Θεωρία ελαστικότητας: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
ορθογραφία |
|||
Γραμμή 3:
Πιο συγκεκριμένα, η Θεωρία ελαστικότητας είναι κλάδος της Μηχανικής παραμορφωσίμων σωμάτων, η οποία με τη σειρά της κλάδος της Μηχανικής του συνεχούς μέσου. Η Μηχανική του συνεχούς μέσου άλλωστε περιλαμβάνει τη Μηχανική παραμορφωσίμων σωμάτων και τη [[Μηχανική των ρευστών]].
Στη γενική περίπτωση ένα στερεό σώμα μπορεί υπό την επίδραση δυνάμεων ή άλλων δράσεων να επιταχύνεται και/ή να παραμορφώνεται. Ωστόσο αν το μοντέλο που επιλέξουμε είναι γραμμικό τότε τα δύο μπορούν να εξεταστούν ανεξάρτητα. Άρα λοιπόν στη Θεωρία ελαστικότητας σπάνια εξετάζουμε μη-γραμμικά μοντέλα. Επίσης σπάνια εξετάζουμε μοντέλα που περιλαμβάνουν [[Δυναμική|δυναμική]] συμπεριφορά (επιταχύνσεις). Με άλλα λόγια μια εισαγωγή στη θεωρία ελαστικότητας καταρχήν εξετάζει τις '''παραμορφώσεις''' γραμμικού ελαστικού σώματος υπό την επίδραση δυνάμεων και ροπών και εξωτερικά
Η Μηχανική παραμορφωσίμων σωμάτων έχει λοιπόν αρκετούς άλλους κλάδους όπως την [[Αντοχή των υλικών]], τη [[Μέθοδος πεπερασμένων στοιχείων|Θεωρία πεπερασμένων στοιχείων]], τη μοντελοποίηση δυναμικών αποκρίσεων, τη μοντελοποίηση παραμορφώσεων υπό την επίδραση θερμικής διαστολής/συστολής, τη
==Ο τανυστής των τάσεων==
Γραμμή 30:
[[Εικόνα:paramorfwsh-1.JPG|thumb|right|350px]]
Οι εξισώσεις των ''τροπών'', δηλαδή των ανηγμένων παραμορφώσεων, προκύπτουν με χρήση διαφορικής ανάλυσης για τον στοιχειώδη κύβο όταν αυτός παραμορφωθεί. Αφορούν δηλαδή απλά τη γεωμετρία του παραμορφωμένου κύβου όταν αυτός θεωρηθεί πολύ μικρός. Ανηγμένη παραμόρφωση στη μία διάσταση σημαίνει παραμόρφωση
:<math>\epsilon_x=\frac{\partial u_x}{\partial x}</math>
| |||