Αντικουλτούρα της δεκαετίας του 1960

Ως αντικουλτούρα της δεκαετίας του 1960 ορίζεται το πολιτιστικό κίνημα[1] που αναπτύχθηκε κυρίως στις Ηνωμένες Πολιτείες και στο Ηνωμένο Βασίλειο και διαδόθηκε στις περισσότερες χώρες του δυτικού κόσμου ανάμεσα στα έτη 1956 και 1974. Το κίνημα άνθησε κατά τη διάρκεια της εκτεταμένης στρατιωτικής επέμβασης της Κυβέρνησης των Η.Π.Α. στον πόλεμο του Βιετνάμ.[2][3] Πολλοί μελετητές της εποχής ορίζουν ως περίοδο κορύφωσης του κινήματος το διάστημα μεταξύ 1965 και 1972.

Το σύμβολο της ειρήνης, το οποίο σχεδιάστηκε στη Μεγάλη Βρετανία κατά τη διάρκεια της εκστρατείας για τον πυρηνικό αφοπλισμό, αποτελεί ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα σύμβολα της εποχής της αντικουλτούρας.

Καθώς η δεκαετία του '60 προχωρούσε, ολοένα και βάθαινε το χάσμα ανάμεσα στην παλαιά και τη νέα γενιά αναφορικά με ζητήματα όπως ο Πόλεμος στο Βιετνάμ, οι φυλετικές σχέσεις, τα σεξουαλικά ήθη, τα δικαιώματα των γυναικών, οι παραδοσιακοί τρόποι άσκησης εξουσίας, ο πειραματισμός με ψυχοτρόπα φάρμακα και διάφορετικές εκδοχές του επονομαζόμενου Αμερικανικού Ονείρου. Προέκυψαν νέες μορφές πολιτισμού, συμπεριλαμβανομένης της ποπ μουσικής και της ταυτόχρονης ανόδου της κουλτούρας των χίπις, η οποία οδήγησε στην ταχεία εξέλιξη της νεανικής υποκουλτούρας που έδινε έμφαση στην αλλαγή και τον πειραματισμό. Εκτός από το διάσημο μουσικό συγκρότημα των Beatles, πολλοί συνθέτες, τραγουδιστές και μουσικά συγκροτήματα από το Ηνωμένο Βασίλειο και την Αμερική είχαν αντίκτυπο στο πολιτιστικό αυτό κίνημα.

Στην Πλατεία Τραφάλγκαρ του Λονδίνου, το 1958,[4] σε μία πράξη πολιτικής ανυπακοής, συγκεντρώθηκαν 60.000 - 100.000 φιλειρηνικοί διαδηλωτές, κυρίως φοιτητές και ειρηνιστές, σε ένα γεγονός ευρέως γνωστό ως «διαδηλώσεις απαγόρευσης της Βόμβας» («ban the Bomb» demonstrations). Από την ομάδα αυτή σχεδιάστηκε και το σήμα της ειρήνης, το οποίο παραμένει μέχρι σήμερα το πιο αναγνωρίσιμο σύμβολο της ειρήνης, της ελευθερίας και της κουλτούρας των χίπις.[5]

Η κοινωνική ανθρωπολόγος Τζέντρι Άντερς παρατηρεί πως ένα σύνολο ελευθεριών είχαν γίνει αποδεκτά μέσα σε μια κοινότητα αντικουλτούρας στην οποία έζησε και μελέτησε: «ελευθερία του να εξερευνά κανείς τις ικανότητές του, ελευθερία του να δημιουργεί κανείς τον Εαυτό του, ελευθερία της προσωπικής έκφρασης, ελευθερία από τη δημιουργία προγραμμάτων, ελευθερία από τους αυστηρά καθορισμένους ρόλους και ιεραρχικές δομές...» Επιπλέον, η Άντερς θεωρεί πως ορισμένα μέλη του κινήματος επιθυμούσαν να επιφέρουν αλλαγές στο εκπαιδευτικό σύστημα, ώστε να μην αποθαρρύνει, αλλά να ενθαρρύνει, «την καλαισθησία, την αγάπη για τη φύση, το πάθος για τη μουσική, την επιθυμία για περισυλλογή, ή την ισχυρά εκφρασμένη ανεξαρτησία».[6]

Παραπομπές Επεξεργασία

  1. Anderson, Terry H. (1995). «The Movement and the Sixties». Oxford University Press. ISBN 978-0-19-510457-8. 
  2. Hirsch, E.D. (1993). «The Dictionary of Cultural Literacy». Houghton Mifflin. ISBN 978-0-395-65597-9. σελ. 419. "Members of a cultural protest that began in the U.S. in the 1960s and affected Europe before fading in the 1970s...fundamentally a cultural rather than a political protest."
  3. «Rockin' At the Red Dog: The Dawn of Psychedelic Rock», Mary Works Covington, 2005.
  4. «Why I'm back to ban the bomb». BBC News. 11 Απριλίου 2004. http://news.bbc.co.uk/2/hi/uk_news/england/berkshire/3592623.stm. 
  5. «1960: Thousands protest against H-bomb». BBC News. 18 Απριλίου 1960. http://news.bbc.co.uk/onthisday/hi/dates/stories/april/18/newsid_2909000/2909881.stm. 
  6. Jentri Anders, «Beyond Counterculture», Washington State University Press, 1990, ISBN 978-0-87422-060-5 & ISBN 978-0-87422-060-5