Λουί Νικολά Νταβού: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
μ Αναστροφή της επεξεργασίας από τον 109.178.27.127 (συνεισφ.), επιστροφή στην τελευταία εκδοχή υπό [[Χρή� |
||
Γραμμή 8:
Το [[1813]] κατόρθωσε να κρατήσει υπό γαλλική κατοχή το πολιορκημένο [[Αμβούργο]] επί ένα έτος, ενώ ο Ναπολέων είχε ήδη παραδοθεί. Επιστρέφοντας στην Γαλλία αρνήθηκε να ορκισθεί πίστη στην [[μοναρχία]] όπως οι περισσότεροι στρατάρχες, παραμένοντας πιστός στον Ναπολέοντα, λόγος για τον οποίον απομακρύνθηκε από κάθε αξίωμα και προνόμιο. Μετά την επάνοδο του Βοναπάρτη, προσέφερε άμεσα τις υπηρεσίες του και εκείνος του ανέθεσε την θέση του Υπουργού Αμύνης –ένα μοιραίο σφάλμα, όπως αποδείχθηκε εκ των υστέρων, αφού η παρουσία του στο πεδίο μάχης του [[Βατερλώ]] θα είχε αποτρέψει πολλά από τα σφάλματα που διαπράχθηκαν από τους [[Μισέλ Νέϋ|Νέυ]] και [[Εμμανουέλ Γκρουσύ|Γκρουσύ]].
Μετά την ήττα αγωνίστηκε να σώσει το Παρίσι, επιτυγχάνοντας να απωθήσει τις εμπροσθοφυλακές του [[Μπλύχερ]], αλλά υποχρεώθηκε να το εγκαταλείψει στις [[3 Ιουλίου]] [[1815]], όταν πλέον πληροφορήθηκε ότι ο Ναπολέων είχε παραδοθεί. Στη συνέχεια ιδιώτευσε περνώντας μία δύσκολη και στερημένη ζωή, έως ότου το [[1817]] διορίσθηκε δήμαρχος σε προάστειο του Παρισιού. Παρά τα επαινετικά λόγια του προς το πρόσωπό του μετά την επάνοδό του από την [[Έλβα]], ο Ναπολέων δεν αναγνώρισε τις υπηρεσίες του, χαρακτηρίζοντάς τον στα απομνημονεύματά του ως αναξιόπιστο επιτελή του. Όλοι οι ιστορικοί ωστόσο, εξαίρουν τον Νταβού ως στρατηγικό και διοικητικό πνεύμα ανώτερο του Ναπολέοντα.
== Πηγές ==
| |||