Πατριάρχης: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μ Robot: Changing Κατηγορία:Θρησκευτικοί Τίτλοι - Βαθμοί |
μΧωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
||
Γραμμή 2:
==Στην εβραϊκή ιστορία==
Σύμφωνα με τις [[Εβραϊκές Γραφές]] ως πατριάρχης αναφέρεται ο αρχηγός φυλής του [[Ισραήλ]], με πολλούς απογόνους, όπως οι προπάτορες του έθνους [[Ισραήλ]] [[Αβραάμ]], [[Ισαάκ]], [[Ιακώβ]] και οι 12 γιοι του. Την ιστορία των πατριαρχών αφηγείται το βιβλίο της [[Γένεση (βιβλίο)|Γένεσης]]. ''Πατριάρχες'' αποκλήθηκαν επίσης οι
Από τα τέλη του [[1ος αιώνας|1ου αιώνα]] ως τις αρχές του [[5ος αιώνας|5ου αιώνα]] (με την κατάλυση του θεσμού από τον [[Θεοδόσιος Β'|Θεοδόσιο Β']]) οι Ιουδαίοι έδιναν τον τίτλο του Πατριάρχη σε μια σειρά θρησκευτικών ηγετών, οι οποίοι πιστευόταν ότι κατάγονταν από τη φυλή του [[Ιούδας (φυλή)|Ιούδα]].<ref>Μανουήλ Ι. Γεδεών, ''Πατριαρχικοί Πίνακες'', 1890, σ. 8, 9.</ref>
Γραμμή 10:
Στην εκκλησιαστική Ιστορία αναφέρεται ότι αρχικά όλοι οι επίσκοποι ελάμβαναν αυτό το τίτλο του ''Πατριάρχη''{{πηγή}}. Από τον 5ο όμως αιώνα άρχισε να περιορίζεται, χορηγούμενος μόνο στους επισκόπους των πέντε πρεσβυγενών θρόνων της χριστιανοσύνης, δηλαδή της Ρώμης, Αλεξάνδρειας, Αντιόχειας, Κωνσταντινούπολης και Ιερουσαλήμ.
Η αρμοδιότητά τους επεκτάθηκε στα γειτονικά εδάφη και περιέλαβε ορισμένα σημαντικά δικαιώματα, όπως το δικαίωμα να ορίζει τους τοπικούς Μητροπολίτες, να συγκαλούν σύνοδο αυτών, να ασκούν πειθαρχική και ποινική εξουσία επ΄ αυτών και να ιδρύουν μοναστήρια καλούμενα
Οι πρώτοι επίσκοποι που ασκούν τέτοιες εκτενείς δράσεις είναι της Ρώμης (αρμοδιότητα πέρα από την Ιταλία), Αλεξάνδρειας (αρμοδιότητα πέρα από την Αίγυπτο και τη Λιβύη) και Αντιόχειας (αρμοδιότητα σε εκτεταμένες περιοχές της Μικράς Ασία). Αυτοί οι
Το [[398]] ο Επίσκοπος Ρώμης έπαψε να χρησιμοποιεί το τίτλο αυτό, καλούμενος πλέον [[Πάπας]]. Η [[Δ' Οικουμενική Σύνοδος]] της [[Χαλκηδόνα|Χαλκηδόνας]] ([[451]]) αναγνώρισε επίσης ως πατριαρχεία την Εκκλησία της [[Ιερουσαλήμ]] και την Εκκλησία της Κωνσταντινούπολης. Σύμφωνα με το 28ο κανόνα αυτής της Συνόδου, διάφορα προνόμια (
▲Η [[Δ' Οικουμενική Σύνοδος]] της [[Χαλκηδόνα|Χαλκηδόνας]] ([[451]]) αναγνώρισε επίσης ως πατριαρχεία την Εκκλησία της [[Ιερουσαλήμ]] και την Εκκλησία της Κωνσταντινούπολης. Σύμφωνα με το 28ο κανόνα αυτής της Συνόδου, διάφορα προνόμια ("πρεσβεία") χορηγήθηκαν στο θρόνο της Κωνσταντινούπολης, με βάση τα οποία αναρριχήθηκε στη θέση του δεύτερου μετά από τη Ρώμη και η δικαιοδοσία του επεκτάθηκε πέρα από τη [[Θράκη]], την [[Ασία]] και τον [[Πόντος|Πόντο]].
Αν και ο επίσκοπος της Ρώμης διαμαρτυρήθηκε ενάντια στη σημασία και την έκταση της αρμοδιότητας του Αρχιεπισκόπου Κωνσταντινούπολης, ο τελευταίος έγινε λίγο αργότερα Οικουμενικός Πατριάρχης, δηλαδή ο πρώτος μεταξύ των υπολοίπων Πατριαρχείων της Ανατολής, προσφωνούμενος Παναγιώτατος, των υπολοίπων δε τριών προσφωνουμένων με τον τίτλο του Μακαριωτάτου, ενώ ο Αλεξανδρείας μόνο φέρει και τον τίτλο του Πάπα.
Πατριάρχες έχουν ακόμη οι Ρώσοι, Ρουμάνοι, Σέρβοι, από το [[1953]] οι Βούλγαροι και πρόσφατα από το [[1990]] οι Γεωργιανοί. Επίσης οι [[Αρμένιοι]] έχουν πέντε Πατριάρχες ([[Κωνσταντινούπολη]], [[Σις]], [[Αγδαμάρ]], [[Ρούρ-Καλέ]], [[Ιερουσαλήμ]]) και πρώτο
Αντίθετα η [[Δυτική Εκκλησία]], για να προσελκύσει τους Χριστιανούς της Ανατολής{{πηγή}} ίδρυσε τα Πατριαρχεία των Νεστοριανών Χαλδαίων στο [[Ντιγιάρμπακιρ]], των Αρμενοκαθολικών στη [[Κωνσταντινούπολη]] και στο [[Λίβανος|Λίβανο]], των Σύρων και Ιακωβιτών εις [[Μαρντίν]] και [[Χαλέπιο]] {(Χ)αλέπο} και των Ενωμένων Κοπτών στο [[
Σημ.: Τον τίτλο του ''Πατριάρχη'' στη Δύση φέρουν οι Καρδινάλιοι Αρχιεπίσκοποι της [[Βενετία|Βενετίας]], της [[Λισσαβώνα|Λισσαβώνας]] και του [[Τολέδο|Τολέδου]].
==Υποσημειώσεις==
Γραμμή 35 ⟶ 30 :
* [[Πατριαρχία]]
* [[Πατριαρχείο]]
{{Εκκλησιαστικά αξιώματα}}
| |||