Πεντηκοστάριο: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

 

Άλλο, βέβαια, είναι ο θεολογικός σχολιασμός των ύμνων που επεκτείνει το αφαιρετικό/ευσύνοπτο/ποιητικό περιεχόμενό τους και οικοδομεί τους μελετηρούς πιστούς. Δοκιμάζουμε, λοιπόν, να ερμηνεύσουμε και ένα τροπάριο από τον αναστάσιμο κανόνα του Ιωάννη Δαμασκηνού. "Φυλάξας τα σήμαντρα σωα, Χριστέ, εξηγέρθης του τάφου, ο τας κλεις της Παρθένου μη λυμηνάμενος εν τω τόκω σου, και ανέωξας υμιν παραδείσου τας πύλας. Σηκώθηκες και βγήκες απ' το μνήμα, Χριστέ, χωρίς να παραλλάξεις καθόλου τα σημάδια της ταφής, δηλαδή τα οθόνια που σε τύλιξαν, το σουδάριο που σου σκέπασαν την κεφαλή, και το λίθο που κύλισαν στην είσοδο του τάφου. Έμειναν όλα ακριβώς στη θέση τους για να φαίνεται πως η νεκρανάστασή σου δεν ήταν κάποιο απατηλό τέχνασμα, αλλά πραγματική μεταστοιχείωση του υλικού σου σώματος. Η αναστημένη σάρκα σου πέρασε μέσα από τα οθόνια και μέσα από το λίθο, όπως αργότερα και μέσα από τις κλειστές πόρτες του ανωγειού όπου ήσαν μαζεμένοι οι μαθητές, χωρίς να εμποδιστεί από τα υλικά στοιχεία, και χωρίς να τα παραβλάψει ή να τα αλλοιώσει. Το ίδιο, άλλωστε, είχε συμβεί κι όταν γεννήθηκες από την Παρθένο Μαρία, χωρίς το πέρασμά σου από τη μήτρα της να φθείρει την παρθενία της. Κύριε, μ' αυτές τις δυο διελεύσεις σου, την Ενανθρώπηση και την Ανάστασή σου, μας άνοιξες τις πύλες του παραδείσου που είχαν κλείσει πίσω μας τη μέρα της παρακοής και της κατά συνέπεια καταδίκης. Εγκαινίασες το καινούριο Πάσχα (Πάσχα, εβραϊκή λέξη, σημαίνει διάβαση, πέρασμα, διαπεραίωση).