Λουδοβίκος ΙΗ΄ της Γαλλίας
| Το λήμμα δεν περιέχει πηγές ή αυτές που περιέχει δεν επαρκούν. |
Ο Λουδοβίκος ΙΗ΄ (Louis XVIII, 17 Νοεμβρίου 1755 - 16 Σεπτεμβρίου 1824), ο επονομαζόμενος και "Ποθητός", από τον Οίκο των Βουρβόνων ήταν βασιλιάς της Γαλλίας και της Ναβάρρας από το 1814 μέχρι το 1824.
| Λουδοβίκος ΙΗ΄ | |
|---|---|
 Ο Λουδοβίκος ΙΗ΄ με το ένδυμα της στέψης, από τον Φρανσουά Ζεράρ. | |
Βασιλιάς της Γαλλίας και της Ναβάρρας | |
| Περίοδος | De jure 8 Ιουνίου 1795 – 16 Σεπτεμβρίου 1824 De facto 11 Απριλίου 1814 – 20 Μαρτίου 1815; μετά 7 Ιουλίου 1815 – 16 Σεπτεμβρίου 1824 |
| Προκάτοχος | Ναπολέων Α΄ De facto και με το νόμο προκάτοχος ως Αυτοκράτορας των Γάλλων. Νόμιμος προκάτοχος ήταν ο Λουδοβίκος ΙΖ΄ |
| Διάδοχος | Κάρολος Ι΄ |
| Γέννηση | 17 Νοεμβρίου 1755 Παλάτι των Βερσαλλιών |
| Θάνατος | 16 Σεπτεμβρίου 1824 (68 ετών) Παρίσι, Γαλλία |
| Τόπος ταφής | Βασιλική Σαιν-Ντενί, Γαλλία |
| Σύζυγος | Μαρία Ιωσηφίνα της Σαβοΐας |
| Οίκος | Οίκος των Βουρβόνων |
| Πατέρας | Λουδοβίκος, Δελφίνος της Γαλλίας |
| Μητέρα | Μαρία Ιωσηφίνα της Σαξονίας |
 Σχετικά πολυμέσα | |
| δεδομένα () | |
Ο Λουδοβίκος Στανίσλαος Ιαβέρης ήταν γιος του δελφίνου Λουδοβίκου Φερδινάνδου και της Μαρίας Ιωσηφίνας της Σαξονίας· ήταν εγγονός του Λουδοβίκου ΙΕ΄, αδελφός και διάδοχος στον βασιλικό θρόνο του Λουδοβίκου ΙΣΤ΄. Το 1771 παντρεύτηκε τη Μαρία Ιωσηφίνα της Σαβοΐας, αλλά δεν απέκτησε τέκνα. Μέχρι την ανάρρησή του έφερε τον τίτλο του κόμη της Προβηγκίας (comte de Provence).
Όταν ο μεγαλύτερος αδελφός του ανέβηκε στον θρόνο, ο κόμης της Προβηγκίας άρχισε να δίνει την εικόνα φωτισμένου πρίγκιπα, επηρεασμένου από τις ιδέες του Βολταίρου. Μετά την έκρηξη της Γαλλικής Επανάστασης είχε μια προστριβή με τη Μαρία Αντουανέτα για θέματα εξουσίας και το όνομά του ενεπλάκη στην αντεπαναστατική συνωμοσία του Μαρκησίου ντε Φαβρά, αλλά κατόρθωσε να αποσύρει την κατηγορία.
Οι εξελίξεις στην επαναστατημένη Γαλλία τον ώθησαν σε φυγή τον Ιούνιο του 1791 στην Κόμπλεντς. Αγωνίστηκε για την παλινόρθωση της μοναρχίας, συνεργαζόμενος με βασιλόφρονες της Γαλλίας, αυτοεξόριστους ευγενείς (émigrés) και ξένους ηγεμόνες. Όταν ο Λουδοβίκος ΙΣΤ΄ εκτελέστηκε στις 21 Ιανουαρίου 1793, αυτοανακηρύχθηκε αντιβασιλεύς και - μετά τον θάνατο του ανιψιού του Λουδοβίκου ΙΖ΄ (8 Ιουνίου 1795)- βασιλιάς της Γαλλίας. Μέχρι το 1814 έζησε στην εξορία.
Βασιλιάς της Γαλλίας έγινε τον Απρίλιο του 1814, μετά την πτώση του Ναπολέοντα. Παραχώρησε Σύνταγμα, αλλά η βασιλεία του διεκόπη κατά τη διάρκεια των Εκατό Ημερών (19 Μαρτίου – 15 Ιουνίου 1815), όταν ο Ναπολέων επανήλθε στη Γαλλία και ο Λουδοβίκος αναγκάστηκε να καταφύγει στη Γάνδη. Μετά το Βατερλώ αποκαταστάθηκε στον θρόνο.
Ο Λουδοβίκος προσπάθησε να κρατηθεί στη μέση οδό, μεταξύ των Δημοκρατικών και των Βοναπαρτιστών αφ’ ενός και των Υπερσυντηρητικών (Ultras) αφ' ετέρου, για τους οποίους λεγόταν ότι ήταν «βασιλικότεροι του βασιλέως» και είχαν ηγέτη τον αδελφό του, τον Κόμη του Αρτουά, τον μελλοντικό Κάρολο Ι΄. Περιέσωσε κάποια από τα επιτεύγματα της Επανάστασης και της Αυτοκρατορίας, προσπάθησε να περιορίσει τις αντεκδικήσεις των μοναρχικών και εν γένει να επιβάλει μια μετριοπαθή γραμμή. Σημαντικότερος συνεργάτης του στην επιβολή αυτής της γραμμής ήταν ο Κόμης Ντεκάζ, τον οποίον ο Βασιλιάς υποστήριζε επί τέσσερα χρόνια, ακόμα και όταν ο αδελφός του ερχόταν σε σύγκρουση με τον υπουργό.
Αλλά τον Φεβρουάριο του 1820 ο Δούκας ντε Μπερρύ, γιος του Κόμη του Αρτουά και επίδοξος διάδοχος του θρόνου, δολοφονήθηκε από έναν Βοναπαρτιστή. Το υπουργείο Ντεκάζ έπεσε και επικράτησαν οι Ultras. Οι νέοι υπουργοί, ο Δούκας ντε Ρισελιέ και ιδίως ο Κόμης ντε Βιλλέλ, εξέφραζαν τη νέα υπερσυντηρητική πολιτική, εισάγοντες μεταξύ άλλων και τους νόμους Περί Γενικής Ασφαλείας και Περί Τύπου.
Ο Λουδοβίκος πέθανε τον Σεπτέμβριο του 1824 και τον διαδέχτηκε ο νεότερος αδελφός του Κάρολος Ι΄.
Οικογένεια
ΕπεξεργασίαΝυμφεύτηκε το 1771 τη Μαρία Ιωσηφίνα της Σαβοΐας, κόρη του Βίκτωρα Αμεδαίου Γ΄ της Σαρδηνίας· δεν απέκτησαν απογόνους.
