Κτιστό: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Γραμμή 32:
Είναι αλήθεια ότι σε πολλά σημεία, ''"ο Ωριγένης προσπαθεί με τη βοήθεια της φιλοσοφίας να ανταποκριθεί...και εδώ είναι που μπερδεύεται. Γιατί, ενώ είναι πιστό παιδί της Εκκλησίας και παντού προσπαθεί αυτή την πίστη του να εκφράσει, καταλήγει παντού, με την παρεμβολή της φιλοσοφίας, σε κάποιο βαθμό νοθείας της πίστεως...τα πράγματα ανακατεύονται και, παρ' όλη την καλή διάθεση και πρόθεση του Ωριγένη, μπερδεύονται έτσι που δεν μπορούσε να τα ξεδιαλύνει ούτε ο ίδιος"''<ref>Αγουρίδης Σάββας, ''Ερμηνευτική των Ιερών Κειμένων - Προβλήματα, Μέθοδοι Εργασίας στην Ερμηνεία τών Γραφών'', έκδ. 2η βελτιωμένη, Άρτος Ζωής, Αθήνα 2000, σελ. 161.</ref>. Παρά τις προσπάθειες όμως αυτές, οι [[Πατρολογία|Πατέρες]] της Εκκλησίας είχαν την γνώση να χρησιμοποιούν μόνο τη γλώσσα και τα εκφραστικά μέσα της εποχής, χωρίς να υπάρξει όμως ''"ουσιαστική επίδραση του νεοπλατωνισμού στη θεολογία...ή μεταστοιχείωση — έστω και μερική— του χριστιανισμού σε φιλοσοφική σκέψη"''<ref>Παπαδόπουλος Γ. Στυλιανός, ''Πατρολογία'', τόμ. Α', έκδ. 4η, Αθήνα 2000, σελ. 156.</ref>.
Η καταδίκη, άλλωστε, από το "Συνοδικό της Ορθοδοξίας", ''"του φιλοσοφικού συστήματος του Ιωάννου Ιταλού"'', γράφει ο Π. Χρήστου, ''"απέβλεπεν εις το να κρημνίση πάσαν γέφυραν διευκολύνουσαν την εκ νέου προς τον πλατωνισμόν καταφυγήν, δια να ματαιωθή η επανάληψις του πειράματος του Ωριγένους. Βεβαίως αυτή η καταδίκη, παρ' όλον ότι απεσαφήνιζεν ότι δεν επεδίωκεν απαγόρευσιν της διδασκαλίας της φιλοσοφίας ως θύραθεν αντικειμένου, ετερμάτισε την προσπάθειαν ανανεώσεως της θεολογικής σκέψεως με την βοήθειαν της φιλοσοφίας"''<ref>Χρήστου Παναγιώτης, ''Ελληνική Πατρολογία'', τόμ. Α'-Εισαγωγή, 3η έκδ., Κυρομάνος, Αθήνα 1994, σελ. 230.</ref>. O Ιωάννης Ιταλός καταδικάστηκε επειδή ''"η φιλοσοφία δεν ήτο δι' αυτόν μόνον η μελέτη και διδασκαλία των συστημάτων του παρελθόντος ως ιστορικού θησαυρού, ούτε η χρησιμοποίησις της φιλοσοφικής μεθοδολογίας χάριν παιδεύσεως και ασκήσεως ως υπηρέτριας της θεολογίας, ήτο μία ζωντανή πραγματικότης την οποίαν εστήριζεν εις την δύναμιν του ανθρωπίνου λόγου. Εις το σύστημα του παρετηρείτο τοιαύτη ανάμιξις φιλοσοφίας και θεολογίας, ώστε ετρόμαξε τους εκκλησιαστικούς ήγέτας, οι οποίοι κατεδίκασαν τας γνώμας του, θέλοντες να κρημνίσουν πάσα γέφυραν διευκολύνουσαν και πάλιν την προς τον πλατωνισμόν καταφυγήν, όπως είχε συμβή με τον Ωριγένην"''<ref>Χρήστου Παναγιώτης, ''Ελληνική Πατρολογία'', τόμ. Α'-Εισαγωγή, 3η έκδ., Κυρομάνος, Αθήνα 1994, σελ. 107.</ref>.▼
Σε κάθε περίπτωση, οι μεταγενέστεροι Πατέρες είχαν πλήρη γνώση για όσα ''"ύποπτα"'' έγραψε ο σημαντικός αυτός θεολόγος και ο ίδιος ''"ο Αθανάσιος διαστέλλει την θετικήν του Ωριγένους διδασκαλίαν ως μάρτυρος της Παραδόσεως, εξ όσων ως ιδιώτης, ως ζητών και γυμνάζων απεφήνατο"''<ref>Ανδρούτσος Χρήστος, ''Δογματική της Ορθοδόξου Ανατολικής Εκκλησίας'', Αστήρ, Αθήνα 1956 (c1907), σελ. 79.</ref>.
▲
Σε κάθε περίπτωση, οι Πατέρες έφτασαν στην ''"εις την εν Χριστώ θεωρίαν της δόξης του Πατρός εν Αγίω Πνεύματι...δια του φωτισμού και της θεώσεως...δηλαδή εθεολόγησαν ως θεόπται, όχι ως στοχασταί"''<ref>Ρωμανίδης Σ. Ιωάννης, ''Δογματική και Συμβολική Θεολογία της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας'', τόμ. Α', Πουρναράς, Θεσσαλονίκη 1999 (c1973), σελ. 254.</ref> και σαφώς ''"έχουν απορρίψει την οντολογικήν / μεταφυσικήν / φιλοσοφικήν μέθοδον του θεολογείν"''<ref>Ό.π., σελ. 255, υποσημ. #3</ref>. Έτσι, ο Μ. [[Αθανάσιος Αλεξανδρείας|Αθανάσιος]] απέρριψε τις κακοδοξίες του Ωριγένη κάποιες από τις οποίες υιοθέτησε ο [[Άρειος]].
| |||