Κτιστό: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Papyrus (συζήτηση | συνεισφορές)
Papyrus (συζήτηση | συνεισφορές)
Γραμμή 17:
Η λέξη "κτιστό" παράγεται από το ρήμα "κτίζω". Πρόκειται για ρήμα που εμφανίζεται καθ' όλη την περίοδο της αρχαίας ελληνικής γραμματείας, κυρίως με τη σημασία του "ιδρύω (πόλη), αποικίζω", επίσης μερικές φορές "χτίζω, οικοδομώ, στήνω" και σπανιότερα "επινοώ, εφευρίσκω, φέρνω σε ύπαρξη, καθιστώ"<ref>[http://perseus.mpiwg-berlin.mpg.de/cgi-bin/resolveform?lang=greek&type=begin&formentry=1&doc=Perseus%3Atext%3A1999.04.0057&layout=refembed%3D2%3Brefdoc%3DPerseus%3Atext%3A1999.01.0233%3Brefcit%3Dbook%3D4%3Achapter%3D1%3Asection%3D5%3Breflookup%3Dkalli%2Fsth%7C%3Breflang%3Dgreek%3Brefwordcount%3D1%3Brefabo%3DPerseus%3Aabo%3Atlg%2C0543%2C001&lookup=ktizw A Greek-English Lexicon, Liddell & Scott]. Ενημερώθηκε στις 14 Μαιου 2008.</ref>. Η λέξη πήρε νέα σημασιολογική διάσταση όταν χρησιμοποιήθηκε από τους [[Μετάφραση των Εβδομήκοντα|Εβδομήκοντα]], και γενικότερα από τους ελληνόφωνους [[Ισραήλ|Ιουδαίους]], για να δηλώσει ειδικά τις δημιουργικές πράξεις του [[Θεός|Θεού]]. Αυτή η χρήση καθιερώθηκε στην [[Καινή Διαθήκη]], καθώς και στα [[Πατρολογία|μεταποστολικά συγγράμματα]]. Συνεπώς, στη [[Βίβλος|βιβλική]] και [[Χριστιανισμός|χριστιανική]] ορολογία η "κτίση" περιλαμβάνει όλα όσα έφερε ο [[Θεός]] σε ύπαρξη. Η λέξη "κτιστό" δηλώνει αυτό που έχει κτιστεί, ενώ εμμέσως δηλώνει επίσης τις ιδιότητες της κτίσης όπως αυτές ορίστηκαν από τους χριστιανούς ερμηνευτές ανά τους αιώνες, ιδίως στο λεκτικό ζευγάρι "κτιστό-άκτιστο".
 
Η αναλυτική προσέγγιση περί του κτιστού έγινε από τον [[Αθανάσιος Αλεξανδρείας|Αθανάσιο Αλεξανδρείας]] με αφορμή την [[Άρειος|αρειανική]] διαμάχη, καθότι στάθηκε απαραίτητο στην επιχειρηματολογία του να ξεχωρίσει τη γέννηση του Λόγου, η οποία κατά την [[Ορθοδοξία|Ορθόδοξη]] [[Δογματική|δογματική]] γίνεται αχρόνως και αϊδίως δηλ. χωρίς χρονικό σημείο αναφοράς, και δεν αποτελεί πράξη κτίσεως, από την κτίση του [[Κόσμος|κόσμου]], η οποία γίνεται εν [[Χρόνος|χρόνω]]<ref>Εδώ θα πρέπει να τονιστεί ότι η χρονική διαφοροποίηση μεταξύ κτιστού και ακτίστου στην Ορθόδοξη θεολογία, μόνο συγκαταβατικώς και απολογητικώς νοείται. Η διαφορά μεταξύ κτιστού και ακτίστου, επισημαίνεται ορθώς μόνο με την διαφορά κατά τη φύση (Ν. Ματσούκα, «''Επιστήμη, Φιλοσοφία και Θεολογία στην Εξαήμερο του Μεγάλου Βασιλείου''», Εκδόσεις Πουρναρά, Θεσσαλονίκη 1990, σελίς 185)</ref>. Με αυτόν τον τρόπο ο Αθανάσιος αποστασιοποιήθηκε από τον [[Ωριγένης|Ωριγένη]], ο οποίος θεωρούσε την κτίση του κόσμου επίσης ως ένα γεγονός εκτός χρόνου με το επιχείρημα ότι οι αναλλοίωτες ιδιότητες του Θεού απαιτούν να είναι ανέκαθεν κτίστης του κόσμου, οπότε και ο κτιστός κόσμος να υπάρχει ανέκαθεν. Ο Αθανάσιος ήταν αυτός επίσης που καθιέρωσε την έννοια περί κτίσεως ''εκ του μη όντος'', ή αλλιώς ''εκ του μηδενός'' (''ex nihilo''), δήλωση που σημαίνει ότι η κτίση, εκτός από έχουσα συγκεκριμένη αρχή ύπαρξης στον [[Χρόνος|χρόνο]], δεν προέρχεται οντολογικώς από την ουσία/φύση του Θεού, σε αντίθεση με τον αχρόνως γεννηθέντα Λόγο, που προέρχεται από την ουσία του Θεού.<ref>Γεώργιος Φλωρόφσκυ, "Η έννοια της δημιουργίας στον Άγιο Αθανάσιο", ''Θέματα Ορθοδόξου θεολογίας,'' Άρτος Ζωής, 1973, σελ. 9-32.</ref>.
 
Σε αναζήτηση των διαφορών ανάμεσα στην Ορθόδοξη Θεολογία και την Ελληνική Φιλοσοφία, θα λέγαμε ότι στον [[Κόσμος των Ιδεών|κόσμο των ιδεών]] του [[Πλάτων|Πλάτωνα]], τα αρχέτυπα, ως οι ύψιστες αλήθειες, είναι αμετάβλητα και αναλλοίωτα, το ''είναι,'' οπότε δεν υπάρχει σε αυτά διαδοχή γεγονότων και επομένως ούτε [[χρόνος]], αλλά η «αιωνιότητα». Ο χρόνος για τον Πλάτωνα, όπως φαίνεται στον ''Τίμαιο,'' είναι η κινούμενη εικόνα της «αιωνιότητας», είναι μέρος της δημιουργίας, μέρος του μεταβλητού, μέρος του κόσμου του ''γίγνεσθαι''<ref>Thorleif Boman, ''Hebrew Thought Compared with Greek,'' W.W. Norton & Company, 1960, σελ. 53, 54, 127, 128.</ref>. Οι έννοιες αυτές δεν υπάρχουν στην Ορθόδοξη Θεολογία, ''"δεν υπάρχουν αρχέτυπα, ως αγένητες ιδέες, αλλά μόνο...θελήματα στη θεία βούληση"''<ref>Ματσούκας Α. Νίκος, ''Ιστορία της Φιλοσοφίας'', 7η έκδ., Πουρναράς, Θεσσαλονίκη 2001, σελ. 277.</ref> ενώ ''"το "Συνοδικόν της Ορθοδοξίας", σπουδαιότατο δογματικό κείμενο της Ορθοδόξου Εκκλησίας"''<ref>Μεταλληνός Δ. Γεώργιος, ''Πηγές Εκκλησιαστικής Ιστορίας'', Αρμός, Αθήνα 1989, σελ. 122.</ref> αναθεματίζει τους ''"τας Πλατωνικάς ιδέας ως αληθείς δεχομένοις"''<ref>''Τριώδιον'', σελ. 160Α, βλ. και Μεταλληνός Δ. Γεώργιος, ''Παγανιστικός Ελληνισμός ή Ελληνορθοδοξία;'', 3η έκδ., Αρμός, 2003, σελ. 116.</ref>.
 
Ο [[Φίλων ο Αλεξανδρεύς]] εφάρμοσε αυτό το πλατωνικό σύστημα στον [[Θεός|Θεό]] της [[Βίβλος|Βίβλου]], και έτσι ο βιβλικός Θεός θεωρήθηκε αμετάβλητος, αναλλοίωτος, δηλαδή άτρεπτος, και άχρονος, ένα στατικό ''είναι,'' ή αλλιώς «[[Τετραγράμματο#Ετυμολογία και προφορά|ο Ων]]», ο Οποίος μέσω του συμπαντικού [[Λόγος|Λόγου]] δημιουργεί τον ''μεταβλητό'' κόσμο (<ref>Joshua Goodman, “God,” ''Encyclopaedia Judaica'' [2 έκδ.], Thompson Gale, 2007, τόμ. 7, σελ. 659, 666• Gerhard Delling, «Χρόνος», ''Theological Dictionary of the New Testament,'' Eerdmans, 1974, τόμ. 9, σελ. 582, 583.)</ref>. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι τη [[Φιλοσοφία|φιλοσοφική]] [[θεολογία]] και [[κοσμολογία]] του Φίλωνος μιμήθηκαν οι χριστιανοί φιλόσοφοι του 2ου αιώνα (<ref>John Peter Kenney, “Patristic Philosophy,” ''The Rutledge Encyclopedia of Philosophy,'' London and New York 1998. Ηλεκτρονική έκδοση).</ref>.
 
Βεβαίως ''"Η επίδραση του Φίλωνος πάνω στους Απολογητές δεν πρέπει ούτε να υπερτιμάται ούτε να υποτιμάται"''<ref>Φλορόφσκυ Γεώργιος, ''Οι Βυζαντινοί Πατέρες του 5ου αιώνα'' (μτφρ. Παναγιώτου Κ. Πάλλη), Πουρναράς, Θεσσαλονίκη 1992, σελ. 157.</ref>. Και επειδή αποτελεί ''"άλλο θέμα η γνώση της φιλοσοφίας και των όρων...στο τότε πολιτιστικό κλίμα"''<ref>Ματσούκας Α. Νίκος, ''Δογματική και Συμβολική θεολογία'', τόμ. Γ', Πουρναράς, Θεσσαλονίκη 1997, σελ. 144.</ref>, θα πρέπει να διευκρινιστεί η σημαντική διαφορά του Ορθοδόξου αποφατισμού με τον Φιλοσοφικό, του Φίλωνα: ''"ο φιλοσοφικός αποφατισμός, του πλατωνισμού και του νεοπλατωνισμού...μολονότι δείχνει να μοιάζει με το θεολογικό των πατέρων, είναι ριζικά διαφορετικός"''<ref>Ό.π..</ref>. Ενώ ''"κατά το φιλοσοφικό αποφατισμό, δεν είναι δυνατή η προσπέλαση του θείου...[και] ως εδώ τα πράγματα μοιάζουν με το θεολογικό αποφατισμό...όμως η διαρχική αυτή φιλοσοφία...ως πρωτεύουσα διάκριση δεν έχει, φυσικά, το κτιστό-άκτιστο, αλλά το αισθητό-νοητό. Η ψυχή ή ο νους του ανθρώπου έχει φυσική συγγένεια με το νοητό κόσμο. Επομένως ο αποφατισμός της φιλοσοφίας προτρέπει τον άνθρωπο ν' αφήσει τα αισθητά περιγράμματα και με τη νοούσα ψυχή ν' αναχθεί στο Αγαθό ή στο Εν...να επιστρέψει εκεί οπότε μπορεί να γνωρίσει την ουσία του, επειδή είναι συγγενής με αυτά"''<ref>Ματσούκας, στο ίδιο, σελ. 144-145.</ref>.
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/wiki/Κτιστό"