Αραβινοξυλάνη

Η αραβινοξυλάνη είναι τύπος ξυλάνης που ανήκει στιςημικυτταρίνες^[1] και απαντάται τόσο στο πρωτογενές τοίχωμα, όσο και στο δευτερογενές κυτταρικό τοίχωμα των φυτών, συμπεριλαμβανομένου του ξυλώματος των δέντρων και των βλαστών των δημητριακών.^[2] Χημικώς αποτελείται από συμπολυμερή δύο σακχάρων που είναι πεντόζες: την αραβινόζη και την ξυλόζη.

Χημική δομή

Οι αλυσίδες αραβινοξυλάνης περιέχουν μεγάλο αριθμό μονάδων ξυλόζης, που είναι χημικά συνδεδεμένες -γραμμικά- με 1,4- γλυκοζιτικούς δεσμούς.

Οι βασικές γραμμικές αλυσίδες τους αποτελούνται από μονάδες β-D-ξυλοπυρανόζης, υποκατεστημένες με μονές α-L-αραβινοφουρανοσυλικές μονάδες.^[3]

Πολλές μονάδες ξυλόζης είναι υποκατεστημένες με 2, 3 ή 2,3-συνδεδεμένα υπολείμματα αραβινόζης^[4], η οποία είναι ετεροκυκλικός μονοσακχαρίτης.

Λειτουργίες

Οι αραβινοξυλάνες διαδραματίζουν κυρίως δομικό ρόλο στα φυτικά κύτταρα.^[5]

Είναι επίσης δεξαμενές μεγάλων ποσοτήτων φερουλικού οξέος και άλλων φαινολικών οξέων που συνδέονται ομοιοπολικά με αυτά. Τα φαινολικά οξέα μπορεί επίσης να εμπλέκονται στην άμυνα του κάθε φυτού ή δέντρου, συμπεριλαμβανομένης επίσης και της προστασίας από παθογόνους μικροοργανισμούς (π.χ. μύκητες, βακτήρια, μύκητες).

Χρήσεις

Οι αραβινοξυλάνες είναι ένα από τα κύρια συστατικά των διαλυτών και αδιάλυτων διαιτητικών ινών που έχουν αποδειχθεί ότι επιφέρουν πολλαπλά οφέλη για την υγεία του ανθρώπου.^[6]

Επιπλέον, οι αραβινοξυλάνες, λόγω των δεσμευμένων φαινολικών οξέων τους, φαίνεται να έχουν αξιόλογη αντιοξειδωτική δράση.^[7]

Η ικανότητα ανταλλαγής ιόντων -που έχουν- και το ιξώδες τους είναι επίσης εν μέρει υπεύθυνα για τα ευεργετικά μεταβολικά τους αποτελέσματα.^[8]

Παραπομπές

↑ «Hemicellulosic Polysaccharides». uga.edu. University of Georgia. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 16 Απριλίου 2021. Ανακτήθηκε στις 1 Απριλίου 2020.
↑ McCartney, L (2005). «Monoclonal Antibodies to Plant Cell Wall Xylans and Arabinoxylans». Journal of Histochemistry and Cytochemistry 53 (4): 543–546. doi:10.1369/jhc.4b6578.2005. PMID 15805428.
↑ Marcotuli, Ilaria; Hsieh, Yves S.-Y.; Lahnstein, Jelle; Yap, Kuok; Burton, Rachel Anita; Blanco, Antonio; Fincher, Geoffrey Bruce; Gadaleta, Agata (13 April 2016). «Structural Variation and Content of Arabinoxylans in Endosperm and Bran of Durum Wheat ( Triticum turgidum L.)» (στα αγγλικά). Journal of Agricultural and Food Chemistry 64 (14): 2883–2892. doi:10.1021/acs.jafc.6b00103. ISSN 0021-8561. https://pubs.acs.org/doi/pdf/10.1021/acs.jafc.6b00103. Ανακτήθηκε στις 5 February 2023.
↑ Dervilly-Pinel, G (2004). «Investigation of the distribution of arabinose residues on the xylan backbone of water-soluble arabinoxylans from wheat flour». Carbohydrate Polymers 55 (2): 171–177. doi:10.1016/j.carbpol.2003.09.004.
↑ Wakabayashi K, et al (2005). Physiologia Plantarum. 125:127–134
↑ Izydorczyk, MS; Dexter, JE (2008). «Barley β-glucans and arabinoxylans: Molecular structure, physicochemical properties, and uses in food products–a Review». Food Research International 41 (9): 850–868. doi:10.1016/j.foodres.2008.04.001.
↑ Rao, RS; Muralikrishna, G (2006). «Water soluble feruloyl arabinoxylans from rice and ragi: changes upon malting and their consequence on antioxidant activity». Phytochemistry 67 (1): 91–9. doi:10.1016/j.phytochem.2005.09.036. PMID 16289622. https://archive.org/details/sim_phytochemistry_2006-01_67_1/page/91.
↑ Guillon, F; Champ, M (2000). «Structural and physical properties of dietary fibres, and consequences of processing on human physiology». Food Research International 33 (3–4): 233–245. doi:10.1016/s0963-9969(00)00038-7.

[1] «Hemicellulosic Polysaccharides». uga.edu. University of Georgia. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 16 Απριλίου 2021. Ανακτήθηκε στις 1 Απριλίου 2020.

[2] McCartney, L (2005). «Monoclonal Antibodies to Plant Cell Wall Xylans and Arabinoxylans». Journal of Histochemistry and Cytochemistry 53 (4): 543–546. doi:10.1369/jhc.4b6578.2005. PMID 15805428.

[3] Marcotuli, Ilaria; Hsieh, Yves S.-Y.; Lahnstein, Jelle; Yap, Kuok; Burton, Rachel Anita; Blanco, Antonio; Fincher, Geoffrey Bruce; Gadaleta, Agata (13 April 2016). «Structural Variation and Content of Arabinoxylans in Endosperm and Bran of Durum Wheat ( Triticum turgidum L.)» (στα αγγλικά). Journal of Agricultural and Food Chemistry 64 (14): 2883–2892. doi:10.1021/acs.jafc.6b00103. ISSN 0021-8561. https://pubs.acs.org/doi/pdf/10.1021/acs.jafc.6b00103. Ανακτήθηκε στις 5 February 2023.

[4] Dervilly-Pinel, G (2004). «Investigation of the distribution of arabinose residues on the xylan backbone of water-soluble arabinoxylans from wheat flour». Carbohydrate Polymers 55 (2): 171–177. doi:10.1016/j.carbpol.2003.09.004.

[5] Wakabayashi K, et al (2005). Physiologia Plantarum. 125:127–134

[6] Izydorczyk, MS; Dexter, JE (2008). «Barley β-glucans and arabinoxylans: Molecular structure, physicochemical properties, and uses in food products–a Review». Food Research International 41 (9): 850–868. doi:10.1016/j.foodres.2008.04.001.

[7] Rao, RS; Muralikrishna, G (2006). «Water soluble feruloyl arabinoxylans from rice and ragi: changes upon malting and their consequence on antioxidant activity». Phytochemistry 67 (1): 91–9. doi:10.1016/j.phytochem.2005.09.036. PMID 16289622. https://archive.org/details/sim_phytochemistry_2006-01_67_1/page/91.

[8] Guillon, F; Champ, M (2000). «Structural and physical properties of dietary fibres, and consequences of processing on human physiology». Food Research International 33 (3–4): 233–245. doi:10.1016/s0963-9969(00)00038-7.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]