Τσαρούχι: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Η λέξη προέρχεται από το τουρκικό «τσαρίκ». Κατασκευαζόταν από ακατέργαστο ή κατεργασμένο δέρμα από τέσσερα συνήθως τεμάχια την "πατωσιά" (ή σόλα) τα δύο πλάγια και στην άκρη του τη "μύτη" σε διάφορες παραλλαγές, άλλοτε γυμνή και γυρισμένη προς τ΄τα πάνω είτε καλυμένη με πλούσια, μάλλινη φούντα, η οποία ήταν συνήθως μαύρη για τους άνδρες και τις γυναίκες είτε πολύχρωμη για τα παιδιά. Το δέρμα από το οποίο κατασκεύαζονταν ήταν το λεγόμενο "τελατίνι" χρώματος ερυθρού. Τα τσαρούχια καθημερινής χρήσης ήταν απλά χωρίς στολίδια, ενώ τα πλουσιώτερα είχαν κορδόνια και πούλιες.

Εκτός τουαπό τον παραπάνω τύπουτύπο υποδήματος οι χωρικοί και ποιμένες πολλών περιοχών της ηπειρωτικής και νησιωτικής Ελλάδας κατασκευάζουν παρόμοια υποδήματα από ακατέργαστο δέρμα χοίρου καλούμενα "γουρουνοτσάρουχα" που θεωρούνται ως ελαφρά πέδιλα τα οποία και εξασφαλίζουν άνετο βάδισμα σε ανώμαλα εδάφη. Αυτά άποτελούνταιαποτελούνται από ενιαίο τεμάχιο που αναδιπλούταιαναδιπλώνεται και συγρατείταισυγκρατείται στο πόδι από ιμάντες εκαπό τουτο ίδιουίδιο δέρματοςδέρμα.

Τα τσαρούχια, αν και χρησιμοποιούνται σήμερα επίσημα (στην Ελλάδα) μόνο από την Προεδρική Φρουρά, έχουν πάρει ήδη τη θέση τους σε δημώδεις εκφράσεις όπως:
* «"έγινε η γλώσσα μου τσαρούχι»", κάτι που υποδηλώνει ότι η γλώσσα έγινε σκληρή σαν τσαρούχι σε περιπτώσεις δίψας, ή
* "μπήκε με τα τσαρούχια" σε προσωπικές επιτυχίες.
* "θα σας πάρουμε με τα τσαρούχια" (θα σας νικήσουμε κατά κράτος).

Επίσης στη περίοδο του Ελληνοιταλικού πολέμου του [[1940]] το τσαρούχι του Έλληνα τσολιά υπήρξε το ποιόπιό δημοφιλές θέμα τόσο στις γελοιογραφίες της εποχής και στις θεατρικές επιθεωρήσεις όσο και στα ευθυμογραφήματα.