Σύμβαση της Χαλέπας: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μ Προσθ. |
μ +λινκς. |
||
Γραμμή 3:
Η Σύμβαση αυτή υπήρξε προϊόν της διεθνούς [[Συνθήκη του Βερολίνου (1878)|Συνθήκης του Βερολίνου]] που συνομολογήθηκε τρεις μήνες πριν, στις [[13 Ιουλίου]] του [[1878]] στο [[Βερολίνο]] μεταξύ [[Αγγλία]]ς, [[Γαλλία]]ς, [[Αυστρία]]ς, [[Ρωσία]]ς, [[Ιταλία]]ς αφενός, και [[Οθωμανική Αυτοκρατορία|Οθωμανικής Αυτοκρατορίας]] αφετέρου, κατά την οποία η τελευταία υποχρεώνονταν να εισάγει «διοικητικές μεταρρυθμίσεις» σε όσες επαρχίες της Ευρωπαϊκής Τουρκίας υπήρχε ισχυρό χριστιανικό στοιχείο.
Με βάση την παραπάνω συνθήκη και με την μεσολάβηση της Αγγλίας, προκειμένου να επέλθει ειρήνευση στη Κρήτη, ένεκα της κρίσης που είχε ξεσπάσει από το 1875 και συνεχίζονταν, κατέφθασαν στη νήσο κατ΄ εντολή του Σουλτάνου [[Αμπντούλ Χαμίτ Β΄]] ο στρατηγός Μουχτάρ Πασάς συνοδευόμενος από τον Σελίμ Εφέντη όπου σε συνεννόηση με τον διορισμένο τότε πρώτο Έλληνα [[Βαλής|Βαλή]] της Κρήτης [[Αδοσίδης πασάς|Κωστάκη Αδοσίδη Πασά]] ήλθαν σε επαφή με τους εκπροσώπους της Επαναστατικής Συνέλευσης για την εξέταση της κατάστασης και τη συνομολόγηση σχετικής διμερούς συμφωνίας στο πνεύμα των επιβαλλομένων μεταρρυθμίσεων.
Έτσι στις 15 Οκτωβρίου του 1878 στην οικία του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη δημοσιογράφου και πολιτικού (παππού του σύγχρονου πολιτικού) που βρίσκονταν στη συνοικία Χαλέπα των Χανίων συνομολογήθηκε η εν λόγω σύμβαση συνέχεια της οποίας εκδόθηκε τελικά νέο φιρμάνι με το οποίο εισαχθήκανε οι συμφωνημένες «μεταρρυθμίσεις» στον Οργανικό Νόμο του 1868. Τα σημαντικότερα, "επτά σημεία" αυτών των μεταρρυθμίσεων ήταν:<br />
| |||