Γεώργιος Σώκος: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Ο Γιώργος Σώκος, γιόςγιος του Γιάννη και της Μαριγώς, γεννήθηκε στις 5 Νοεμβρίου του 1892 στο [[Αιτωλικό]]. Ήταν το προτελευταίο από τέσσερα αδέλφια: τη Φροσύνη, τη Λενιώ, που πέθανε νέα από [[καρκίνος του εγκεφάλου|καρκίνο στον εγκέφαλο]], το Γιώργο, και τον Ανδρέα

Ο πατέρας τους ο Γιάννης, που ήταν δάσκαλος, πέθανε από [[φυματίωση]]. Όταν έμαθε για την αρρώστια του, άφησε γυναίκα και παιδιά, για να μην τα κολλήσει, και πήγε να ζήσει ολομόναχος σε μιάμια καλύβα στο δάσος, και του άφηναν το φαγητό στο μονοπάτι, μακριά.

Το 1925 παίχτηκε για πρώτη φορά, με μεγάλη επιτυχία, το θεατρικό του έργο ''Η διεφθαρμένη'', από το θίασο [[Κυβέλη (ηθοποιός)|Κυβέλης]], στο θέατρό της. Επί δέκα μέρες ήταν γεμάτο, και χειροκροτήθηκε θερμά. Όμως η Κυβέλη είχε ήδη προ πολλού ορίσει μιάμια παράσταση άλλου έργου, και το κατέβασε, ξαναπαίζοντάς το για λίγο αργότερα. Στο έργο [[σάτιρα|σατιρίζονται]] με σκληρή γλώσσα οι μεγαλοπιασμένοι και εκφυλισμένοι πιάπια απόγονοι των [[Φιλική Εταιρεία|Φιλικών]] και των [[Επανάσταση του 1821|αγωνιστών της Επανάστασης]], που θεωρούνται στηλοβάτεςστυλοβάτες της κοινωνίας, παρασημοφορούνται κλπ: ο πατέρας έχει διώξει με τις κλωτσιές τη μικρή του κόρη, που παρασύρθηκε και πλάγιασε με έναν άντρα ενώ η άλλη, η παντρεμένη, διάγει στα κρυφά βίον ακόλαστο με όχι έναν αλλά δύο εραστές. Η άλλη κόρη, που έρχεται από την [[Αμερική]] να περάσει μαζί τους τις μέρες του [[Πάσχα]], ταράζει τα νερά με τις φιλελεύθερες ιδέες της και την επιθυμία της να κάνει πράξη όσα οι άλλοι διακυρήσσουνδιακηρύσσουν στα λόγια, και να ξαναφέρει τη μικρή αδελφή στο σπίτι: όλοι τη θεωρούν κι αυτή «διεφθαρμένη» και η κοπέλλακοπέλα ξαναφεύγει για την Αμερική, παίρνοντας τη μικρή μαζί της.

Αλλά και στο άλλο θεατρικό του έργο, ''Η εν πολλαίς αμαρτίαις'', ξαναβρίσκουμε το ίδιο θέμα της αγνότητας στην ελευθερία, μακριά από τη μεγάλη πολιτεία, την [[Αθήνα]], όπου όλοι αγωνίζονται για μιάμια σοβαροφάνεια, να κουκουλώσουν την έλλειψη αληθινής ηθικής.

Ξεκίνησε την έκδοση πολλών εφημερίδων, που όμως έκλειναν πριν βγείβγει το τρίτο ή τέταρτο φύλλο τους. Μία μάλιστα, με τον τίτλο ''Φιγκαρό'', κράτησε μόνο δυόδυο μέρες. Δεν έχανε όμως το θάρρος του, και ήρθε η ώρα που μιάμια ιδέα του είχε μεγάλη επιτυχία. Είχε σκεφτεί να εκδώσει τη Στρατιωτική και Nαυτική εγκυκλοπαίδεια, ένα περιδικόπεριοδικό που θα κυκλοφορούσε με ένα δεκαεξασέλιδο της [[εγκυκλοπαίδεια]]ς κάθε φορά, και που θα αγοραζόταν υποχρεωτικά από όλους τους μόνιμους αξιωματικούς του Στρατού και του Ναυτικού, γιατί η συνδρομή θα αφαιρείτο κατ’ευθείαν από το μισθό τους.

Η αρρώστια και ο θάνατος τον εμπόδισαν να ολοκληρώσει την καινούργια του έκδοση, τη ''«Θρησκευτική και Χριστιανική Εγκυκλοπαίδεια»'', της οποίας είχαν βγείβγει μόνον οι τρείςτρεις πρώτοι τόμοι.

Το 1924, σε ηλικία δηλαδή 32 ετών, πρωτομπήκε στον [[ελευθεροτεκτονισμός|τεκτονισμό]], όπου έμελλε να επενδύσει όλο τον [[ιδεαλισμός|ιδεαλισμό]] του και τις πνευματικές του ανησυχίες, φθάνοντας ώς το βαθμό του 30ού. Ήταν από τα σημαντικότερα στελέχη της στοάς «Αδελφοποίησις», εκδότης του περιοδικού «Τεκτονική Ηχώ». Δύο χρόνια αργότερα τον ακολούθησε και ο αδελφός του Ανδρέας. Στις δημοσιευμένες ομιλίες τους φαίνεται καθαρά πώς γι’αυτούςγι´αυτούς η στοά αποτελούσε μιάμια όαση καθαρότητας, σοβαρότητας και πνευματικής αναζήτησης, μακριά από την ανηθικότητα, τον εγωισμό, τον κυνισμό και τον υλισμό της «έξω» ζωής, και κυρίως τη στενότητα και μισαλλοδοξία των επίσημων δογμάτων.

Στα τριανταεπτάτριάντα επτά του χρόνια αρρώστησε από κάποιου είδους [[καρκίνος του αίματος|καρκίνο του αίματος]] (ίσως κάτι σαν [[λευχαιμία]]). Μετά από επτά χρόνια πέθανε, στις 28 Δεκεμβρίου 1937.