Αττικισμός: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
|||
Γραμμή 1:
Ο '''αττικισμός''' ως φαινόμενο ξεκίνησε από Έλληνες λογίους και δασκάλους του 1ου αι. που πίστευαν –αδιαφορώντας για τη φυσική εξέλιξη της ζωντανής καθομιλούμενης- ότι η ορθή γλώσσα ήταν η [[Αττική διάλεκτος|Αττική]] και ότι η γλώσσα της εποχής τους, η [[Κοινή]], ήταν γεμάτη παραφθορές κάποιας πρότυπης γλωσσικής μορφής.<ref>Τσαντσάνογλου Κ., 2000, «Αττικισμός και Αντιαττικισμός» στο Μ.Ζ. Κοπιδάκης (επιμ.) ''Ιστορία της Ελληνικής Γλώσσας'', Ελληνικό Λογοτεχνικό και Ιστορικό Αρχείο, Αθήνα, 115.</ref> Την άποψη αυτή υιοθέτησαν εκτός από τους λόγιους και άλλοι μορφωμένοι, με αποτέλεσμα να κυκλοφορήσουν και εγχειρίδια με οδηγίες για τη ορθή χρήση της Αττικής. Ένα τέτοιο γράφτηκε και από τον γραμματικό [[Φρύνιχος Αράβιος|Φρύνιχο]], [[Λεξικογραφία|λεξικογράφο]] της [[ρωμαϊκή αυτοκρατορία|ρωμαϊκής εποχής]].<ref>Τσαντσάνογλου Κ., 2000, «Αττικιστικά λεξικά» στο Μ.Ζ. Κοπιδάκης (επιμ.) ''Ιστορία της Ελληνικής Γλώσσας'', Ελληνικό Λογοτεχνικό και Ιστορικό Αρχείο, Αθήνα, 117.</ref>
Οι αττικιστές εισήγαγαν συνειδητά τη διγλωσσία στον ελληνικό κόσμο, καθώς επέβαλαν μια απομίμηση της κλασικής Aττικής, η οποία αντιπαρατέθηκε με την ήδη κυρίαρχη δημώδη προφορική, τη ζωντανή [[γλώσσα]] της εποχής τους.<ref>Browning, R., 1972, ''H ελληνική γλώσσα, μεσαιωνική και νέα'', Παπαδήμας, Aθήνα, 69.</ref> Η εξέλιξη των δυο τύπων γλώσσας καθώς και οι αιώνες που πέρασαν, οδήγησαν σε παρόμοιο φαινόμενο με την επινόηση της [[καθαρεύουσα|καθαρεύουσας]] τον 18ο αιώνα από τον [[Αδαμάντιος Κοραής|Αδαμάντιο Κοραή]] και στη συνέχεια στο [[γλωσσικό ζήτημα]]
Οι κοσμοϊστορικές πολιτικές αλλαγές, η επικράτηση νέας [[θρησκεία]]ς, η αλλαγή δημόσιας-ιδιωτικής ζωής και η μεταβολή νοοτροπίας ανθρώπων υπήρξαν οι κύριες αιτίες διαμόρφωσης της Κοινής, που υπέστη αλλοιώσεις τόσο στη [[φωνητική]] όσο και στη [[μορφολογία]], τη [[σύνταξη]] και το [[λεξιλόγιο]]. Αργότερα, οι Αλεξανδρινοί γραμματικοί επινόησαν τους τόνους και, πιστεύοντας ότι με τη χρήση της Αττικής θα συνεχιζόταν η παράδοση στη συγγραφή έργων ανάλογων της κλασικής περιόδου, δίδαξαν τον αττικισμό, με αποτέλεσμα τη στροφή λογίων προς ένα τεχνητό γραπτό ιδίωμα, τη διγλωσσία και την επικράτηση του άκαμπτου [[αρχαϊσμός|αρχαϊσμού]] μεταγενέστερα.
| |||