Αντεμάρ του Πουί
Ο Αντεμάρ (επίσης γνωστός ως Αϊμάρ ή Αελάρζ) ντε Μοντέιγ (πέθανε την 1η Αυγούστου 1098) ήταν μια από τις κύριες μορφές της Πρώτης Σταυροφορίας και επίσκοπος του Πουί-αν-Βελαί πριν από το 1087. Ήταν ο εκλεκτός εκπρόσωπος του Πάπα Ουρβανού Β΄ για την εκστρατεία στους Αγίους Τόπους. Μνημονεύεται για την πολεμική του ανδρεία, οδήγησε ιππότες και άνδρες στη μάχη και πολέμησε δίπλα τους, ιδίως στη μάχη του Δορυλαίου και στην πολιορκία της Αντιόχειας. Ο Αντεμάρ λέγεται ότι μετέφερε την Αγία Λόγχη στην απόδραση των Σταυροφόρων στην Αντιόχεια στις 28 Ιουνίου 1098, κατά την οποία οι ανώτερες ισλαμικές δυνάμεις υπό τον ατάμπεη Κερμπογκά κατατροπώθηκαν, εξασφαλίζοντας την πόλη για τους Σταυροφόρους. Πέθανε το 1098 λόγω ασθένειας.
| Αντεμάρ του Πουί | |
|---|---|
 | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Adhémar de Monteil (Γαλλικά) |
| Γέννηση | 1055 (περίπου) |
| Θάνατος | 1 Αυγούστου 1098 Αντιόχεια |
| Χώρα πολιτογράφησης | Γαλλία |
| Θρησκεία | Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Γαλλικά |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | παπικός λεγάτος καθολικός ιερέας καθολικός επίσκοπος |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | επίσκοπος του Λε Πουί-εν-Βελαί (1077–1098) παπικός λεγάτος (Α΄ Σταυροφορία) |
| Θυρεός | |
 | |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Βίος
ΕπεξεργασίαΓεννημένος γύρω στο 1045 στην οικογένεια των κόμητων του Βαλεντινουά και εκλεγμένος επίσκοπος του Λε Πουί γύρω στο 1080, ήταν υπέρμαχος της Γρηγοριανής Μεταρρύθμισης. Μεταξύ των υποστηρικτών του ήταν ο μετέπειτα Πάπας Ουρβανός Β΄ και ο Ραϋμόνδος του Σεν Ζιλ, κόμης της Τουλούζης και ο πλουσιότερος και ισχυρότερος ευγενής της Γαλλίας. Λέγεται επίσης ότι πήγε για προσκύνημα στην Ιερουσαλήμ γύρω στο 1086. Ήταν αδελφός του Γουλιέλμου Χιου του Μοντέιγ, ο οποίος ήταν επίσης σταυροφόρος στην Πρώτη Σταυροφορία.[1] Ο Αντεμάρ πιθανότατα συνάντησε τον Πάπα Ουρβανό Β΄, όταν επισκέφθηκε το Πουί τον Αύγουστο του 1095.[2]
Στη σύνοδο του Κλερμόν το 1095, ο Αντεμάρ έδειξε μεγάλο ζήλο για τη σταυροφορία (υπάρχουν ενδείξεις ότι ο Ουρβανός Β΄ είχε συνομιλήσει με τον Αντεμάρ πριν από τη σύνοδο).[3] Ο Αντεμάρ ονομάστηκε αποστολικός λεγάτος και διορίστηκε να ηγηθεί της σταυροφορίας από τον Πάπα Ουρβανό Β΄ στις 27 Νοεμβρίου 1095.[4] Εν μέρει, ο Αντεμάρ επιλέχθηκε να ηγηθεί επειδή είχε ήδη πραγματοποιήσει προσκύνημα στην Ιερουσαλήμ το 1086 και το 1087.[4] Μετά την ανακοίνωση της σταυροφορίας ο Αντεμάρ πέρασε τον επόμενο χρόνο συγκεντρώνοντας χρήματα και στρατολογώντας άνδρες.[2] Αναχωρώντας στις 15 Αυγούστου 1096,[4] συνόδευσε τον Ραϋμόνδο της Τουλούζης και τον στρατό του προς τα ανατολικά.[3]
Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού από το Ντουράτσο στην Κωνσταντινούπολη, στην κοιλάδα της Πελαγονίας, ο Αντεμάρ έπεσε θύμα επίθεσης από μια ομάδα μισθοφόρων Πετσενέγων, όταν απομακρύνθηκε πολύ από την πλειονότητα των δυνάμεων των Σταυροφόρων. Οι Πετσενέγοι χτύπησαν και λήστεψαν τον Αντεμάρ, αλλά άρχισαν να διαπληκτίζονται μεταξύ τους για τα υπάρχοντά του- ο Αντεμάρ σώθηκε από δυνάμεις των Σταυροφόρων που είχαν αντιληφθεί την αναταραχή.[2] Μόλις ο στρατός έφτασε στη Θεσσαλονίκη, ο Αντεμάρ αποφάσισε να παραμείνει εκεί για κάποιο χρονικό διάστημα, λόγω ασθένειας, ενώ οι δυνάμεις των Σταυροφόρων προχωρούσαν. Τελικά ο Αντεμάρ μπόρεσε να επανενωθεί με τους Σταυροφόρους.[2]
Ο Αντεμάρ διαπραγματεύτηκε με τον Αλέξιο Α΄ Κομνηνό στην Κωνσταντινούπολη, επανέφερε σχετική πειθαρχία μεταξύ των σταυροφόρων στη Νίκαια, έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη μάχη του Δορυλαίου και ήταν σε μεγάλο βαθμό υπεύθυνος για τη διατήρηση του ηθικού κατά τη διάρκεια της πολιορκίας της Αντιόχειας μέσω διαφόρων θρησκευτικών τελετών, όπως η νηστεία και η ειδική τήρηση των ιερών ημερών. Μια από τις φορές που το έκανε αυτό, ήταν μετά από έναν σεισμό κατά τη διάρκεια της πολιορκίας της Αντιόχειας, έβαλε τους Σταυροφόρους να νηστέψουν για τρεις ημέρες και έβαλε τους ιερείς και τους κληρικούς να κάνουν λειτουργία και προσευχές.[1] Ο Αντεμάρ διέταξε επίσης τους Σταυροφόρους να ξυρίζονται και να φορούν σταυρό σε μια προσπάθεια να σταματήσουν οι Σταυροφόροι να επιτίθενται ο ένας στον άλλο κατά λάθος. Μετά την κατάληψη της πόλης τον Ιούνιο του 1098 και την επακόλουθη πολιορκία υπό την ηγεσία του Κερμπογκά, ο Αντεμάρ οργάνωσε μια πομπή στους δρόμους και έβαλε να κλειδώσουν οι πύλες, ώστε οι Σταυροφόροι, πολλοί από τους οποίους είχαν αρχίσει να πανικοβάλλονται, να μην μπορούν να φύγουν από την πόλη. Ήταν εξαιρετικά επιφυλακτικός απέναντι στην ανακάλυψη της Αγίας Λόγχης από τον Πέτρο Βαρθολομαίο στην Αντιόχεια, ιδίως επειδή γνώριζε ότι ένα τέτοιο κειμήλιο υπήρχε ήδη στην Κωνσταντινούπολη- ωστόσο, ήταν πρόθυμος να αφήσει τον στρατό των Σταυροφόρων να πιστέψει ότι ήταν αληθινό, αν αυτό ανέβαζε το ηθικό τους. Ο Άντεμαρ προστατεύθηκε από μια ομάδα Σταυροφόρων υπό την ηγεσία του Ερρίκου του Ες για να διαφυλάξει το (αν και ύποπτο) λείψανο. Τον Ιούνιο του 1098 ο Αντεμάρ προσβλήθηκε από ασθένεια και τους επόμενους μήνες η κατάστασή του επιδεινώθηκε.[2]
Όταν ο Κερμπογκά ηττήθηκε, ο Αντεμάρ οργάνωσε ένα συμβούλιο σε μια προσπάθεια να διευθετήσει τις διαφορές για την ηγεσία, αλλά πέθανε την 1η Αυγούστου 1098,[3] πιθανότατα από τύφο.[5] Ο Αντεμάρ ετάφη στην Αντιόχεια μέσα στη Βασιλική του Αγίου Πέτρου.[2] Οι διαφορές μεταξύ των ανώτερων ευγενών παρέμειναν άλυτες και η πορεία προς την Ιερουσαλήμ καθυστέρησε για μήνες. Ωστόσο, οι στρατιώτες της κατώτερης τάξης συνέχισαν να θεωρούν τον Αντεμάρ ως ηγέτη. Μετά τον θάνατό του, ο Αντεμάρ φέρεται να εμφανίστηκε σε διάφορα οράματα διαφόρων σταυροφόρων. Ένα από τα πρώτα αναφέρθηκε από τον Πέτρο Βαρθολομαίο, ο οποίος δήλωσε ότι ο Άντεμαρ του εμφανίστηκε δηλώνοντας ότι, λόγω του σκεπτικισμού του για την Αγία Λόγχη, είχε περάσει μερικές ημέρες στην κόλαση και διασώθηκε μόνο επειδή είχε καεί ένα κερί στη μνήμη του, είχε δώσει ένα δώρο στο Ιερό όπου φυλασσόταν η Αγία Λόγχη και λόγω των προσευχών του Βοημόνδου.[2] Κατά την πολιορκία της Ιερουσαλήμ, ο Πέτρος Δεσιδέριος ισχυρίστηκε ότι δέχθηκε όραμα από τον ίδιο τον Άδεμαρ. Ο Πέτρος ισχυρίστηκε επίσης ότι, σε αυτό το όραμα, ο Αντεμάρ του είχε δώσει εντολή να βάλει τους Σταυροφόρους να νηστέψουν και να οδηγήσουν μια πομπή γύρω από τα τείχη της Ιερουσαλήμ.[1] Αυτό έγινε και η Ιερουσαλήμ καταλήφθηκε από τους Σταυροφόρους το 1099. Αργότερα, ο Στέφανος της Βαλένθια ισχυρίστηκε επίσης ότι είχε οράματα με πρωταγωνιστή τον Αντεμάρ, στα οποία ο Αντεμάρ μιλούσε στον Στέφανο για διάφορα λείψανα. Ο Αντεμάρ είπε στον Στέφανο ότι πρέπει να αποδίδεται μεγάλος σεβασμός στον σταυρό που ο Αντεμάρ είχε πάρει μαζί του στη σταυροφορία. Είπε επίσης στον Στέφανο πώς θα έπρεπε να μεταχειριστεί την Αγία Λόγχη και είπε στον Στέφανο να δώσει το δαχτυλίδι του Στέφανου στον κόμη Ραϋμόνδο. Είπε στον Στέφανο ότι, μέσω αυτού του δαχτυλιδιού, ο κόμης Ραϋμόνδος θα μπορούσε να επικαλεστεί τη δύναμη της Παναγίας.[1]
Παραπομπές
Επεξεργασία- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 Kostick, Conor (2008). The social structure of the first Crusade. Leiden: Brill. ISBN 9789047445029.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 2,5 2,6 Brundage, James A. (1959). «Adhemar of Puy: The Bishop and His Critics». Speculum 34 (2): 201–212. doi:.
- ↑ 3,0 3,1 3,2 Chisholm 1911, σελ. 192.
- ↑ 4,0 4,1 4,2 Peters 1971, σελ. 31.
- ↑ Asbridge, Thomas (2004). The First Crusade: A New History. Oxford University Press. σσ. 249-250.
Πηγές
Επεξεργασία
Το παρόν λήμμα ενσωματώνει κείμενο από έκδοση που είναι πλέον κοινό κτήμα: Chisholm, Hugh, επιμ.. (1911) «Adhemar de Monteil» Εγκυκλοπαίδεια Μπριτάννικα 1 (11η έκδοση) Cambridge University Press, σελ. 192- Peters, Edward, επιμ. (1971). The First Crusade. Philadelphia: University of Pennsylvania Press. ISBN 0812210174.
- Murray, Alan V., "The Army of Godfrey of Bouillon, 1096–1099: Structure and Dynamics of a Contingent on the First Crusade" (PDF), Revue belge de philologie et d'histoire, 1992
- Runciman, Steven, A History of the Crusades, Volume I: The First Crusade and the Foundation of the Kingdom of Jerusalem, Cambridge University Press, Cambridge, 1951
- Riley-Smith, The First Crusaders, 1095–1131, Cambridge University Press, Cambridge, 1997
- Edgington, Susan, Albert of Aachen: Historia Ierosolimitana, History of the Journey to Jerusalem, Clarendon Press, 2007 (available on Google Books)
- Kostick, Conor (2008). The Social Structure of the First Crusade. ISBN 9789004166653.
- Brundage, James A. (1959). «Adhemar of Puy: The Bishop and His Critics». Speculum 34 (2): 201–212. doi:.
- Derbes, Anne (1991). «A Crusading Fresco Cycle at the Cathedral of le Puy». The Art Bulletin 73 (4): 561–576. doi:.
