Δημήτριος Λαμπράκης
| Το λήμμα δεν περιέχει πηγές ή αυτές που περιέχει δεν επαρκούν. |
Ο Δημήτριος Λαμπράκης (1886 - 12 Αυγούστου 1957) ήταν Έλληνας δημοσιογράφος και εκδότης εφημερίδων.
| Δημήτριος Λαμπράκης | |
|---|---|
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Δημήτριος Λαμπράκης (Ελληνικά) |
| Γέννηση | 1886 Βάμος Χανίων |
| Θάνατος | 12 Αυγούστου 1957 Αθήνα |
| Χώρα πολιτογράφησης | Ελλάδα |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Ελληνικά |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | δημοσιογράφος εκδότης |
Βιογραφία
ΕπεξεργασίαΓεννήθηκε στον Βάμο Αποκορώνου Χανίων και μόλις ολοκλήρωσε τις γυμνασιακές σπουδές του, το 1906, έφυγε για τη Μακεδονία όπου πήρε μέρος στον Μακεδονικό Αγώνα με πλούσια πατριωτική δράση στην περιοχή Φλώρινας και Μοναστηρίου, εμφανιζόμενος ως δάσκαλος.[1] Εντοπίσθηκε από τις τουρκικές αρχές και συνελήφθη, με αποτέλεσμα να φυλακισθεί μέχρι το 1911. Μόλις απελευθερώθηκε πήγε στην Κρήτη και από εκεί στο Γιοχάνεσμπουργκ της Νοτίου Αφρικής, όπου εξέδωσε μια εβδομαδιαία ελληνόγλωσση εφημερίδα.
Όταν κηρύχθηκε ο πρώτος βαλκανικός πόλεμος επέστρεψε στην Ελλάδα και κατατάχθηκε ως εθελοντής. Το 1914 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα και προσελήφθη ως δημοσιογράφος στην εφημερίδα «Πατρίς», στην οποία αργότερα έγινε διευθυντής. Εν τω μεταξύ κατά την περίοδο που άρχισε να εκδηλώνεται ο Εθνικός Διχασμός, υπήρξε συνεργάτης της δημοκρατικής κυβέρνησης του Ελευθερίου Βενιζέλου και όταν η εφημερίδα του δημοσίευσε ένα έγγραφο σχετικό με την προδοσία και παράδοση του οχυρού Ρούπελ στους Γερμανούς από τον Κωνσταντίνο, φυλακίσθηκε από τους βασιλόφρονες ως ο υπεύθυνος συντάκτης του δημοσιεύματος. Μετά την αποφυλάκισή του το 1917 ανέλαβε τη διεύθυνση της «Πατρίδος», που την διατήρησε μέχρι το 1922. Μετά τις εκλογές του Νοεμβρίου 1920, στις οποίες ηττήθηκε ο Ελευθέριος Βενιζέλος και αποχώρησε από την Ελλάδα, ο Δ. Λαμπράκης προτάθηκε για να αναλάβει την αρχηγία του Κόμματος Φιλελευθέρων. Στις αρχές του 1922, με χρηματοδότηση ομάδας ηγετικών προσωπικοτήτων του Κόμματος Φιλελευθέρων, εξέδωσε την εφημερίδα «Ελεύθερον Βήμα» που σύντομα έφθασε να διεκδικεί την πρώτη κυκλοφορία. Το 1926 εξέδωσε τον εβδομαδιαίο «Οικονομικό Ταχυδρόμο» και το 1929 τα «Αθηναϊκά Νέα», ενώ για ένα σύντομο διάστημα εξέδωσε το 1932 τη «Φωνή του Λαού».
Συνέχισε να εκδίδει τις εφημερίδες, παρ’ όλες τις πολιτικές εξελίξεις που κατά καιρούς σημειώθηκαν στα χρόνια του Μεσοπολέμου, και όταν άρχισε η Κατοχή οι Ναζί τον εξανάγκασαν να παραχωρήσει την ιδιοκτησία τους σε τρία από τα στελέχη του συγκροτήματος, τους δημοσιογράφους Α. Ζαφειρόπουλο και Γ. Συριώτη πατέρα της σοπράνο Ευγενείας και τον οικονομικό διαχειριστή Ιορδάνη Τζαρτίλη, οι οποίοι πρόδωσαν τον Λαμπράκη και συνεταιρίσθηκαν με ημικρατική γερμανική εταιρία και συνέστησαν την Α.Ε. «Ελεύθερον Βήμα». Ως εκ τούτου οι εφημερίδες μετά την Απελευθέρωση τέθηκαν υπό μεσεγγύηση ως εχθρική περιουσία και απαγορεύθηκε η επανέκδοσή τους, γεγονός που οδήγησε τον Δημήτριο Λαμπράκη να μετατρέψει τους τίτλους σε «Βήμα» και «Τα Νέα» αντίστοιχα. Την άνοιξη του 1944 ο Λαμπράκης αποφάσισε να διαφύγει στη Μέση Ανατολή, αλλά οι συμμαχικές αρχές τον θεώρησαν ύποπτο και τον φυλάκισαν στη Συρία, παρά τις έντονες διαμαρτυρίες μελών της εξόριστης ελληνικής κυβέρνησης. Μετά την Απελευθέρωση επανήλθε στην Αθήνα, διατηρώντας την πρωτοκαθεδρία στον εκδοτικό χώρο, ενώ μετά τη λήξη του Εμφυλίου παρουσίασε μια πολιτική μεταστροφή, υποκινώντας και υποστηρίζοντας την κάθοδο στην πολιτική του στρατάρχη Παπάγου, αν και παραδοσιακά μέχρι τότε είχε υποστηρίξει τους βενιζελικούς.
Το 1954 ίδρυσε το περιοδικό «Ταχυδρόμος». Μετά τον θάνατό του, τον διαδέχθηκε ο γιος του Χρήστος Λαμπράκης.
Παραπομπές
Επεξεργασία- ↑ Ηλίας Βασιλάς, Η οικογένεια Μπάλκου της Πρεβέζης, Άπαντα Ηλία Β. Βασιλά, (Επιμ. Νίκος Δ. Καράμπελας), Δήμος Πρέβεζας & Ίδρυμα Ακτία Νικόπολις, Πρέβεζα 2012, σελ. 581-585.