Ρωμαϊκή μυθολογία: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μ Ρομπότ: Προσθήκη: an:Mitolochía romana |
μΧωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
||
Γραμμή 16:
Ένας αρχαίος Ρωμαίος, αντίθετα, θα σας έλεγε ότι η [[Κέρες]]-Δήμητρα είχε έναν επίσημο ιερέα που ονομαζόταν ''φλάμις'' (flamen), δηλαδή ''στεφανηφόρος'', που ήταν νέος ανάμεσα στους ιερείς του [[Γιούπιτερ|Δία Jupiter]] αλλά αρχαιότερος ανάμεσα στους ιερείς της [[Φλόρα (μυθολογία)|Φλόρας]] και της [[Πομόνα (μυθολογία)|Πομόνας]]. Πιθανώς, επίσης, να σας έλεγε ότι η θεά αποτελεί τριάδα μαζί με άλλους δύο αγροτικούς θεούς, τον [[Λίμπερ (μυθολογία)|Λίμπερ]] και την [[Λίμπερα (μυθολογία)|Λίμπερα]]. Κατόπιν θα συνέχιζε να αραδιάζει όλους τους ελάσσονες θεούς με τις ιδιότητές τους: Sarritor (ωρίμανση), Messor (συγκομιδή), Convector (μεταφορά), Conditor (αποθήκευση), Insitor (σπορά) και πολλούς άλλους.
Έτσι διαμορφώθηκε η
Η αρχική [[θρησκεία]] της πρώιμης περιόδου τροποποιήθηκε με την πρόσθεση πολλών και αντικρουόμενων πίστεων στους ύστερους χρόνους. Παρότι φαίνεται ίσως παράδοξο η [[Ρώμη]] ως [[δημοκρατία]] και η Ρώμη των [[Ρωμαϊκή αυτοκρατορία|αυτοκρατορικών]] χρόνων υπήρξε ίσως το πλέον ανεξίθρησκο κράτος εκείνων αλλά και πολλών μεταγενέστερων αιώνων. Ο κύριος όγκος του μυθολογικού υλικού που υιοθέτησαν οι Ρωμαίοι ανήκει κυρίως στην [[Ελληνική μυθολογία]]. Όλα όσα διασώθηκαν για την αρχαία θρησκεία δεν τα μαθαίνουμε από σύγχρονές τους μαρτυρίες, αλλά από την προσπάθεια μεταγενέστερων να διασώσουν τις αρχαίες παραδόσεις από την λήθη στην οποία εγκαταλείπονταν, όπως ο [[Μάρκος Τερέντιος Βάρρων|Βάρρων]], (Varro), λόγιος του 1ου μ.Χ. αιώνα. Άλλοι κλασικοί συγγραφείς όπως ο ποιητής [[Οβίδιος]] στο ''Fasti'' (Εορταστικό ημερολόγιο), επηρεάστηκαν πολύ από τον [[Ελληνιστικός πολιτισμός|Ελληνιστικό πολιτισμό]] και στα έργα τους χρησιμοποιούσαν συχνά ελληνικές πίστεις προκειμένου να γεμίσουν τα κενά της ρωμαϊκής παράδοσης.
Γραμμή 22:
=== Πρώιμη μυθολογία για τη ρωμαϊκή "ιστορία" ===
Σε αντίθεση με τον μαρασμό του αφηγηματικού υλικού για τους θεούς, οι Ρωμαίοι διέθεταν έναν πυκνό ιστό
Η [[Αινειάδα]] και τα πρώτα λίγα βιβλία του [[Τίτος Λίβιος|Τίτου Λίβιου]] είναι οι εκτενέστερες πηγές αυτής της ανθρώπινης μυθολογίας.
Γραμμή 30:
{{κύριο|Ρωμαϊκές θεότητες}}
Η ρωμαϊκή ''τελετουργική πρακτική'' των επίσημων ιερατείων διακρίνει δύο τάξεις θεών, τους ''dii indigetes'' (αυτόχθονες) και τους ''dii novensides'' ή ''novensiles'' (καινοφανείς). Οι ''αυτόχθονες'' ήταν οι αρχικοί θεού του ρωμαϊκού κράτους. Τα ονόματα και η φύση τους υποδεικνύεται από τα ονόματα των πρωιμότερων ιερέων και από τις καθορισμένες εορταστικές εκδηλώσεις του ρωμαϊκού ημερολογιακού κύκλου. Τριάντα τέτοιοι θεοί τιμούνταν σε ειδικές γιορτές. Οι ''novensides'' ήταν ύστερες θεότητες, των οποίων η λατρεία εισήχθη στην πόλη κατά την ιστορική περίοδο, συνήθως σε γνωστή ημερομηνία και συνήθως συνδεόταν με μια ιδιαίτερη κρίση της ρωμαϊκής κοινωνίας. Οι πρώιμες ρωμαϊκές θεότητες περιλάμβαναν, εκτός από τους ''di indigetes,'' ένα πλήθος εξειδικευμένων θεών, των οποίων τα ονόματα επικαλούνταν προκειμένου να εκτελέσουν διάφορες δραστηριότητες, όπως για παράδειγμα η συγκομιδή. Τμήματα του αρχαίου τελετουργικού που συνόδευαν δραστηριότητες όπως το όργωμα και η σπορά υποδεικνύουν ότι σε κάθε στάδιο της διαδικασίας επικαλείτο και μια ξεχωριστή θεότητα, το όνομα της οποίας προερχόταν από το ανάλογο ρήμα, (π.χ. ''οργώνω'', ''σπέρνω''). Τέτοιες θεότητες είναι δυνατόν να ομαδοποιηθούν στην
Ο χαρακτήρας των ''indigetes'' και των εορτασμών τους δείχνουν ότι οι αρχαίοι Ρωμαίοι δεν ήταν απλώς μέλη μιας αγροτικής κοινότητας, αλλά ότι αγαπούσαν επίσης τον πόλεμο. Οι θεοί τους αντιπροσώπευαν ακριβώς τις πρακτικές ανάγκες της καθημερινής ζωής, έτσι όπως τις αντιλαμβανόταν η Ρωμαϊκή κοινότητα στην οποία ανήκαν. Ακολουθούσαν λεπτομερειακά τα τυπικά και τις κατάλληλες για την περίσταση προσφορές. Έτσι, ο [[Ιανός]] και η [[Βέστα]] ήταν φύλακες των των πυλών και της εστίας αντίστοιχα, οι [[Λάρες]] προστάτευαν τον αγρό και τον οίκο, ο [[Πάλης]] το κοπάδι, ο [[Σατούρνους]] τη σπορά, η [[Κέρες]] την ανάπτυξη του σπόρου, η [[Πομόνα]] τον καρπό και οι [[Κόνσους]] και [[Οπς]] τη συγκομιδή. Ακόμα και ο μεγαλοπρεπής [[Γιούπιτερ]], ο ρωμαϊκός [[Δίας (μυθολογία)|Δίας]] και κυβερνήτης των θεών, τιμάτο για τη βοήθειά του με βροχές στα χωράφια και στα αμπέλια. Στην ευρύτερη επικράτειά του, μέσω του όπλου της ασταπής, ήταν ο καθοδηγητής της ανθρώπινης δραστηριότητας και προστάτης των Ρωμαίων στις πολεμικές τους επιχειρήσεις πέραν των συνόρων της κοινότητάς τους. Επιφανείς στα αρχαία χρόνια ήταν επίσης ο [[Μαρς]] και ο [[Κουϊρίνος]], που συνήθως ταυτίζονταν μεταξύ τους. Ο [[Μαρς]] ήταν θεός των νέων και των δραστηριοτήτων τους, ειδικά του πολέμου. Η λατρεία του γινόταν τον [[Μάρτιος|Μάρτιο]] και τον [[Οκτώβριος|Οκτώβριο]]. Όσο για τον Κουϊρίνο οι σύγχρονοι ερευνητές της [[μυθολογία]]ς θεωρούν ότι ήταν προστάτιδα θεότητα της πολεμικής κοινότητας εν καιρώ ειρήνης.
Γραμμή 38:
== Ξένοι θεοί στη Ρώμη ==
Η απορρόφηση γειτονικών θεοτήτων ήταν αναπόφευκτη, καθώς το ρωμαϊκό κράτος άρχισε να κατακτά τον περιβάλλοντα χώρο. Οι Ρωμαίοι απέδιδαν στους τοπικούς θεούς των κατακτημένων λαών τις ίδιες τιμές που απέδιδαν στις τοπικές τους θεότητες. Σε αρκετές περιπτώσεις οι
|