Ελικώνας: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Ο Ελικώνας είναι γνωστός από την [[Ελληνική μυθολογία]] διότι υπήρχαν σε αυτόν δύο πηγές αφιερωμένες στις [[Μούσες]]: η [[Αγανίππη]] και η [[Ιπποκρήνη]], και οι δύο έχουν τη λέξη "άλογο" (''ίππος'') στο [[τοπωνύμιό|τοπωνύμιο]] τους. Κατά τον ύστερο έβδομο αιώνα π.Χ., ο ποιητής [[Ησίοδος]] εξύμνησε τη νεότητά του όταν βοσκούσε τα πρόβατά του στις πλαγιές του Ελικώνος (''Θεογονία'', 23), όπου ο [[Έρως]] και οι Μούσες ήδη είχαν ιερά και ένα χορευτικό πεδίο κοντά στην κορυφή, όπου "τα παλλόμενα πόδια τους ξυπνούν την ερωτική επιθυμία" (Ησίοδος, 8). Εκεί οι Μούσες τον ενέπνευσαν και άρχισε να τραγουδά την απαρχή των θεών. Έτσι ο Ελικών έγινε το [[έμβλημα]] της ποιητικής εμπνεύσεως. Ο Ησίοδος αναφέρει άλλες πηγές που ήταν άντρα των Μουσών: "Λούζουν τα μικρά τους σώματαστο νερό του Περμεσσού ή της Ιπποκρήνης ή του στοιχειωμένου Ολμειού". Στον Ελικώνα ευρίσκετο επίσης η πηγή όπου ο [[Νάρκισσος (μυθολογία)|Νάρκισσος]] εμπνεύστηκε από την ίδια του την ομορφιά.