Δημήτριος Λαμπράκης: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Γεννήθηκε στη Βάμο Χανίων και μόλις ολοκλήρωσε τις γυμνασιακές σπουδές του, το [[1906]], έφυγε για τη [[Μακεδονία]] όπου πήρε μέρος στον Μακεδονικό Αγώνα στην περιοχή Φλώρινας, εμφανιζόμενος ως δάσκαλος. Εντοπίσθηκε από τις τουρκικές αρχές και συνελήφθη, με αποτέλεσμα να φυλακισθεί μέχρι το [[1911]]. Μόλις απελευθερώθηκε πήγε στην [[Κρήτη]] και από εκεί στο [[Γιοχάνεσμπουργκ]] της Νοτίου Αφρικής, όπου εξέδωσε μια εβδομαδιαία ελληνόγλωσση εφημερίδα.

Όταν κηρύχθηκε ο πρώτος βαλκανικός πόλεμος επέστρεψε στην [[Ελλάδα]] και κατατάχθηκε ως εθελοντής. Το [[1914]] εγκαταστάθηκε στην [[Αθήνα]] και προσελήφθη ως δημοσιογράφος στην εφημερίδα «Πατρίς», στην οποία αργότερα έγινε διευθυντής. Εν τω μεταξύ κατά την περίοδο που άρχισε να εκδηλώνεται ο [[Εθνικός Διχασμός]], υπήρξε συνεργάτης των συμμαχικών μυστικών υπηρεσιών και όταν η εφημερίδα του δημοσίευσε ένα έγγραφο σχετικό με την παράδοση του οχυρού [[Ρούπελ]] στους Γερμανούς φυλακίσθηκε ως ο υπεύθυνος συντάκτης του δημοσιεύματος. Μετά την αποφυλάκισή του το 1917 ανέλαβε τη διεύθυνση της «Πατρίδος», που την διατήρησε μέχρι το [[1922]]. Μετά τις εκλογές του Νοεμβρίου 1920, στις οποίες ηττήθηκε ο Ελ.[[Ελευθέριος Βενιζέλος]] και αποχώρησε από την [[Ελλάδα]], ο Δ. Λαμπράκης προτάθηκε για να αναλάβει την αρχηγία του Κόμματος Φιλελευθέρων. Στις αρχές του 1922, με χρηματοδότηση ομάδας ηγετικών προσωπι-κοτήτωνπροσωπικοτήτων του Κόμματος Φιλελευθέρων, εξέδωσε την εφημερίδα «Ελεύθερον Βήμα» που σύντομα έφθασε να διεκδικεί την πρώτη κυκλοφορία. Το [[1926]] εξέδωσε τον εβδομαδιαίο «Οικονομικό Ταχυδρόμο» και το [[1929]] τα «Αθηναϊκά Νέα», ενώ για ένα σύντομο διάστημα εξέδωσε το [[1932]] τη «Φωνή του Λαού».

Συνέχισε να εκδίδει τις εφημερίδες, παρ’ όλες τις πολιτικές εξελίξεις που κατά καιρούς σημειώθηκαν στα χρόνια του Μεσοπολέμου, και όταν άρχισε η Κατοχή παραχώρησε την ιδιοκτησία τους σε τρία από τα στελέχη του συγκροτήματος, τους δημοσιογράφους Α. Ζαφειρόπουλο και Γ. Συριώτη και τον οικονομικό διαχειριστή Ι. Τζαρτίλη, οι οποίοι συνεται-ρίσθηκανσυνεταιρίσθηκαν με ημικρατική γερμανική εταιρία και συνέστησαν την Α.Ε. «Ελεύθερον Βήμα». Ως εκ τούτου οι εφημερίδες μετά την Απελευθέρωση τέθηκαν υπό μεσεγγύηση ως εχθρική περιουσία και απαγορεύθηκε η επανέκδοσή τους, γεγονός που οδήγησε τον Δ.Δημήτριο Λαμπράκη να μετατρέψει τους τίτλους σε «[[Βήμα]]» και «[[Νέα]]» αντίστοιχα. Την άνοιξη του 1944 ο Δ. Λαμπράκης αποφάσισε να διαφύγει στη Μέση Ανατολή, αλλά οι συμμαχικές αρχές τον θεώρησαν ύποπτο και τον φυλάκισαν στη [[Συρία]], παρά τις διαμαρτυρίες μελών της εξόριστης ελληνικής κυβέρνησης. Μετά την [[Απελευθέρωση]] επανήλθε στην Αθήνα, διατηρώντας την πρωτοκαθεδρία στον εκδοτικό χώρο, ενώ μετά τη λήξη του Εμφυλίου παρουσίασε μια πολιτική μεταστροφή, υποκινώντας και υποστηρίζοντας την κάθοδο στην πολιτική του στρατάρχη Παπάγου, αν και παραδοσιακά μέχρι τότε είχε υποστηρίξει τους αντιπάλους του τελε-υταίουτελευταίου.

Το 1954 ίδρυσε το περιοδικό «[[Ταχυδρόμος]]». Μετά τον θάνατό του, τον διαδέχθηκε ο γιος του [[Χρήστος Λαμπράκης]].