H κοινότητα θεσπίσθηκε ως πρωτοβάθμιος [[ΟΤΑ|οργανισμός τοπικής αυτοδιοίκησης]] το [[1912]] επί [[Ελευθέριος Βενιζέλος|Ελ. Βενιζέλου]], με το [[Νόμος|νόμο]] ''[[ Νόμος ΔΝΖ 1912 «Περί Δήμων και Κοινοτήτων»|Περί Δήμων και Κοινοτήτων]]'' (επισήμως ΔΝΖ 1912). Για την ακρίβεια το προσχέδιο όριζε ως πρωτοβάθμιο ΟΤΑ το [[Δήμος|δήμο]] και έκανε διάκριση ανάμεσα σε «αστικούς» και «αγροτικούς», όμως στην τελική μορφή του νόμου ο όρος ''αγροτικός δήμος'' είχε αντικατασταθεί από την ''κοινότητα''.
Η κοινότητα ήταν λοιπόν ο α΄βάθμιος ΟΤΑ που συγκροτείτο έξω από τα όρια των [[Πόλη|πόλεων]] και αποτελείτο από μία [[κωμόπολη]] ή από ένα [[χωριό]] και τους εξαρτώμενους από αυτό οικισμούς. Υπεύθυνο για τη διοίκησή της ήταν το Κοινοτικό Συμβούλιο. Επικεφαλής του τελευταίου ήταν ο κοινοτάρχης ή πρόεδρος, ο οποίος άλλοτε εκλεγόταν άμεσα από το λαό, άλλοτε έμμεσα από το συμβούλιο.<ref name=kedke>[http://www.kedke.eu/uploads/melethITA_diakyvernhshnevnOTA.doc Το σύστημα διακυβέρνησης των νέων πρωτοβάθμιων ΟΤΑ - τελική έκθεση] - 2008, Ινστιτούτο Τοπικής Αυτοδιοίκησης</ref>
Τη [[Δεκαετία 1980|δεκαετία του '80]] δόθηκαν κάποια κίνητρα στις κοινότητες να συνενωθούν και να συγκροτήσουν ευρύτερους δήμους (Ν. 1416/84 και 1622/86), όμως η ανταπόκριση υπήρξε χλιαρή. Έτσι σε γενικές γραμμές, το σχήμα που είχε εισαγάγει η κυβέρνηση Βενιζέλου, διήρκεσε μέχρι τα τέλη του [[20ός αιώνας|20ού αιώνα]], με τη χώρα να διαθέτει 5.318 κοινότητες και 457 δήμους<ref name=kedke2>[http://www.kedke.eu/uploads/melethITA_haraxinevndioikorivnOTA.doc Σχετικά με την χάραξη νέων διοικητικών ορίων για τους Οργανισμούς Τοπικής Αυτοδιοίκησης και την παροχή των αντίστοιχων κινήτρων] - 2007, Ινστιτούτο Τοπικής Αυτοδιοίκησης</ref>.
