[[ImageΑρχείο:Neuron el.png|thumb|right|Διάγραμμα της δομής ενός νευρώνα.]]
Ένας '''νευράξονας''', ή '''άξονας''', ή '''νευρική ίνα''', είναι μια επιμήκης, λεπτή προβολή ενός νευρικού κυττάρου, ή [[νευρώνας|νευρώνα]], που άγει [[ηλεκτρικός παλμός|ηλεκτρικές ώσεις]] μακριά από το [[κυτταρικό σώμα]] του νευρώνα.
Γραμμή 8:
== Φυσιολογία ==
Η [[φυσιολογία]] είναι δυνατό να περιγραφεί από το [[μοντέλο Hodgkin-Huxley]], που επεκτείνεται στα σπονδυλωτά αποαπό τις [[εξισώσεις Frankenhaeuser-Huxley]].
Διαφορετικοί αισθητικοί υποδοχείς νευρώνονται αποαπό διαφορετικούς τύπους νευρικών ινών. Οι [[μυς|μύες]] και οι σχετικοί αισθητικοί υποδοχείς εννευρώνονται αποαπό τύπου Ι και ΙΙ ασθητικές ίνες, ενώ οι [[δέρμα|δερματικοί]] υποδοχείς εννευρώνονται αποαπό τις Aβ, Aδ και τις C ίνες.
{| class="wikitable"
Γραμμή 62:
== Ιστορία ==
Μερικές αποαπό τις πρώτες ενδοκυττάριες καταγραφές στο νευρικό σύστημα έγιναν στα τέλη του 1930 από τους K. Cole και H. Curtis. Οι [[Άλαν Χότζκιν]] (''Alan Hodgkin'') και [[Άντριου Χάξλεϊ]] (''Andrew Huxley''), επίσης, χρησιμοποίησαν τον γιγάντιο άξονα του [[καλαμάρι|καλαμαριού]] (1939) και ως το 1952 είχαν αποκομίσει μια πλήρη περιγραφή της ιοντικής βάσης του [[δυναμικό δράσης|δυναμικού δράσης]], που οδήγησε στη διαμόρφωση του [[μοντέλο Hodgkin-Huxley|μοντέλου Hodgkin-Huxley]]. Οι Χότζκιν και Χάξλεϊ μοιράστηκαν από κοινού το βραβείο Nobel το 1963 για τη δουλειά τους. Ο φορμαλισμός που περιγράφει την αγωγή κατά μήκος των αξόνων επεκτάθηκε στα σπονδυλωτά με τις [[εξισώσεις Frankenhaeuser-Huxley]]. Οι Erlanger και Gasser αργότερα ανάπτυξαν το ταξινομικό σύστημα για τις περιφερικές νευρικές ίνες, βασιζόμενοι στην ταχύτητα αγωγής των αξόνων, στην μυελινοποίηση, στο μέγεθος των ινών κλπ. Ακόμη και πρόσφατα, η κατανόησή μας για την βιοχημική βάση της αγωγής του δυναμικού ενέργειας βελτιώθηκε, και τώρα περιλαμβάνει πολλές λεπτομέρειες για τα μεμονωμένα ιοντικά κανάλια.
