|
==Ζητήματα νομιμοποίησης==
Στη διαδικασία της εθνογένεσης και της συγκρότησης εθνικών κρατών πολλές [[διάλεκτος|διάλεκτοι]] χάθηκαν, μικρές εθνότητες καταπιέστηκαν και αφομοιώθηκαν σε ευρύτερες εθνικές ομάδες ή εκτοπίστηκαν στα πλαίσια μιας [[εθνοκάθαρση|εθνοκάθαρσης]], ενώ οι μικροί λαοί μπορούσανκατά νακανόνα επιβιώσουνεπιβίωσαν μόνο αν αποδέχονταναποδεχόμενοι την υποτέλεια τους σε μια ευρύτερη πολιτειακή ενότητα, όπως οι μεγάλες αυτοκρατορίες. Άλλα έθνη πάλι διαμορφώθηκαν εκ του μηδενός, καθώς ήτανόντας κατακερματισμένα σε πολυεθνικές ομάδες<ref>Μόνο το 2.5% των κατοίκων της Ιταλικής Χερσονήσου υπολογίζεται ότι μιλούσε την ιταλική διάλεκτο που καθιερώθηκε ως [[επίσημη γλώσσα]] της [[Ιταλία|Ιταλίας]], το 1860. Στην εναρκτήρια συνεδρίαση του Κοινοβουλίου ο βουλευτής Μάσιμο ντ' Αζέλιο σχολίασε: “«[...]''Φτιάξαμε την Ιταλία, τώρα πρέπει να φτιάξουμε και τους Ιταλούς''[...]»”Βλ.: Ράπτης Κ. 2000, 75. </ref>.
Θα μπορούσαμε με αφορμή τα πιο πάνω παραδείγματα να ισχυριστούμε πως τέτοιου είδους εθνικές κατασκευές δεν προάγουν την ενότητα, ενώ παράλληλα δε δίνουν τη δυνατότητα για τη διαιώνιση πολυπολιτισμικών χαρακτηριστικών.
Η συγκρότηση όμως εθνικών συνειδήσεων, (και κατ΄ επέκτασιν εθνικών κρατών) αντανακλά συγκεκριμένες οικονομικές, κοινωνικές και πολιτικές διεργασίες της νεότερης εποχής, όπως τη δημιουργία συγκεντρωτικών, γραφειοκρατικών κρατών και την εδραίωση μίας [[καπιταλισμός|καπιταλιστικής]] και φιλελεύθερης οικονομίας και αστικοποίησης<ref>Ράπτης, Κ. 2000, 73.</ref>. Η ανάπτυξη δε, των εθνών δια μέσου του εθνικισμού εξυπηρέτησε και την ανάγκη ύπαρξης οργανωμένων κοινωνιών. Η εγγράμματη κοινωνία, στην οποία οι γνώσεις, οι [[πληροφορία|πληροφορίες]] και οι ιδέες διαδίδονται πιο εύκολα και μαζικά, χάρη στην ανάπτυξη των συγκοινωνιών και των τηλεπικοινωνιών, η θεσμοθέτηση της υποχρεωτικής βασικής εκπαίδευσης και της υποχρεωτικής στράτευσης, η τεράστια διάδοση των [[εφημερίδα|εφημερίδων]] και των [[βιβλίο|βιβλίων]], καθώς και της ανώτατης εκπαίδευσης, δε θα μπορούσαν να υπάρξουν χωρίς τη συγκρότηση κοινής εθνικής και πολιτισμικής συνείδησης. Η συγκρότηση των ταυτοτήτων αυτών ήταν το μέσο για την συγκρότηση εθνικών κρατών και αντανακλά την ανάγκη συγκεκριμένων οικονομικών, κοινωνικών και πολιτικών χαρακτηριστικών.
ΘαΠαρόλο μπορούσαμε, λοιπόν, να ισχυριστούμε ότι αυτήπου η προσπάθεια για ομοιομορφία και ομοιογένεια των διαφορετικών πολιτισμικών στοιχείων των εθνικών κρατών, σύμφωνα με ορισμένους ερευνητές, δεν είναι μία κατασκευή που εξυπηρετεί τις εδαφικές σκοπιμότητες, αφού ο εθνικισμός ως ιδεολογία του εθνικού κράτους που αποβλέπει στην πολιτισμική ομοιογένεια και ενότητα, διαφέρει ριζικά από τις εθνοτικές διεκδικήσεις<ref>Βερεμής Θ., Κιτρομηλίδης, Π. κ.α. 1997, 16-17.</ref>, είναι όμως μία κατασκευή που δύναται να διαμορφωθεί και να χρησιμοποιηθεί από άτομα και φορείς για να εξυπηρετήσει θεσμούς και συμφέροντα για τη νομιμοποίηση μίας νέας ανερχόμενης καιτης σύγχρονης αστικής κοινωνίας<ref>Τσουκαλάς Κ. 1983, 42.</ref> και προφανώς να χρησιμοποιηθεί ως μέσον εδαφικού επεκτατισμού, εν ονόματι της πολιτισμικής ομοιογένειας.
==Συμπεράσματα==
|
