Ανθρώπινος κορονοϊος OC43

Ο ανθρώπινος κορονοϊός OC43 (HCoV-OC43) είναι μέλος του είδους Betacoronavirus 1 που μολύνει τους ανθρώπους και ζώα.^[1]^[2] Η μολυσματικός κορονοϊός είναι ένας ιός με περίβλημα και με θετικής(+) πολικότητας μονόκλωνο RNA για γονιδίωμα.^[3] Μαζί με τον ανθρώπινο κορονοϊό 229E (HCoV-229E), είναι ένας από τους ιούς που είναι υπεύθυνοι για το κοινό κρυολόγημα.^[4]^[5] Έχει, όπως και άλλοι κορονοϊοί του ίδιου γένους και υπογένους, μια επιπλέον μικρότερη πρωτεΐνη αιχμής που ονομάζεται HE.^[6]

Παθογένεια Επεξεργασία

Μαζί με τον HCoV-229E, ένα είδος γένους Alphacoronavirus, ο HCoV-OC43 είναι μεταξύ των γνωστών ιών που προκαλούν το κοινό κρυολόγημα. Και οι δύο ιοί μπορούν να προκαλέσουν σοβαρές λοιμώξεις του κατώτερου αναπνευστικού, συμπεριλαμβανομένης της πνευμονίας σε βρέφη, ηλικιωμένους και ανοσοκατεσταλμένα άτομα, όπως όσοι υποβάλλονται σε χημειοθεραπεία, και άτομα με τον ιό HIV-AIDS.^[7]^[8]^[9]

Επιδημιολογία Επεξεργασία

Οι κορονοϊοί έχουν παγκόσμια κατανομή, προκαλώντας το 10-15% των περιπτώσεων κοινού κρυολογήματος. Οι λοιμώξεις αυτές παρουσιάζουν ένα εποχιακό μοτίβο με τα περισσότερα περιστατικά να σημειώνονται κατά τους χειμερινούς μήνες.^[10]^[11]

Δείτε επίσης Επεξεργασία

Ιός με RNA γονιδίωμα (RNA virus)
Ανθρώπινος κορονοϊος HKU1
Θετική/Αρνητική πολικότητα (Positive/negative-sense)

Παραπομπές Επεξεργασία

↑ «Taxonomy browser (Betacoronavirus 1)». www.ncbi.nlm.nih.gov. Ανακτήθηκε στις 29 Φεβρουαρίου 2020.
↑ Lim, Yvonne Xinyi; Ng, Yan Ling; Tam, James P.; Liu, Ding Xiang (2016-07-25). «Human Coronaviruses: A Review of Virus–Host Interactions». Diseases 4 (3): 26. doi:10.3390/diseases4030026. ISSN 2079-9721. PMID 28933406. «See Table 1.».
↑ Li, Fang (2016-09-29). «Structure, Function, and Evolution of Coronavirus Spike Proteins». Annual Review of Virology 3 (1): 237–261. doi:10.1146/annurev-virology-110615-042301. ISSN 2327-056X. PMID 27578435. «BCoV S1-NTD does not recognize galactose as galectins do. Instead, it recognizes 5-N-acetyl-9-O-acetylneuraminic acid (Neu5,9Ac2) (30, 43). The same sugar receptor is also recognized by human coronavirus OC43 (43, 99). OC43 and BCoV are closely related genetically, and OC43 might have resulted from zoonotic spillover of BCoV (100, 101).».
↑ Lau, Susanna K. P.; Lee, Paul; Tsang, Alan K. L.; Yip, Cyril C. Y.; Tse, Herman; Lee, Rodney A.; So, Lok-Yee; Lau, Y.-L. και άλλοι. (2011). «Molecular Epidemiology of Human Coronavirus OC43 Reveals Evolution of Different Genotypes over Time and Recent Emergence of a Novel Genotype due to Natural Recombination». Journal of Virology 85 (21): 11325–37. doi:10.1128/JVI.05512-11. PMID 21849456. PMC 3194943. https://archive.org/details/sim_journal-of-virology_2011-11_85_21/page/11325.
↑ E. R. Gaunt,1 A. Hardie,2 E. C. J. Claas,3 P. Simmonds,1 and K. E. Templeton. Epidemiology and Clinical Presentations of the Four Human Coronaviruses 229E, HKU1, NL63, and OC43 Detected over 3 Years Using a Novel Multiplex Real-Time PCR Method down-pointing small open triangle. J Clin Microbiol. 2010 August; 48(8): 2940–2947.
↑ Woo, Patrick C. Y.; Huang, Yi; Lau, Susanna K. P.; Yuen, Kwok-Yung (2010-08-24). «Coronavirus Genomics and Bioinformatics Analysis». Viruses 2 (8): 1804–1820. doi:10.3390/v2081803. ISSN 1999-4915. PMID 21994708. «In all members of Betacoronavirus subgroup A, a haemagglutinin esterase (HE) gene, which encodes a glycoprotein with neuraminate O-acetyl-esterase activity and the active site FGDS, is present downstream to ORF1ab and upstream to S gene (Figure 1).».
↑ Wevers, Brigitte A.; Van Der Hoek, Lia (2009). «Recently Discovered Human Coronaviruses». Clinics in Laboratory Medicine 29 (4): 715–24. doi:10.1016/j.cll.2009.07.007. PMID 19892230.
↑ Mahony, James B. (2007). «Coronaviruses». Στο: Murray, Patrick R. Manual of Clinical Microbiology (9th έκδοση). Washington D.C.: ASM Press. σελίδες 1414–23. ISBN 978-1-55581-371-0.
↑ Pyrc, K.; Berkhout, B.; Van Der Hoek, L. (2007). «Antiviral Strategies Against Human Coronaviruses». Infectious Disorders Drug Targets 7 (1): 59–66. doi:10.2174/187152607780090757. PMID 17346212.
↑ Van Der Hoek, L (2007). «Human coronaviruses: What do they cause?». Antiviral Therapyapy 12 (4 Pt B): 651–8. PMID 17944272.
↑ Wat, Dennis (2004). «The common cold: A review of the literature». European Journal of Internal Medicine 15 (2): 79–88. doi:10.1016/j.ejim.2004.01.006. PMID 15172021.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι Επεξεργασία

[:0-1] «Taxonomy browser (Betacoronavirus 1)». www.ncbi.nlm.nih.gov. Ανακτήθηκε στις 29 Φεβρουαρίου 2020.

[2] Lim, Yvonne Xinyi; Ng, Yan Ling; Tam, James P.; Liu, Ding Xiang (2016-07-25). «Human Coronaviruses: A Review of Virus–Host Interactions». Diseases 4 (3): 26. doi:10.3390/diseases4030026. ISSN 2079-9721. PMID 28933406. «See Table 1.».

[3] Li, Fang (2016-09-29). «Structure, Function, and Evolution of Coronavirus Spike Proteins». Annual Review of Virology 3 (1): 237–261. doi:10.1146/annurev-virology-110615-042301. ISSN 2327-056X. PMID 27578435. «BCoV S1-NTD does not recognize galactose as galectins do. Instead, it recognizes 5-N-acetyl-9-O-acetylneuraminic acid (Neu5,9Ac2) (30, 43). The same sugar receptor is also recognized by human coronavirus OC43 (43, 99). OC43 and BCoV are closely related genetically, and OC43 might have resulted from zoonotic spillover of BCoV (100, 101).».

[DoiJVIMissing-4] Lau, Susanna K. P.; Lee, Paul; Tsang, Alan K. L.; Yip, Cyril C. Y.; Tse, Herman; Lee, Rodney A.; So, Lok-Yee; Lau, Y.-L. και άλλοι. (2011). «Molecular Epidemiology of Human Coronavirus OC43 Reveals Evolution of Different Genotypes over Time and Recent Emergence of a Novel Genotype due to Natural Recombination». Journal of Virology 85 (21): 11325–37. doi:10.1128/JVI.05512-11. PMID 21849456. PMC 3194943. https://archive.org/details/sim_journal-of-virology_2011-11_85_21/page/11325.

[5] E. R. Gaunt,1 A. Hardie,2 E. C. J. Claas,3 P. Simmonds,1 and K. E. Templeton. Epidemiology and Clinical Presentations of the Four Human Coronaviruses 229E, HKU1, NL63, and OC43 Detected over 3 Years Using a Novel Multiplex Real-Time PCR Method down-pointing small open triangle. J Clin Microbiol. 2010 August; 48(8): 2940–2947.

[:03-6] Woo, Patrick C. Y.; Huang, Yi; Lau, Susanna K. P.; Yuen, Kwok-Yung (2010-08-24). «Coronavirus Genomics and Bioinformatics Analysis». Viruses 2 (8): 1804–1820. doi:10.3390/v2081803. ISSN 1999-4915. PMID 21994708. «In all members of Betacoronavirus subgroup A, a haemagglutinin esterase (HE) gene, which encodes a glycoprotein with neuraminate O-acetyl-esterase activity and the active site FGDS, is present downstream to ORF1ab and upstream to S gene (Figure 1).».

[7] Wevers, Brigitte A.; Van Der Hoek, Lia (2009). «Recently Discovered Human Coronaviruses». Clinics in Laboratory Medicine 29 (4): 715–24. doi:10.1016/j.cll.2009.07.007. PMID 19892230.

[8] Mahony, James B. (2007). «Coronaviruses». Στο: Murray, Patrick R. Manual of Clinical Microbiology (9th έκδοση). Washington D.C.: ASM Press. σελίδες 1414–23. ISBN 978-1-55581-371-0.

[9] Pyrc, K.; Berkhout, B.; Van Der Hoek, L. (2007). «Antiviral Strategies Against Human Coronaviruses». Infectious Disorders Drug Targets 7 (1): 59–66. doi:10.2174/187152607780090757. PMID 17346212.

[10] Van Der Hoek, L (2007). «Human coronaviruses: What do they cause?». Antiviral Therapyapy 12 (4 Pt B): 651–8. PMID 17944272.

[11] Wat, Dennis (2004). «The common cold: A review of the literature». European Journal of Internal Medicine 15 (2): 79–88. doi:10.1016/j.ejim.2004.01.006. PMID 15172021.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]