Αδελφοί Μαρξ: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Ο τέταρτος από τους αδελφούς, ο Ζέπο,(γεννήθηκε στη Νέα Υόρκη το 1901 και πέθανε το 1979)παρότι για κάποιο χρονικό διάστημα εμφανιζόταν μαζί τους στο Μπρόντγουεϊ, δεν μπόρεσε να παραμείνει στο γκρουπ για πολύ καιρό. Οι κριτικοί τον χαρακτήριζαν «ρεζέρβα» κι αυτός απογοητευμένος από τις κακές κριτικές και το μέτριο υλικό που «περίσσευε» στις [[ κωμωδία|κωμωδίες]] γι’ αυτόν, τελικά αποτραβήχτηκε από το γκρουπ και ασχολήθηκε με το εμπόριο.

 

 

Το πέρασμα από τον ηχητικό στον ομιλούντα σημαδεύτηκε στην κωμωδία από την απόχρωση όλης της παλιάς φρουράς του σλάπστικ. Ο Μπάστερ Κίτον, ο Χάρλοντ Λόιντ και άλλη δεν μπόρεσαν να επιβιώσουν στον ηχητικό και έτσι σταμάτησαν να κάνουν ταινίες. Με την παρουσία του μικροφώνου υπήρχαν νέες δυνατότητες που προσέφεραν οι ήχοι, οι διάλογοι και τα αστεία και έτσι αναπτύχθηκε ένα νέο κωμικό ύφος ανάμεσα στην παλιά κωμωδία και τη θεατρική φάρσα. Ο Έρβινγκ Θάλμπεργκ, θαυμαστής ενός κωμικού γκρουπ που έκανε καριέρα σε μουσικές κωμωδίες του Μπρόντγουεϊ με το οικογενειακό τους όνομα: Αδελφοί Μαρξ (Τhe Marx Brothers), είχε την έμπνευση να τους φέρει στον κινηματογράφο. Το συγκρότημα αποτέλεσε τον τέλειο συνδετικό κρίκο ανάμεσα στις βουβές κωμωδίες και στις ομιλούσες του αμερικανικού κινηματογράφου.