|
Θαλάσσιες αγελάδες καλούνται τα θαλάσσια ζώα της τάξης των [[σειρηνοειδή|σειρηνοειδών]], και πιο συγκεκριμένα το [[ντιγκόνγκ]] (ή ντουγκόνγκ, ή αλικόρη) της οικογένειας των [[ντιγκονγκίδες|ντιγκονγκιδών]], και ο [[μανάτος]] της οικογένειας των [[τριχεχίδες|τριχεχιδών]].
Όλα τα γνωστά είδη [[σειρηνοειδή|σειρηνοειδών]] αγαπούν τα ζεστά νερά και προτιμούν να ζουν εκεί, εκτός από ένα.
Τα σειρηνοειδή αγαπούν τα ζεστά νερά. Υπάρχουν μαρτυρίες και για ένα σειρηνοειδές που ζούσε σε κρύα νερά, κι ονομαζόταν [[θαλάσσιες αγελάδες|θαλάσσια αγελάδα]] του Steller, όμως το είδος αυτό έχει σήμερα εξαφανιστεί.
== Η θαλάσσια αγελάδα του Steller ==
What happened to Steller's seacow?
Το 1741 ο Γερμανός γιατρός και φυσιοδίφης Γκέοργκ Βίλχελμ Στέλλερ (Georg Wilhelm Steller) ανακάλυψε σ' ένα ταξίδι του τη γιγάντια θαλάσσια αγελάδα του Βόρειου Ειρηνικού (επιστημονική ονομασία: Hydrodamalis gigas). 27 χρόνια μετά το είδος είχε εξαφανιστεί από τη δράση αδίστακτων κυνηγών. Το πέμπτο αυτό είδος σειρηνοειδούς είχε μήκος 25 πόδια και ζύγιζε περισσότερο από 8 τόννους. Ήταν το μόνο σειρηνοειδές που μπορούσε να ζήσει σε κρύα νερά. Επιπλέον, διέφερε από τα υπόλοιπα στο ότι δεν είχε δόντια και δεν έτρωγε θαλάσσια φυτά, αλλά φύκια.
Although there are only three manatee and one dugong species living today, a fifth species - the extinct Steller’s sea cow, is usually included when we talk about modern sirenians. This giant dugong-like animal was 25 feet long and weighed more than 8000 pounds. It's flukes were 7-8 feet across. Besides being huge, Steller’s sea cow was unique in other ways. It was the only sirenian that lived in cold, sub-polar waters. It had no teeth and no finger bones; and it fed on kelp (a large brown alga) instead of seagrass. The giant sirenian was discovered and described by Georg Wilhelm Steller (hence their name Steller’s sea cow) in 1741 during a voyage with Captain Vitus Bering in the North Pacific. Bering and his two ships, St. Peter and St. Paul, were on their way home to Kamchatka following an expedition to map the coast of Alaska for Russia. The ships were separated during a storm and the St. Peter shipwrecked on an unknown island. The island was later named Bering Island in honor of the Captain who died during the winter of 1741. The crew eventually learned how to capture and kill the giant sea cow, and men finally regained enough strength to salvage and rebuild their ship. When they told others back in Kamchatka about the wonderful sea cow meat, explorers began going to Bering Island every year to provision their ships for long voyages. Unfortunately, this practice soon extirpated the species when the last sea cow was killed in 1768, only 27 years after its discovery by modern humans. This is an unfortunate example of how a small population of animals (especially long-lived, slowly reproducing animals) can be extirpated before we realize the severity of human impacts. Click on the image to visit Hans Rothauscher's Steller's sea cow webpage.
Acknowledgments: Many thanks to Tony Stokes, Helene Marsh, Helen Penrose, Tami Gilbertson, Katie LaCommare, Renata Santora, Nicole Auil, Ester Quintana, and Sarita Kendall, who contributed to this article.
== Δείτε ==
*[http://www.sirenia.org Σελίδα για τα σειρηνοειδή και τη διάσωσή τους.] ▼*[http://www.hans-rothauscher.de/steller/seacow.htm Σχετικά με τη θαλάσσια αγελάδα του Steller, που έχει εξαφανιστεί]
▲*[http://www.sirenia.org Σελίδα για τα σειρηνοειδή και τη διάσωσή τους.]
{{επέκταση}}
| 