Χαράλαμπος Βοζίκης: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μΧωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
+φωτο |
||
Γραμμή 1:
[[Εικόνα:Vozikis.jpg|thumb|right|Ο Χαράλαμπος Βοζίκης, φωτογραφία από το βιβλίο του Σπ. Μαρκεζίνη «Πολιτική ιστορία της νεωτέρας Ελλάδος» τόμος Γ΄, σελ.43]]
Ο '''Χαράλαμπος Βοζίκης''' ήταν Έλληνας πολιτευτής. Γεννήθηκε το [[1862]] στον [[Άγιος Πέτρος Αρκαδίας|Άγιο Πέτρο Κυνουρίας]] και πέθανε στην [[Αθήνα]] το [[1937]]. Σπούδασε στη νομική Αθηνών και στη συνέχεια πολιτεύτηκε στην ιδιαίτερη επαρχία του, στην αρχή υπό τον [[Θεόδωρος Δηλιγιάννης|Θεόδωρο Δηλιγιάννη]], στη συνέχεια υπό τον [[Αλέξανδρος Ζαΐμης|Αλέξανδρο Ζαΐμη]] και τέλος υπό τον [[Δημήτριος Γούναρης|Δημήτριο Γούναρη]]. Αποτέλεσε σημαίνον μέλος της [[Ομάδα των Ιαπώνων|ομάδας των «Ιαπώνων»]]. Υπήρξε ακέραιος, θυμόσοφος, εύστροφος, ευφυέστατος, ετοιμόλογος και μαχητικός ρήτορας.
Το 1895 εκλέχτηκε για πρώτη φορά ως φίλος του Δηλιγιάννη και έκτοτε εκλεγόταν συνεχώς. Το Δεκέμβριο του [[1912]] διορίστηκε Γενικός Διοικητικός Επίτροπος των νησιών του Αιγαίου. Το 1915 χρημάτισε υπουργός Παιδείας στην πρώτη κυβέρνηση Γούναρη που σχηματίστηκε στις [[25 Φεβρουαρίου]] [[1915]], μετά την παραίτηση της κυβέρνησης Βενιζέλου, λόγω διαφωνίας του τελευταίου με το [[Κωνσταντίνος Β΄ της Ελλάδας|βασιλιά Κωνσταντίνο]] για την εξωτερική πολιτική της χώρας.
Το Μάρτιο του 1920 δημιουργήθηκε η «Ηνωμένη Αντιπολίτευσις», της οποίας ήταν ένας εκ των ηγετικών στελεχών της. Στις [[31 Μαρτίου]] ([[13 Απριλίου]]) [[1920]] έκανε την πρώτη της εμφάνιση με βίαιη κατά του Βενιζέλου διαμαρτυρία τον οποίο κατηγόρησε για κατάλυση του πολιτεύματος, τυραννική πολιτεία, κομματική εξαχρείωση και ασύστολη σπατάλη του δημοσίου χρήματος, προέβαλλε δε ως αίτημα την διενέργεια εκλογών. Έκτοτε άρχισε περίοδος έντονης και σκληρής αντιπολίτευσης.
Χαρακτηριστικό της παλαιοκομματικής αντίληψης του Βοζίκη είναι το ακόλουθο συμβάν που συνήθιζε να διηγείται ο Κωνσταντίνος Τριανταφυλλόπουλος. Τον ρώτησε κάποτε ο Βοζίκης περί της τύχης μιας αιτήσεως κάποιου πολιτικού του φίλου. Εκείνος απάντησε, ότι είχε διεκπεραιωθεί και το ζήτημα είχε λυθεί. Επακολούθησε δε ο εξής διάλογος:▼
Το [[1921]] διετέλεσε για λίγο Υπουργός άνευ χαρτοφυλακίου στην κυβέρνηση Νικολάου Καλογερόπουλου ([[24 Ιανουαρίου]] [[1921]]), αναλαμβάνοντας τα καθήκοντά του στις [[22 Φεβρουαρίου]] [[1921]]. Στις [[8 Μαΐου]] [[1921]] ανέλαβε Υπουργός άνευ χαρτοφυλακίου και προσωρινά Υπουργός Δικαιοσύνης στην κυβέρνηση Δημητρίου Γούναρη της 26ης Μαρτίου 1921. Στις [[29 Ιανουαρίου]] [[1922]] παραιτήθηκε από Υπουργός άνευ Χαρτοφυλακίου και διορίστηκε υπουργός Επισιτισμού και προσωρινά Δικαιοσύνης. Ταυτόχρονα ανέλαβε και την πολιτική διοίκηση της διοίκησης [[Θράκη|Θράκης]]. Στις [[16 Ιουνίου]] [[1922]] διορίστηκε Υπουργός Γενικός Διοικητής Θράκης. Το [[1926]] εκλέχτηκε βουλευτής στην περιοχή Αθήνας. Το [[1933]] χρημάτισε πρόεδρος της βουλής.
▲Χαρακτηριστικό της παλαιοκομματικής αντίληψης του Βοζίκη είναι το ακόλουθο συμβάν που συνήθιζε να διηγείται ο
{{απόσπασμα|Βοζίκης: Μα η αίτησις υπεβλήθη χθες.<br />
Τριανταφυλλόπουλος: Και τι μ’ αυτό; Το αίτημα υπήρξε νόμιμον.<br />
Γραμμή 9 ⟶ 14 :
Τριανταφυλλόπουλος: Αφού το αίτημα ήτο νόμιμον.<br />
Βοζίκης: Ώστε έτσι, θα λύωμεν όλας τας υποθέσεις αμέσως, χωρίς να φαίνεται ότι υπάρχει η παραμικρά δυσκολία! Δεν καταλαβαίνεις ότι πρέπει να φαινώμεθα ότι τους λύομεν, άλλως άλυτα προβλήματα και ότι θα τους τα παρουσιάζωμεν ως ρουσφέτια;.}}
Κάτω από τέτοιες συνθήκες η συνεργασία ήταν δυσχερής και διεκόπη με την παραίτηση του Τριανταφυλλόπουλου.
Την εποχή εκείνη υπηρετούσε στη Γενική Διοίκηση νήσων, ως διευθυντής των Οικονομικών Υπηρεσιών, ο Ανάργυρος Π. Νομικός, αργότερα διευθυντής του Υπουργείου Οικονομικών και Σύμβουλος του Ελεγκτικού Συνεδρίου, αναγνωρισμένης ευφυΐας και ακεραιότητας. Αυτός διηγούταν στον Σπ. Μαρκεζίνη ότι ο Χαραλ. Βοζίκης, όπως και ο ίδιος αρχικά, υπέβλεπαν τον Κ. Τριανταφυλλόπουλο, όπως και όλους όσους επέστρεφαν από το εξωτερικό και ιδίως από τη [[Γερμανία]], ως τάχα σπουδαίους, οι οποίοι θα δίδασκαν τους ευφυέστατους, Έλληνες αλλά που δεν είχαν τύχει περαιτέρω παιδείας, τον ορθό τρόπο διοίκησης. Αυτού του είδους η αντίδραση, δεν ήταν η μόνη εκείνη την εποχή και οδηγούσε σε χάσμα και αδυναμία συνεργασίας. Εξαλείφθηκε αυτή κατά τις τελευταίες δεκαετίες, όταν η μετεκπαίδευση εις το εξωτερικό απέκτησε καθολικότερη βάση.
Ο Χαράλαμπος Βοζίκης σε εκτενή εισαγωγή του στο βιβλίο για τη [[Η δίκη των έξι|δίκη των έξι]] «Αι απολογίαι των θυμάτων της 15ης Νοεμβρίου 1922», εκθέτει εκτενώς τις πολιτικές του απόψεις για τα γεγονότα της εποχής του.
Γραμμή 14 ⟶ 23 :
==Πηγές==
* Γεωργίου Βεντήρη, «Η Ελλάς του 1910-1920»
* Σπ. Μαρκεζίνη: Πολιτική ιστορία της νεωτέρας Ελλάδος τόμος Γ΄& Δ΄
| |||