Εξαΰλωση: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Στην περίπτωση που τα δυο σωματίδια ([[ηλεκτρόνιο]] και [[ποζιτρόνιο]]) εξαϋλώνονται με (σχετικά) χαμηλό άθροισμα [[κινητική ενέργεια|κινητικών ενεργειών]], είναι πολύ περιορισμένο το [[σύνολο]] των [[πιθανότητα|πιθανοτήτων]] της τελικής κατάστασης (μετά τη σύγκρουση). Το πιο πιθανό ενδεχόμενο είναι η δημιουργία δύο (2) ή περισσοτέρων [[φωτόνιο|φωτονίων]] [[γ (ακτινοβολία)|ακτινοβολίας γ]]. Η [[Αρχή διατήρησης της ενέργειας|διατήρηση της ενέργειας]] και της [[Αρχή διατήρησης της γραμμικής ορμής|γραμμικής ορμής]] απαγορεύει την παραγωγή μόνο ενός φωτονίου (μια εξαίρεση σ' αυτόν τον κανόνα μπορεί να συμβεί για ισχυρά δεσμευμένα [[άτομο|ατομικά]] [[ηλεκτρόνιο|ηλεκτρόνια]]<ref>[http://prola.aps.org/abstract/PR/v124/i6/p1851_1]</ref>). Στην περισσότερο συνηθισμένη περίπτωση, δημιουργούνται δύο (2) φωτόνια, που το καθένα διαθέτει ενέργεια ίση με την ενέργεια στην οποία αντιστοιχεί η μάζα ενός ηλεκτρονίου ή ποζιτρονίου (δηλαδή 511 [[keV]]<ref>William B. Atwood, Peter F. Michelson and Steven Ritz (2008). "Una Ventana Abierta a los Confines del Universo". Investigación y Ciencia 377: 24–31(Spanish).</ref>. Επειδή το σύστημα είχε πριν τη σύγκρουση ([[άλγεβρα|αλγεβρικά]]) [[γραμμική ορμή]] μηδέν (0), τα δυο ισοδύναμα φωτόνια ακτινοβολίας γ εκπέμπονται προς δύο (2) αντίθετες κατευθύνσεις. Επίσης, αρκετά συνηθισμένη είναι η περίπτωση της παραγωγής τριών (3) φωτονίων ακτινοβολίας γ, για τον υπολογισμό της κατεύθυνσης εκπομπής των οποίων πρέπει να ληφθεί υπόψη και η [[αρχή διατήρησης της γωνιακής ορμής]]<ref>David Griffiths, "Introduction to Elementary Particles", ISBN 04716038640-471-60386-4.</ref>. Ακόμη, είναι δυνατή η παραγωγή ακόμη μεγαλύτερου (>3) φωτονίων ακτινοβολίας γ, αλλά με την πρόβλεψη παραγωγής κάθε επιπλέον φωτονίου μειώνεται η πιθανότητα του ενδεχομένου, επειδή οι πιο πολύπλοκες διεργασίες που απαιτούν έχουν μικρότερα [[Κβαντομηχανικά|κβαντομηχανικά]] πλάτη (ταλάντωσης [[υλοκύματα|υλοκυμάτων]]). Το ίδιο θα πρέπει να ισχύει και για άλλα σωματίδια με αντίστοιχα μικρή [[μάζα]], αρκεί να μοιράζονται μια τουλάχιστον θεμελιώδη αλληλεπίδραση με τα ηλεκτρόνια και να μην παραβιάζουν τις παραπάνω αρχές διατήρησης. Ωστόσο, κανένα άλλο τέτοιο σωματίδιο δεν είναι ακόμη γνωστό ότι υπάρχει.

Σε ενέργειες κοντά ή πάνω από (την ισοδύναμη με τη) [[μάζα]] των φορέων της [[ασθενής δύνσμη|ασθενούς δύνσμης]], των W και Z [[μποζόνια|μποζονίων]], το μέτρο της ασθενούς δύναμης γίνεται συγκρίσιμο με αυτό της [[ηλεκτρομαγνητική δύναμη|ηλεκτρομαγνητικής δύναμης]]<ref>David Griffiths, "Introduction to Elementary Particles", ISBN 04716038640-471-60386-4.</ref>. Αυτό σημαίνει ότι γίνεται ευκολότερο έτσι να παραχθούν σωματίδια όπως τα [[νετρίνο|νετρίνα]] που σλληλοεπιδρούν αδύναμα (με τα άλλα).

Τα βαρύτερα σωματιδιακά ζεύγη που έχουν παραχθεί (για την ώρα) από εξαΰλωση ηλεκτρονίου - ποζιτρονίου σε [[επιταχυντής σωματιδίων|επιταχυντές σωματιδίων]] είναι τα ζεύγη [[μποζόνια|μποζονίων]] W+/W-. Το βαρύτερο μονό (δηλαδή όχι σε ζεύγος), που έχει παραχθεί (για την ώρα) από εξαΰλωση ηλεκτρονίου - ποζιτρονίου σε [[επιταχυντής σωματιδίων|επιταχυντές σωματιδίων]] είναι το [[μποζόνια|Z μποζόνιο]]. Το κύριο κίνητρο για την κατασκευή του [[Διεθνής γραμμικός επιταχυντής|Διεθνούς Γραμμικού Επιταχυντή]] είναι η (απόπειρα) παραγωγής [[μποζόνια|μποζονίων Higgs]] με την εξαΰλωση ζεύγους ηλεκτρονίου - ποζιτρονίου σε αυτόν.

Το φαινόμενο της εξαΰλωσης ηλεκτρονίου - ποζιτρονίου αποτελεί τη βάση της [[εικόνα PET|εικόνας PET]] και της [[ποζιτρονική φσσματοσκοπία εξσΰλωσης|ποζιτρονικής φσσματοσκοπίας εξσΰλωσης]]. Επίσης χρησιμοποιήθηκε στη μέτρηση της επιφάνειας Fermi και της δομής Band σε [[μέταλλα]].

{{μετάφρασηΕνσωμάτωση ENκειμένου|en|Annihilation}}

{{μετάφρασηΕνσωμάτωση ENκειμένου|en|Electron–positron annihilation}}