Νευράξονας: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Η [[φυσιολογία]] είναι δυνατό να περιγραφεί αποαπό το [[μοντέλο Hodgkin-Huxley]], που επεκτείνεται στα σπονδυλωτά απο τις [[εξισώσεις Frankenhaeuser-Huxley]].

Οι κατώτεροι κινητικοί νευρώνες έχουν δύο είδη ίνώνινών:

| 6-12 [[µm]] διάμετρος || 33-75 m/s || Όλοι οι μηχανουποδοχείςμηχανοϋποδοχείς του δέρματος

| 1-5 [[µm]] || 3-30 m/s || Ελεύθερες νευρικές απολήξεις αφής και πίεσης <BR> ΘερμουποδοχείςΘερμοϋποδοχείς κρύου <BR> Nociceptors of neospinothalamic tract

Οι άξονες κατακατά τη φάση αύξησης κινούνται στο περιβάλλον τους μέσω του αυξητικού κώνου, ο οποίος βρίσκεται στην άκρη του άξονα. Ο αυξητικός κώνος έχει μια ευρεία προέκταση που ονομάζεται νηματοειδές ψευδοπόδιο του εκτοπλάσματος. Το νηματοειδές ψευδοπόδιο του εκτοπλάσματος είναι ο μηχανισμός μέσω του οποίου ολόκλκηρηολόκληρη η αποφυάδα προσκολλάται στην επιφάνεια και εξερευνά το γύρω περιβάλλον. Η ακτίνη παίζει σημαντικό ρόλο στην κινητικότητα αυτού του συστήματος. Περιβάλλοντα με υψηλά επίπεδα μορίων κυτταρικής προσκολλήσης (CAM) δημιουργούν ένα ιδανικό περιβάλλον για την αξονική αύξηση. Αυτό φένεταιφαίνεται να παρέχει μια «κολλώδη» επιφάνεια για την κατά μήκος αύξηση των αξόνων. Παραδείγματα μορίων προσκολήσεωςπροσκολλήσεως ειδικά για τα νευρωνικά συστήματα περιλάμβάνουνπεριλαμβάνουν την N-CAM, την νευρογλιακή CAM ή τις NgCAM, TAG-1, MAG, και DCC, που είναι μέρος της υπεροικογένειας των [[ανοσοσφαιρίνη|ανοσοσφαιρινών]]. Ένα άλλο είδος μορίων, που ονομάζονται μόρια προσκολήσεωςπροσκολλήσεως εξωκυττάριας ουσίας, επίσης παρέχουν ένα κολλώδες υπόστρωμα για την αύξηση των αξόνων. Παραδείγματα τέτοιων μορίων είναι η [[λαμινίνη]], [[φιμπρονεκτίνη]], [[τενασίνη]] και [[περλακάνη]]. Κάποια από τα μόρια αυτά είναι προσδεδεμένα στην επιφάνεια κυττάρων και έτσι δρούνδρουν ως περιορισμένης έκτασης απωθητικά ή ελκτικά μόρια. Άλλα είναι προσδέτες οι οποίοι διαχέονται και έτσι μπορούν να έχουν ευρείας έκτασης επιδράσεις.

Μερικές απο τις πρώτες ενδοκυττάριες καταγραφές στο νευρικό σύστημα έγιναν στα τέλη του 1930 αποαπό τους K. Cole και H. Curtis. Οι [[Άλαν Χότζκιν]] (''Alan Hodgkin'') και [[Άντριου Χάξλεϊ]] (''Andrew Huxley''), επίσης, χρησιμοποίησαν τον γιγάντιο άξονα του [[καλαμάρι|καλαμαριού]] (1939) και ως το 1952 είχαν αποκομίσει μια πλήρη περιγραφή της ιοντικής βάσης του [[δυναμικό δράσης|δυναμικού δράσης]], που οδήγησε στη διαμόρφωση του [[μοντέλο Hodgkin-Huxley|μοντέλου Hodgkin-Huxley]]. Οι Χότζκιν και Χάξλεϊ μοιράστηκαν αποαπό κοινού το βραβείο Nobel το 1963 για τη δουλειά τους. Ο φορμαλισμός που περιγράφει την αγωγή κατά μήκος των αξόνων επεκτάθηκε στα σπονδυλωτά με τις [[εξισώσεις Frankenhaeuser-Huxley]]. Οι Erlanger και Gasser αργότερα ανάπτυξαν το ταξινομικό σύστημα για τις περιφερικές νευρικές ίνες, βασιζόμενοι στην ταχύτητα αγωγής των αξόνων, στην μυελινοποίηση, στο μέγεθος των ινών κλπ. Ακόμη και πρόσφατα, η κατανόησή μας για την βιοχημική βάση της αγωγής του δυναμικού ενέργειας βελτιώθηκε, και τώρα περιλαμβάνει πολλές λεπτομέριεςλεπτομέρειες για τα μεμονομέναμεμονωμένα ιοντικά κανάλια.