Η οικογένεια του Καρόλου Δ΄: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
||
Γραμμή 17:
Ο άντρας που αχνοφαίνεται στο βάθος αριστερά είναι ο Γκόγια. Οι υπόλοιποι, από τα αριστερά προς τα δεξιά, είναι οι: Κάρλος Μαρία Ισίδρο (1788-1855), ο Φερνάντο VII (1784-1833), η Maria Josefa (1744-1801) - αδελφή του Καρόλου Δ', μία άγνωστη γυναίκα, η Μαρία Ισαβέλλα (1789-1848), η Μαρία Λουίζα της [[Πάρμα]] (1751-1819), ο Francisco de Paula (1794-1848), ο Κάρολος Δ' (1748-1819), ο Δον Antonio Pascual (1755-1817) - αδελφός του βασιλιά, η Καρλότα Χοακίνα (1775-1830) - φαίνεται μόνο μέρος του κεφαλιού, ο Δον Λουίζ ντε Πάρμα (1773-1803) και η γυναίκα του Μαρία Λουίζα (1782-1824), που κρατάει τον Κάρολο Λουίζ (1799-1883), τον μελλοντικό Δούκα της Πάρμα.<ref>[http://www.artehistoria.com/genios/cuadros/119.htm Carlos IV de España con su familia at arteHistoria.com]</ref>
Οι δεκατέσσερις μορφές τοποθετούνται σε ισορροπημένες ομάδες, που διευθετούνται σε σχέση με τη βασίλισσα Μαρία Λουίζα της Πάρμας και τον βασιλιά Κάρολο Δ', αλλά πάνω σε άξονες που σχηματίζουν γωνίες και μετατοπισμένα τμήματα. Η κεντρική ομάδα σχεδόν περιστρεφόμενη, τονίζεται από το φόντο που μοιράζεται ανομοιόμορφα από τους δύο αναρτημένους πίνακες.Οι εικονιζόμενοι είναι ντυμένοι με πολυτελή ρούχα, ωστόσο απουσιάζουν οι θρόνοι, οι θυρεοί καθώς και άλλα χαρακτηριστικά που περιλαμβάνονται παραδοσιακά στα πορτραίτα των εστεμμένων και της οικογένειάς τους. Ο Κάρολος Δ' αποδίδεται αρκετά ρεαλιστικά, όπως και η Μαρία Λουίζα. Στα μαλλιά της διακρίνεται ένα βέλος του [[Έρωτας (μυθολογία)|Έρωτα]] σύμφωνα με την πιο πρόσφατη γαλλική μόδα.[[Αρχείο:Las Meninas, by Diego Velázquez, from Prado in Google Earth.jpg|thumb|left|
Εδώ ο Γκόγια δεν κολακεύει τα μέλη της βασιλικής οικογένειας. Ο πίνακας θεωρείται ως μια εύγλωττη και πομπώδης απεικόνισης μιας μοναρχίας στη δύση της. Οι εκφράσεις των ατόμων της βασιλικής οικογένειας παραπέμπουν σε άτομα μαλθακά, ανόητα, βαρετά, και κενά, τα οποία ποζάρουν γεμάτα αυτοπεποίθηση. Χαρακτηριστικό είναι το χάσμα που χωρίζει τον βασιλιά από τη βασίλισσα, ενώ τα άλλα μέλη της βασιλικής οικογένειας στέκουν πολύ κοντά το ένα στο άλλο, στη μέση ακριβώς του πίνακα υπάρχει κενός χώρος, τον οποίο αδυνατεί να καλύψει βέβαια το μικρό αγόρι. Μάλιστα το κενό αυτό τονίζεται ακόμη περισσότερο από την κατακόρυφη πλευρά της κορνίζας του πίνακα που διακρίνεται στον τοίχο και που, όπως έχει επισημανθεί από μελετητές, ίσως δεν είναι τυχαίο ότι απεικονίζει τον [[Λοτ]] με τις κόρες του, χαρακτηριστικό παράδειγμα λαγνείας και σεξουαλικής ασυδοσίας από την [[Παλαιά Διαθήκη]]. Η πολυτέλεια των εορταστικών ενδυμάτων, των μεταξωτώνν, των χρυσών και αργυρών κεντημάτων, των κοσμημάτων και των εμβλημάτων εκδηλώνεται μέσα στην αίθουσα, όπου πυκνές σκιές στο δάπεδο υποδηλώνουν το ανήσυχο και κατά διαστήματα αγωνιώδες κλίμα, το οποίο αντανακλάται στις στιγμιαίες πόζες των πρωταγωνιστών. Ο Γκόγια, με διεισδυτικότητα που αγγίζει την ωμότητα, αποκαλύπτει τους χαρακτήρες, τις καταπιεσμένες βίαιες τάσεις, τις ιδιοσυγκρασίες αυταρχικών και αδύναμων ανθρώπων, τα ελαττώματα ενός γένους σε παρακμή. Μόνο τα παιδιά μένουν έξω από το ματαιόδοξο θέατρο των ενηλίκων. <ref>Σειρά βιβλίων ''Μεγάλα Μουσεία'', τόμος 10 - ''Μουσείο Πράδο'', σ.144, Εκδόσεις Όραμα</ref><ref name="Rose Hagen">''Γκόγια'', Rose-Marie & Rainer Hagen σ.29</ref>
| |||