Ιατρική της εργασίας: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

 

Ο ρόλος του γιατρού της εργασίας είναι να ασκεί προληπτική ιατρική στο χώρο της εργασίας, μέσω της διεξαγωγής συνεχούς [[Επιδημιολογία|επιδημιολογικής]] [[Έρευνα επιστημονική|έρευνας]]. Ουσιαστικά, ο γιατρός εργασίας είναι ο κατεξοχήν αρμόδιος για να ορίσει εάν ένα επάγγελμα ή μια συγκεκριμένη επαγγελματική ασχολία περιλαμβάνουν επιβαρυντικούς παράγοντες για την υγεία του εργαζόμενου.

Θεμελιωτής της ειδικότητας της Ιατρικής της εργασίας θεωρείται ο [[Ιταλία|Ιταλός]] γιατρός [[Μπερναρντίνο Ραματζίνι]] ([[1633]]-[[1714]]), που δημοσίευσε τη διατριβή του για επαγγελματικά νοσήματα το [[1700]]. Ωστόσο, η παλαιότερη αναφορά σε επαγγελματικά νοσήματα αποδίδεται στον [[Παράκελσος|Παράκελσο]], που δημοσίευσε μια μονογραφία σχετική με τα επαγγελματικά προβλήματα υγείας των ανθρακωρύχων και των [[Μεταλλουργία|μεταλλουργών]].

 

 

Η είσοδος στη νομοθετική περίοδο, ήρθε λογικά με τη [[νομική επιστήμη]] να λειτουργεί στην κατεύθυνση της κατοχύρωσης του ότι η υγεία και η ασφάλεια των εργαζομένων είναι δυνατό να προστατευθεί με τη λήψη κατάλληλων μέτρων. Έτσι, το πρώτο νομοθέτημα παρουσιάστηκε στη [[Μεγάλη Βρετανία]], το [[1844]], και καθόριζε το κατώτερο όριο ηλικίας στα 9 έτη και το ανώτερο όριο ωρών εργασίας στη βιομηχανία στις 12 ώρες.

 

*Χατζησταύρου Κ.Α., Ιορδάνογλου Ι.Β., "Επαγγελματικά νοσήματα πνευμόνων", εκδόσεις Παρισιάνου ΑΕ , ISBN 960-394-360-6

*Λινού Α., "Ιατρική της εργασίας", Εκδόσεις Βήτα, (c) 2005, ISBN 960-8071-91-7