Εις άτοπον απαγωγή: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Η '''απαγωγή σε άτοπο''' ([[λατινικά]] ''reductio ad absurdum'', [[καθαρεύουσα]] '' εις άτοπον απαγωγή'' ή ''εἰς ἄτοπον ἀπαγωγή'') είναι μορφή [[απαγωγή (Φιλοσοφία)|απαγωγικού]] [[λογική|λογικού]] [[επιχείρημα|επιχειρήματος]] που χρησιμοποιείται ευρύτατα. Η δομή του επιχειρήματος είναι τέτοια ώστε για να αποδειχθεί πως μία πρόταση είναι αληθής ή ψευδής, ξεκινώντας από την υπόθεση πως είναι ψευδής ή αληθής αντίστοιχα, καταλήγουμε σε ένα συμπέρασμα που αποτελεί [[αντίφαση]]. Τότε, εφόσον ο λανθασμένος λογικός συμπερασμός προκύπτει από ένα έγκυρο επιχείρημα, η αρχική υπόθεση θα πρέπει να είναι σε κάθε περίπτωση ψευδής. Αποτελεί μία από τις σημαντικότερες και συχνότερα χρησιμοποιούμενες μεθόδους έμμεσης [[Μαθηματική απόδειξη|μαθηματικής απόδειξης]]. Ωστόσο, η απαγωγή σε άτοπο δεν χρησιμοποιείται αποκλειστικά στα [[μαθηματικά]] και την [[Συμβολική λογική|τυπική λογική]]. Γενικότερα, είναι η συλλογιστική μέθοδος κατά την οποία αποδεικνύεται η αλήθεια μιας πρότασης με βάση το γεγονός ότι η αντίθετη της είναι ψευδής ή λανθασμένη.

Χρησιμοποιήθηκε από τον [[Αριστοτέλης|Αριστοτέλη]] σε συνδυασμό με την [[αρχή αποκλειόμενου μέσου]] και την [[αρχή μη-αντίφασης]]. Σημαντική πηγή επιχειρημάτων εις άτοπο απαγωγής αποτελούν οι πλατωνικοί διάλογοι καθώς και οι αντινομίες του [[Ιμμάνουελ Καντ|Καντ]].