Σαλαντίν: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

{{Μετονομασία|Σαλαδίνος}}

[[Image:Salah ad-Din Jusuf ibn Ajub.jpg|right|frame|Ο Σαλαντίν (από αραβικό κώδικα του 12ου αιώνα)]]

 

== Η πορεία προς την εξουσία ==

Γεννήθηκε στο Τικρίτ της [[Μεσοποταμία|Μεσοποταμίας]] το 1138 και ήταν [[Κούρδοι|Κούρδος]]. Πατέρας του ήταν ο ισχυρός αξιωματούχος των Σελτζούκων της Συρίας Αγιούμπ, που ανήκε στην κουρδική φυλή Ριβαδιέ. Τα πρώτα χρόνια του τα πέρασε σε ιερατική σχολή. Αργότερα κατατάχθηκε στο στρατό του [[Νουρεντίν]], και τη δεκαετία του 1160 συνόδευσε το θείο του και στρατηγό του Νουρεντίν, Σιρκούχ, στις εκστρατείες του κατά των [[Φατιμίδες|Φατιμιδών]] της [[Αίγυπτος|Αιγύπτου]] και των [[Σταυροφορίες|σταυροφόρων]]. Τελικά ο Σιρκούχ κατάφερε να γίνει βεζίρης στην Αίγυπτο και να κυβερνήσει στο όνομα του Νουρεντίν. Ο Σιρκούχ πέθανε το 1169 και τον διαδέχθηκε ο Σαλαντίν που συνέχισε να κυβερνά στο όνομα του Νουρεντίν, και μάλιστα κατάφερε να αντιμετωπίσει χωρίς τη βοήθειά του τον [[Αμάλριχος Α' της Ιερουσαλήμ|Αμάλριχο Α' της Ιερουσαλήμ]]. Το 1171 ο τελευταίος [[Φατιμίδες|Φατιμίδης]] [[χαλίφης]] αλ-Ντιν πέθανε. Αυτό ήταν και το τέλος της δυναστείας των Φατιμιδών, αλλά και της επικράτησης των [[Σιίτες|Σιιτών]] στην Αίγυπτο. Ο Σαλαντίν ήταν πλέον ο απόλυτος κυρίαρχος στην Αίγυπτο και κάτω από την εξουσία του η χώρα μετεστράφηκε πάλι προς το [[Σουνίτες|σουνιτισμό]]. Ο Σαλαντίν ασχολήθηκε με την ισχυροποίηση της Αιγύπτου, αναζωογονώντας την οικονομία της και αναδιοργανώνοντας το στρατό της. Παράλληλα παρουσίασε τάσεις ανεξαρτησίας από το Νουρεντίν σε τέτοιο βαθμό ώστε να φτάσουν ένα βήμα πριν από τον πόλεμο.Όμως το 1174 ο Νουρεντίν πέθανε, αφήνοντας ως διάδοχο το γιο του, ένα ανήλικο και ανίσχυρο αγόρι. Ο Σαλαντίν εκμεταλλευόμενος αυτήν την ευκαιρία επεξέτεινε το κράτος του στη [[Συρία]] και μέχρι το 1186 η εξουσία του μέχρι την Μεσοποταμία, αλλά και την [[Υεμένη]], ήταν αδιαμφισβήτητη. Μάλιστα το 1180 κατάφερε να καταστήσει υποτελή του τον σουλτάνο των Σελτζούκων του Ικονίου, [[Κιλίτζ Αρσλάν Β']].

 

== Οι σχέσεις με τους σταυροφόρους ==

Όλον αυτό τον καιρό συγκρούστηκε πολύ λίγες φορές με τους σταυροφόρους και τις περισσότερες φορές τους νίκησε παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του [[Βαλδουίνος Δ' της Ιερουσαλήμ|Βαλδουίνου Δ' της Ιερουσαλήμ]]. Το 1187 με αφορμή τις συνεχείς επιθέσεις του Ραϋνάλδου της Αντιόχειας στα καραβάνια προσκυνητών για την [[Μέκκα]] επιτέθηκε στους σταυροφόρους και έκαψε το στόλο τους στην Ερυθρά θάλασσα. Ο βασιλιάς της Ιερουσαλήμ, [[Γκυ των Λουζινιάν]] συγκέντρωσε το σταυροφορικό στρατό και επεδίωξε να συγκρουστεί με το Σαλαντίν. Όμως ο Σαλαντιν τον παρέσυρε μακριά από τις βάσεις του και τον κύκλωσε στο [[μάχη του Χαττίν|Χαττίν]], όπου στις 4 Ιουλίου του 1187 ο σταυροφορικός στρατός καταστράφηκε και ο Γκυ καθώς και πολλοί σημαίνοντες σταυροφόροι πιάστηκαν αιχμάλωτοι. Στη συνέχεια ο Σαλαντίν, χρησιμοποιώντας και τον Γκυ στις διαπραγματεύσεις, κατέλαβε είτε με συμφωνίες παράδοσης είτε με πολιορκία τα περισσότερα κάστρα και λιμάνια της Παλαιστίνης, και τελικά έφτασε στην Ιερουσαλήμ την οποία και κατέλαβε με συνθηκολόγηση στις 2 Οκτωβρίου 1187. Δεν μπόρεσε όμως να καταλάβει την [[Τύρος|Τύρο]], την οποία υπερασπίστηκε με επιτυχία ο [[Κορράδος του Μονφερά]]. Στη συνέχεια περιέσφιξε τον κλοιό γύρω από την [[Αντιόχεια]], καταλαμβάνοντας τη Λαοδίκεια και το Τζεμπελέ.Αργότερα, με την άφιξη των σταυροφόρων της [[Γ' Σταυροφορία|Τρίτης Σταυροφορίας]](1189-1192) ο Σαλαντίν υπέστη κάποιες ήττες, όπως την απώλεια της [[Άκρα]]ς μετά από μακρόχρονη [[Πολιορκία της Άκρας (1189-1191)|πολιορκία]] και τις ήττες στις μάχες του [[μάχη του Αρσούφ|Αρσούφ]] και της [[μάχη της Γιάφας|Γιάφας]], αλλά κατάφερε να κρατήσει τους σταυροφόρους έξω από την Ιερουσαλήμ. Ειδικά στο πρόσωπο του [[Ριχάρδος Α' ο Λεοντόκαρδος|Ριχάρδου του Λεοντόκαρδου]], ο Σαλαντίν βρήκε έναν αντίπαλο που τον εκτιμούσε πολύ, όπως και ο Ριχάρδος εκτιμούσε το Σαλαντίν. Ιστορίες για αυτούς λέγονταν για πολλά χρόνια τόσο στην [[Ευρώπη]], όσο και στην [[Μέση Ανατολή]].