Ιταλική Αρχαιολογική Σχολή Αθηνών: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Μετά την περίοδο του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, που σημαδεύτηκε από την απομάκρυνση του Ντέλλα Σέτα λόγω του ότι ήταν εβραίος, και από τη σύλληψη του διαδόχου του Λιμπερτίνι από τους γερμανούς, μία νέα εποχή ξεκινούσε για τη Σχολή που χαρακτηρίστηκε από τη διεύθυνση του Ντόρο Λέβι, η οποία διήρκεσε τριάντα χρόνια. Συνεχίζονται σ'αυτό το διάστημα οι ανασκαφές στο μεγάλο μινωικό παλάτι της Φαιστού, γίνονται έρευνες στην [[Ιασός|Ιασό]] (Τουρκία). Από το [[1977]] ως το [[2000]] διεύθυνση περνά στον Αντόνιο ντι Βίτα, και εμβαθύνονται οι μελέτες πάνω στον ελληνικό αποικισμό και στις σχέσεις μεταξύ Ελλάδος, νοτίου Ιταλίας και [[Σικελία|Σικελίας]] κατά τους πρώτους αιώνες του ελληνικού πολιτισμού. Ταυτόχρονα ξαναρχίζουν οι αρχαιολογικές εξερευνήσεις στη Γόρτυνα, αλλά γίνονται και μελέτες πάνω στην ενασχόληση των ιταλών αρχαιολόγων κατά τη διάρκεια της ιταλικής της κτήσης των Δωδεκανήσων. Από το 2000 διευθυντής της Σχολής είναι ο Εμανουέλε Γκρέκο.

 

{{Μετάφραση IT|Scuola archeologica italiana di Atene}}