Βαρυτικό πεδίο: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Στο μοντέλο πεδίου, σε αντίθεση με την αμοιβαία έλξη μεταξύ των σωματιδίων, τα σωματίδια παραμορφώνουν τον [[Χωροχρόνος|χωροχρόνο]] εξ αιτίας της [[Μάζα|μάζας]] τους, και αυτή η παραμόρφωση είναι αυτή που αντιλαμβανόμαστε εμείς σανως «δύναμη». Στην πραγματικότητα η δύναμη σε αυτό το μοντέλο δεν υφίσταται, απλώς η ύλη αντιδρά στην καμπύλωση του χωροχρόνου.

Στη [[Γενική σχετικότητα]], το βαρυτικό πεδίο ως το αποτέλεσμα των πεδιακών εξισώσεων του [[Άλμπερτ Αϊνστάιν|Αϊνστάιν]]. Αυτές οι εξισώσεις εξαρτώνται από την κατανομή ύλης και ενέργειας σε μια περιοχή του χώρου, αντίθετα με την Νευτώνεια βαρύτητα, που εξαρτάται μόνο από την κατανομή ύλης. Τα πεδία αυτά καθαυτά στη γενική σχετικότητα αντιπροσωπεύουν την [[Γενική σχετικότητα|καμπύλωση του χωροχρόνου]]. Σύμφωνα με τη γενική σχετικότητα, το να βρίσκεται ένα αντικείμενο σε μια καμπυλωμένη περιοχή του χώρου είναι ισοδύναμο με το να επιταχύνει σύμφωνα με την κλίση του πεδίου. Σύμφωνα με τον [[Νόμοι κίνησης του Νεύτωνα|δεύτερο νόμο του Νεύτωνα]] αυτό έχει σανως αποτέλεσμα να δρα πάνω στο αντικείμενο μια [[δύναμη αδράνειας]] αν θεωρηθεί ακίνητο ως προς το πεδίο. Αυτός είναι και ο λόγος που ένα άτομο αισθάνεται να έλκεται από τη Γη εξ αιτίας της δύναμης της βαρύτητας ενώ στέκεται ακίνητος στην επιφάνεια της Γης. Γενικά τα βαρυτικά πεδία που προβλέπει η γενική σχετικότητα ταυτίζονται απόλυτα στο όριο των ασθενών βαρυτικών πεδίων με αυτά που προβλέπει η κλασική μηχανική, αλλά υπάρχουν μερικές σημαντικές διαφορές που τα διακρίνουν όταν τα βαρυτικά πεδία γίνονται ισχυρά, όπως είναι η καμπύλωση του φωτός και τα βαρυτικά κύματα.