Βικιπαίδεια

Ρωμαϊκή μυθολογία: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιήγηση ιστορικού διαδραστικά
← Προηγούμενη διαφοράΕπόμενη διαφορά →
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
ΟπτικήΚώδικας wiki
Γραμμή 55:
Η μετάγγιση των ανθρωπομορφικών ιδιοτήτων των Ελληνικών θεών στους Ρωμαϊκούς και η επικράτηση της ελληνικής φιλοσοφίας μεταξύ των μορφωμένων Ρωμαίων -συρμός εκείνη την εποχή- είχε ως αποτέλεσμα μια αυξανόμενη αδιαφορία για τα αρχαία τελετουργικά. Ήδη από τον 1ο π.Χ. αιώνα η θρησκευτική σημασία των αρχαίων ιερατικών αξιωμάτων παρήκμασε γοργά, αν και έμεινε ζωντανή η πολιτική σημασία τους. Αρκετοί πατρίκιοι που καλούνταν να εκτελέσουν τα δημόσια καθήκοντά τους δεν πίστευαν στις αρχαίες τελετουργίες, εκτός ίσως από πολιτική αναγκαιότητα. Παρόλα αυτά η θέσεις του ''pontifex maximus'' και του ''augur'' παρέμειναν ζωντανές ως πολιτικές θέσεις. Ο [[Ιούλιος Καίσαρας]] (Julius Caesar) χρησιμοποίησε την εκλογή του στη θέση του μεγάλου αρχιερέα (pontifex maximus) για να επηρεάσει τα μέλη των ιερατικών κοινοτήτων. Με την παρακμή της αυτόχθονης θρησκείας ο αμόρφωτος λαός στράφηκε βαθμιαία στις ξενόφερτες τελετουργίες που ασκούσαν στρατιώτες και έμποροι στα κοσμοπολιτικά κέντρα.
 
Μια προσεκτική αναμόρφωση του αρχαίου συστήματος έγινε από τον αυτοκράτορα Αύγουστο [[Θείος Αύγουστος]], ενώ ο ίδιος έγινε μέλος όλων των ιερατικών ταγμάτων. Ακόμα και αν το αρχαίο τυπικό δεν είχε μεγάλη σχέση με την ατομική ηθική, όταν λίγο-πολύ ήταν μια σχέση αλληλεξάρτησης με αόρατες δυνάμεις στις οποίες οι άνθρωποι τελούσαν τις απαραίτητες λειτουργίες και ως αντάλλαγμα ανταμείβονταν με την προσωπική τους ασφάλεια, εντούτοις προάσπιζε την ευσέβεια και τη θρησκευτική πειθαρχία. Αυτός κυρίως ήταν ο λόγος για τον οποίο χρησιμοποίησε τη θρησκεία ο Αύγουστος ως ασπίδα προστασίας ενάντια στην εσωτερική φθορά της ρωμαϊκής κοινωνίας. Κατά την διάρκεια αυτής της περιόδου κυριάρχησε ο μύθος της ίδρυσης της Ρώμης από τον τρωικό ήρωα [[Αινείας|Αινεία]] εξαιτίας της δημοσίευσης της Αινειάδας του [[Βιργίλιος|Βιργίλιου]].
A thorough reform and restoration of the old system was carried out by Emperor [[Augustus]], who himself became a member of all the priestly orders. Even though the earlier ritual had little to do with individual morality, being mainly a businesslike relation with unseen powers in which humans paid proper service to the gods and were rewarded by security, it had promoted piety and religious discipline and thus was fostered by Augustus as a safeguard against internal disorder. During this period the legend of the founding of Rome by the Trojan hero [[Aeneas]] became prominent because of the publication of [[Virgil]]'s Aeneid.
 
Παρά τις μεταρρυθμίσεις του Αυγούστου, η ρωμαϊκή θρησκεία στην [[Ρωμαϊκή αυτοκρατορία|αυτοκρατορία]] επικεντρωνόταν όλο και περισσότερο στον αυτοκρατορίκό οίκο. Ο ίδιος ο Αύγουστος θεοποιήθηκε μετάτο θάνατό του. Τούτη η διαδικασία της θεοποίησης αυτοκρατόρων είχε ξεκινήσει πολύ πριν εγκαθιδρυθεί η αυτοκρατορική περίοδος στη Ρώμη, με τον Ιούλιο Καίσαρα. Κατόπιν οι αυτοκράτορες Αύγουστος, Κλαύδιος, Βεσπασιανός και Τίτος θεοοιήθηκαν με τη σειρά τους, και μετά τη βασιλεία ([[96]]-[[98]]) του Μάρκου Κοκκήιου Νέρβα (Marcus Cocceius Nerva), πολύ λίγοι αυτοκράτορες "απέτυχαν" να λάβουν την τιμητική διάκριση.
In spite of the reforms instituted by Augustus, the Roman religion in the empire tended more and more to center on the imperial house, and Augustus himself was deified after death. Such deification began even before the establishment of the empire, with Julius Caesar. The emperors Augustus, Claudius, Vespasian, and Titus were also deified, and after the reign (AD [[96]]-[[98]]) of [[Marcus Cocceius Nerva]], few emperors failed to receive this distinction.
 
Στην αυτοκρατορία πολλές θρησκείες έγιναν δημοφιλείς και διαδόθηκαν ευρέως. Ανάμεσά τους διακρίνεται η λατρεία της [[Ίσις (μυθολογία|Ίσιδας]] και η [[Ιράν|περσική]] λατρεία του θεού [[Μίθρας|Μίθρα]]. Οι συγκεκριμένες θρησκείες είχαν μυστηριακό χαρακτήρα, όπως και ο [[Χριστιανισμός]] που άρχισε να κερδίζει γοργά έδαφος στη Ρώμη. Παρά τους άγριους διωγμούς που έγιναν από τον [[Νέρων|Νέρωνα]] και τον [[Διοκλητιανός|Διοκλητιανό]] κυρίως, για πολιτικούς λόγους, μια και ο Χριστιανισμός ως κίνημα είχε συγκεκριμένες αξιώσεις στην κοσμική και θρησκευτική δομή της ρωμαϊκής κοινωνίας, οι οπαδοί της νέας θρησκεία πλήθαιναν διαρκώς. Έγινε επίσημα υποστηριζόμενη θρησκεία του ρωμαϊκού κράτους υπό τον [[Κωνσταντίνος Α΄ ο Μέγας|Κωνσταντίνο Α΄]] που κυβέρνησε ως μονοκράτωρ από το [[324]] έως το [[337]] π.Χ. Όλες οι λατρείες εκτός της χριστιανικής απαγορεύθηκαν το [[391]] μ.Χ. με ''έδικτο'' (διάταγμα) του [[Θεοδόσιος Α΄|Θεοδόσιου Α΄]]. Η παλαιά ανεξίθρησκη Ρώμη είχε πλέον πεθάνει. Έκτοτε ξεκίνησε μια εκτεταμμένη καταστροφή των ναών και των αρχαίων μνημείων με ζωντανό παράδειγμα της καταστροφή τρου [[Σεράπειο|Σεράπειου]] στην [[Αλεξάνδρεια]].
Under the empire, numerous foreign cults grew popular and were widely extended, such as the worship of the Egyptian goddess [[Isis]] and that of the [[Iran|Persian]] god [[Mithras]], initiatory religions of intense personal significance similar to Christianity in those respects. Despite desultory persecutions, usually at times of civic tensions beginning with [[Nero]], and more throrough persecutions beginning under [[Diocletian]], Christianity steadily gained converts. It became an officially supported religion in the Roman state under [[Constantine I of the Roman Empire|Constantine I]], who ruled as sole emperor from AD [[324]] to [[337]]. All cults save Christianity were prohibited in AD [[391]] by an edict of Emperor [[Theodosius I]]. Destruction of temples and desecration of the fanes began immediately, with the sacking of the [[Serapeum]] in Alexandria as an encouraging example.
 
==Δικτυακοί τόποι==
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/wiki/Ρωμαϊκή_μυθολογία"