Διάχυση φωτός

Η Διάχυση φωτός ή διάχυση του φωτός είναι ειδική περίπτωση του φαινομένου της ανάκλασης που παρατηρείται όταν φωτεινά κύματα κατά τη πρόσπτωσή τους σε σώματα με ακανόνιστες επιφάνειες ανακλώνται προς διάφορες κατευθύνσεις. Το φαινόμενο αυτό οφείλεται στην ύπαρξη ενός εξαιρετικά μεγάλου αριθμού λείων μικροσκοπικών επιφανειών που απαρτίζουν τις ακανόνιστες ή τραχιές επιφάνειες των σωμάτων. Έτσι η ανάκλαση από τις μικροσκοπικές αυτές επιφάνειες παρουσιάζεται και αυτή ακανόνιστη με συνέπεια το φως να διαχέεται και να ονομάζεται "διάχυτο φως".

• Η διάχυση του φωτός είναι μηδενική για τελείως μαύρες επιφάνειες καθώς και για τις απόλυτα λείες και στιλπνές (π.χ. κάτοπτρα).

Το φαινόμενο αυτό της διάχυσης του φωτός έχει μεγάλη εφαρμογή στη Χημεία ειδικά των πολυμερών ουσιών προκειμένου να προσδιορισθεί το μέσο μοριακό βάρος των μεγαλομορίων τους. Όταν μια μονοχρωματική ακτίνα προσπέσει σε διάλυμα πολυμερούς ένωσης τότε ένα μέρος της διαχέεται. Η ένταση αυτής της διαχεόμενης ακτινοβολίας υπό ορισμένη γωνία εξαρτάται μεταξύ άλλων και από το μοριακό βάρος του εν διαλύσει πολυμερούς. Η δε μέτρηση της έντασης του διάχυτου φωτός υπό ορισμένη γωνία γίνεται με διάφορους υπολογισμούς. Βέβαια η τεχνική αυτή δεν έχει σήμερα την άλλοτε ευρύτητα εφαρμογής της, παρ΄ όλα αυτά όμως ακολουθείται περιορισμένα.

Η διάχυση του φωτός συνήθως γίνεται χωρίς διαφοροποίηση της συχνότητας προσπίπτοντος και διαχεόμενου φωτός, χαρακτηριζόμενη «διάχυση Ρέιλι» (Rayleigh), συμβαίνει όμως και να παρατηρηθεί διαφοροποίηση όπου τότε καλείται «διάχυση Ράμαν» (Raman), ή «διάχυση Μπριγιέν» (Brillouin)

• Το όργανο με το οποίο γίνεται η παραπάνω μέτρηση διάχυσης φωτός ονομάζεται "διαχυσίμετρο" και επίσημα "φωτογωνιοδιαχυσίμετρο.
• Στο φαινόμενο της διάχυσης του φωτός οφείλονται τα φαινόμενα του λυκαυγούς και του λυκόφωτος.