Κρητική Επανάσταση (1895-1898): Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Στα μέσα του 19ου αιώνα το Κρητικό ζήτημα κυριαρχούσε στα Διεθνή νέα. Οι Κρητικοί, μην υποφέροντας την Οθωμανική κυριαρχία, επαναστατούσαν σε κάθε ευκαιρία. Το [[1878]] με τη [[σύμβαση της Χαλέπας]] ένα από τα πράγματα που πέτυχαν ήταν η δέσμευση του Σουλτάνου ότι η [[Κρήτη]] θα αστυνομευόταν μόνο από Κρητικούς. Αποφασίσθηκε μάλιστα η δημιουργία σώματος [[Χωροφυλακή]]ς μόνο από κατοίκους της Κρήτης, στο οποίο οι [[Χριστιανοί]] θα μπορούσαν να γίνουν και αξιωματικοί.

 

Το [[1889]], καταργώντας το συγκεκριμένο άρθρο της σύμβασης, που όριζε ότι η Κρήτη θα αστυνομευόταν μόνο από Κρητικούς, ο Σουλτάνος, ανέθεσε στον συνταγματάρχη Ταξίν την αστυνόμευση της Κρήτης θέτοντας τον επικεφαλής σώματος 200 ανδρών που στρατολογήθηκαν στην [[Μακεδονία]]. Αξίζει να σημειωθεί πως ο συνταγματάρχης Ταξίν είναι αυτός που αργότερα σαν στρατηγός παρέδωσε τη [[Θεσσαλονίκη]] στον προελαύνοντα Ελληνικό Στρατό. Το [[1896]], επειδή οι ταραχές συνεχιζόταν, ο Σουλτάνος, κάτω από την πίεση των ξένων δυνάμεων, δέχθηκε τη δημιουργία και αποστολή στο νησί Σώματος 100 Μαυροβούνιων χωροφυλάκων με διοικητή τον Άγγλο ταγματάρχη Μπορ. Η ύπαιθρος ελεγχόταν από τους επαναστατημένους Κρητικούς ενώ οι πόλεις από τους Τούρκους. Οι μεγάλες δυνάμεις ([[Μεγάλη Βρεττανία]], [[Γαλλία]], [[Αυστροουγγαρία]], [[Ρωσσία]], [[Ιταλία]], [[Γερμανία]]) έστειλαν στόλους στο νησί ώστε να ελέγξουν/βοηθήσουν την εκτόνωση της καταστασης.