Η Εμμονή της Μνήμης: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

[[Αρχείο:The_Persistence_of_Memory.jpg|μικρογραφία|350px|[[Σαλβαντόρ Νταλί]], Η εμμονή της μνήμης, ελαιογραφία, 1931,<br>[[Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης (Νέα Υόρκη)|Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης]] της [[Νέα Υόρκη|Νέας Υόρκης]].]]

Το έργο του Νταλί «Η εμμονή της μνήμης» είναι [[ελαιογραφία]] σε καμβά (1931). Η σκηνή που απεικονίζεται είναι η πραγματική [[έρημος]] κοντά στην [[Καταλονία]] της [[Ισπανίας]], όπου έμενε ο Dalì. Τα [[ρολόι|ρολόγια]] που λιώνουν αντιπροσωπεύουν το χάσιμο της σημασίας του [[χρόνος|χρόνου]] που θέλει να δείξει ο Νταλί. Τα μυρμήγκια[[μυρμήγκι]]α που περπατούν πάνω στο ρολόι αντιπροσωπεύουν τη φθορά του χρόνου. Ο τίτλος του έργου αφορά την ικανότητα της μνήμης[[μνήμη]]ς να συγκρατείται στον χρόνο καθώς αυτός φθείρεται γύρω της.

Σε όλα τα έργα του, η μεγαλύτερη συνεισφορά του Νταλί στις [[υπερρεαλισμός|υπερρεαλιστικές]] ζωγραφιές ήταν η «παρανοϊκή-κριτική μέθοδός» του, που του επέτρεψε να ζωγραφίζει και να βλέπει δύο διαφορετικά πράγματα στην ίδια στιγμή, στην περίπτωση αυτή ηο ώραχρόνος και η φύση. Αυτή η παράξενη έννοια έκανε τις ζωγραφιές του ασυνήθιστες, φανταστικές και μερικές φορές κάπως ανησυχητικές. Αυτά τα τρία χαρακτηριστικά φαίνονται στην ΕπιμονήΕμμονή Της Μνήμης.

Είναι η πιο διάσημη εικόνα του Νταλί – αυτή όπου η εμμονή της μνήμης γεμίζει την έρημη χώρα. Τούτη η εικόνα, που τρία χρόνια αργότερα (και μέσα από μια περιπετειώδη διαδρομή) κατέληξε στο [[Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης (Νέα Υόρκη)|Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης]] της [[Νέα Υόρκη|Νέας Υόρκης]], στάθηκε η γέφυρα για την «κατάκτηση» της Αμερικής από τον Νταλί· το πρώτο ταξίδι του εκεί έγινε το 1934 με πεντακόσια δολλάρια που του δώρισε ο Πικάσο.