Επιθαλάσσια αρωγή: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Επί του κατά δεύτερον αυτού σκοπού διάσωσης η «επιθαλάσσια αρωγή» αποτελεί αντικείμενο «σύμβασης» που συνάπτεται μεταξύ του πλοίου (Πλοιάρχου) που κινδυνεύει και του πλοίου (Πλοιάρχου) εκείνου που προστρέχει σε βοήθεια, στην οποία συμφωνείται αμοιβή καλούμενη «σώστρα» που είναι ακριβώς εκείνη που θα λάβει το δεύτερο πλοίο από το πρώτο όταν και εφόσον φέρει ωφέλιμο αποτέλεσμα.

Η σύμβαση αυτή καταρτίζεται με συμφωνητικό που είναι τυποποιημένο από τους [[Νηογνώμονες]], κυρίως τον αγγλικό Lloyd, που περιλαμβάνει τη γνωστή, βασική «ρήτρα»: “no cure no pay” - (νο κιούρ νο πέϊ) - ( = καμία αμοιβή χωρίς διάσωση). Αν τελικά λόγω των συνθηκών δεν συμφωνηθεί η αμοιβή, το πλοίο που παρείχε την αποτελεσματική βοήθεια δικαιούται να λάβει εύλογη «αποζημίωση» που θα την καθορίσει Δικαστήριο. Η αμοιβή (καταβληθέντα σώστρα) σε επιθαλάσσια αρωγή (είθισται) να εισπράττεται κατά τα ακόλουθα μερίδια: Το 1/2 εισπράττει ο Πλοιοκτήτης του πλοίου που παρείχε τη βοήθεια, το 1/4 ο Πλοίαρχος και το υπόλοιπο 1/4 το πλήρωμα του ίδιου πλοίου.

Τέλος εντός των Ελληνικών χωρικών υδάτων επιθαλάσσια αρωγή δύνανται να προσφέρουν μόνο τα υπό ελληνική σημαία ρυμουλκά , ναυαγοσωστικά κλπ.

(*) Η διάσωση του ναύλου έγκειται με τηστη διάσωση φορτίου ή μέρους αυτού και την προώθησή του στο λιμένα προορισμού του. Αλλά ακόμα και η συνέχιση, μετά την αρωγή, του ταξιδίου του πλοίου προς λιμένα φόρτωσης απ΄ όπου έχει ήδη λάβει προκαταβολή ναύλου (επόμενου ταξιδίου).