Σόουλ: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Η '''σόουλ''' (soul) είναι ένα [[μουσικό είδος]],<ref name=sca>^ A History of Soul Music [http://www.scaruffi.com/history/soul.html Scaruffi.com]</ref> <ref name=gym/> <ref name=pap>^ Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Larousse Britannica, τόμος 47, σελ. 363-364</ref> το οποίο συνδυάζει το [[R&B]],<ref name=gym/> <ref name=pap/> την [[γκόσπελ]]<ref name=sca/> <ref name=gym/> <ref name=pap/> και τη [[σπιρίτσουαλ]],<ref name=pap/> σε [[χορός|χορευτικές φόρμες]]. Από τη σόουλ προέρχονται η [[ντίσκο]], η [[ποπ μουσική|ποπ]] και το [[χιπ χοπ]].<ref name=gym/> Σημαντικότερος προάγγελος του μουσικού αυτού είδους θεωρείται ο [[Ρέι Τσαρλς]], ενώ οι γνωστότεροι μουσικοί της είναι οι [[Τζέιμς Μπράουν]],<ref name=gym>^ Βιβλίο Μουσικής Γ' Γυμνασίου, σελ. 39-41</ref> <ref name=pap/> [[Ότις Ρέντινγκ]], [[Αρίθα Φράνκλιν]], [[Ουΐλσον Πίκετ]], [[Αλ Γκριν]], [[στίβι Γουόντερ|Στίβι Ουώντερ]], [[Σμόκυ Ρόμπινσον]] και [[Μάρβιν Γκέυ]].<ref name=sca/> <ref name=pap/>

Η σόουλ δημιουργήθηκε από τη συγχώνευση της γκόσπελ,<ref name=sca/> <ref name=gym/> <ref name=pap/> του R&B,<ref name=gym/> <ref name=pap/> της σπιρίτσουαλ<ref name=pap/> και της [[doo-woop]] μουσικής.<ref name=sca/> Οι πρώτοι σόουλ μουσικοί (λίγο μετά από το [[δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος|Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο]]), καινοτομώντας, μετέτρεψαν, ουσιαστικά, τη γκόσπελ, σε μια πιο κοσμική [[μορφές τέχνης|μορφή τέχνης]],<ref name=sca/> με δυνατά [[φωνή|φωνητικά]] και χρήση [[χάλκινα πνευστά|χάλκινων πνευστών]] [[μουσικό όργανο|μουσικών οργάνων]].<ref name=pap/> Ωστόσο, η άμεση εξάρτησή της από τις ικανότητες των [[ενορχήστρωση|ενορχηστρωτών]], οδήγησε στη μετατροπή της, από ένα είδος που κινείτο με γνώμονα τα φωνητικά, σε ένα που βασιζόταν στους μουσικούς και τους [[ήχος|ήχους]] των οργάνων τους. Η λήξη της άμεσης εξάρτησης της σόουλ από τα φωνητικά έλαβε χώρα, κυρίως, σε [[Νέα Υόρκη]], [[Μέμφις]], [[Ντιτρόιτ]] και [[Φιλαδέλφεια]], λόγω των ιδρύσεων των [[δισκογραφική εταιρεία|δισκογραφικών εταιρειών]] [[atlantic Records|Atlantic]] ([[1947]]), [[stax Records|Stax]] ([[1959]]), [[tamla Motown Records|Tamla Motown]] ([[1959]]) και [[international Philadelphia Records|International]] ([[1971]]), αντίστοιχα. Στη Νέα Υόρκη, πολύ σημαντικό ρόλο έπαιξε ο παραγωγός και κριτικός [[Τζέρρυ Ουέξλερ]], ο οποίος ανεκάλυψε την Αρίθα Φράνκλιν. Παρ' όλα αυτά, τo κίνημα της σόουλ υποστηριζόταν και από πολλούς λευκούς, οι οποίοι, παρά τα [[στερεότυοπο|στερεότυπα]] της εποχής, δε θεωρούσαν την [[αφρικανική κουλτούρα]] κακή ή εξευτελιστική, αλλά, απλώς, διαφορετική, σε αντίθεση με τους περισσότερους, κάτι στο οποίο είχε βοηθήσει και η [[τζαζ]], μαζί με τα [[κοινωνία|κοινωνικά]] και [[πολιτική|πολιτικά]] της επιτεύγματα. Αρχικά, αποτελούσε τη [[μουσική]] που άκουγαν οι νέοι μαύροι στις γιορτές και τις συναθροίσεις τους. Όταν, όμως, τα κινήματα υπέρ των [[πολιτικά δικαιώματα|πολιτικών δικαιωμάτων]] των μαύρων, άρχισαν να γιγαντώνονται, η σόουλ έγινε ένα από τα σύμβολα συσπείρωσής τους. Αν και το μουσικό αυτό είδος, δεν είχε πολιτικό χαρακτήρα, η άνοδός του, τό βοήθησε στο να αντιπροσωπεύσει μια από τις πρώτες και σημαντικότερες επιτυχίες των κινημάτων αυτών. Έτσι, υιοθετήθηκαν πολλά στοιχεία από το [[ροκ εν ρολ]], όπως, η προσωπική έκφραση και η πολιτική [[εξέγερση]]. Καθώς, λοιπόν, και το [[μπλουζ]] έχανε την αίγλη του, η σόουλ εισήγαγε ένα νέο στυλ, στο οποίο η κομψότητα του χορού έπαιζε το σημαντικότερο ρόλο. Κατά τη [[δεκαετία 1970|δεκαετία του '70]], το [[φαινόμενο]] της σόουλ άρχισε να χάνεται, λόγω της ανόδου της [[φανκ]] και της εμφάνισης της ντίσκο μουσικής. Παρ' όλα αυτά, την [[δεκαετία 1980|επόμενη δεκαετία]] ήλθε μια έμμεση αναβίωσή της, με την άνοδο του χιπ χοπ. Λίγα χρόνια μετά, η σόουλ έμοιαζε να αναγεννιέται, όταν το είδος της ''urban soul'' έκανε την εμφάνισή του και κυριάρχησε στα μουσικά δρώμενα.

Στη Νέα Υόρκη, δρούσε ο [[Ρόυ Χάμιλτον]]: ένας από τους προάγγελους της σόουλ, ο οποίος ασχολείτο, κυρίως με τη γκόσπελ και την ποπ.

Στη Φιλαδέλφεια, ο [[ιεροκήρυκας]] [[Σάλομον Μπερκ]] συνδύασε το κήρυγμά του, με τους χορευτικούς ρυθμούς της σόουλ. Αργότερα, κατά τη δεκαετία του '70 και το τέλος εποχής για τη σόουλ του [[Μίσιγκαν]], στην [[Πενσυλβάνια]] αναπτύχθηκε η δισκογραφική εταιρεία International, η οποία εκμεταλλεύθηκε την απουσία της Tamla Motown και προσπάθησε να προωθήσει μουσικούς του νέου κύματος της σόουλ, όπως, οι [[MFSB]].

Στην [[Τζώρτζια]], από τους αντιπροσώπους του κινήματος της σόουλ ξεχώρισαν ο Τζέιμς Μπράουν, ο οποίος χρησιμοποίησε, μεταξύ άλλων, και στοιχεία από τη [[funk|φανκ]] και την [[τζαζ]], ο Ότις Ρέντινγκ, ο [[Στιβ Κρόππερ]] και ο [[Τσακ Ουΐλς]], ο οποίος ήταν επηρεασμένος από τη μουσική της [[δεκαετία 1920|δεκαετίας του '20]].

Οι σημαντικότεροι σόουλ μουσικοί από τη [[Νοτια Καρολίνα]], εκείνης της εποχής ήταν ο [[βαρύτονος]] [[Μπρουκ Μπέντον]] και ο [[Ντον Κόβεϋ]]. Ο Κόβεϋ συνεργάστηκε αργότερα με την Αρίθα Φράνκλιν.

Μια από τις περιοχές των [[Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής|Ηνωμένων Πολιτειών]], στην οποία η σόουλ κυριάρχησε, ήταν το [[Σικάγο]] του [[ιλινόι|Ιλλινόι]], χάρις στις εμπνεύσεις του [[Κέρτις Μέυφιλντ]], ο οποίος προσέθεσε στη σόουλ και πολλά τζαζ στοιχεία, ιδίως στα φωνητικά, της -επίσης επηρεασμένης από την τζαζ- αλλά και τη μπλουζ, [[Φοντέλλα Μπας]] και του [[Σαμ Κουκ]].