Κυματοσυνάρτηση: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μ r2.6.4) (Ρομπότ: Τροποποίηση: es:Función de onda |
Exc (συζήτηση | συνεισφορές) Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
||
Γραμμή 1:
H '''κυματοσυνάρτηση''' (η οποία συνήθως συμβολίζεται με το ελληνικό γράμμα <math>\
:<math>\lambda=\frac{h}{p}</math>,
όπου h η σταθερά δράσεως του [[Μαξ Πλάνκ|Planck]] και p το μέτρο της ορμής του.
Όταν αυτό το μήκος κύματος που φέρει το όνομα μήκος κύματος De Broglie είναι συγκρίσιμο με τις διαστάσεις του χώρου στον οποίο βρίσκεται, τότε εμφανίζονται οι κυματικές ιδιότητες των σωμάτων.
Παρόλο που στην κυματοσυνάρτηση εμπεριέχεται όλη η πληροφορία ενός συστήματος, η ίδια δεν έχει κάποιο φυσικό νόημα ή περιεχόμενο. Σύμφωνα με τη ''στατιστική ερμηνεία'' που πρωτοδιατυπώθηκε από τον [[Μαξ Μπορν]] το [[1926]], το τετράγωνο του μέτρου της κυματοσυνάρτησης είναι αυτό που έχει φυσικό νόημα, καθώς αποτελεί την [[συνάρτηση πυκνότητας πιθανότητας|πυκνότητα πιθανότητας]] των φυσικών μεγεθών, Η ποσότητα <math>|\Psi(x)|^2 \,</math> μας δίνει την πυκνότητα πιθανότητας να βρεθεί το σωματίδιο στη θέση x.
== Συνθήκη Κανονικοποίησης ==
Λόγω του ότι είναι βέβαιο γεγονός ότι θα βρούμε ένα σώμα-σωμάτιο που μελετούμε κάπου στο χώρο, ισχύει ότι:
:<math>\int_{V_{\infty}} |\Psi(\vec{r},t)|^2dV=1</math>
Έτσι αν το ολοκλήρωμα μίας κυματοσυνάρτησης είναι πεπερασμένο (δεν απειρίζεται), αλλά δεν είναι ίσο με τη μονάδα, αλλά με Μ, αρκεί για να βρούμε την κυματοσυνάρτηση ενός συστήματος να διαιρέσουμε την κυματοσυνάρτηση αυτή με Μ. Δηλαδή αν:
:<math>\int_{V_{\infty}}|\Psi '(\vec{r},t)|^2dV=M</math>,
τότε:
:<math>\Psi(\vec{r},t)=\frac{1}{M}\Psi '(\vec{r},t)</math>.
| |||