Ordinary History»». Journal of Modern European History 4 (1): 119-142. doi:.