Αμφιλοχία: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

 

Η πρωτεύουσα του Καζά του Βάλτου εγκαταλείφθηκε οριστικά, μετά την πυρπόλησή της το [[1826]] από τους Τουρκαλβανούς, ως αντίποινα για την συμμετοχή των Αμβρακιωτών στις πολιορκίες του Μεσολογγίου. Ο ναός, όμως, της Παναγίας διασώθηκε και δεσπόζει έως σήμερα μεταξύ των ερειπίων, με τη βεβήλωση του εσωτερικού του να μαρτυρά τη βάρβαρη μανία των οθωμανών. Στον προαύλιο, μάλιστα, χώρο της εκκλησίας ο Άγιος [[Κοσμάς ο Αιτωλός]] κήρυξε, τον Ιούλιο του [[1778]], τον Θείο λόγο και σώζεται ως τις μέρες μας, η πέτρα όπου στεκόταν ο ιερομάρτυρας.

 

{{Κύριο| Λιμναία}}

 

Ο επισκέπτης μπορεί να δει δύο παράλληλες σειρές τειχών, ισοδομικά κτισμένων, που ξεκινούν από το λόφο που αναφέραμε πριν και χάνονται ανάμεσα στα σπίτια της σημερινής Αμφιλοχίας. Σε καλή κατάσταση σώζεται η καμαρωτή πύλη στο ανατολικό τμήμα του τείχους. Όμοιας κατασκευής πύλη βλέπουμε και στο τείχος της αρχαίας Σαυρίας (Παλαιομάνινα) και Τορύβειας (Κομπωτή). Επίσης σώζεται εσωτερικό διάζωμα και άλλες τετράγωνες πύλες και επάλξεις. Σώζεται επίσης, όχι σε καλή κατάσταση, υπόγεια δίοδος που ξεκινούσε από την αρχαία πόλη και αποτελούσε οδό επικοινωνίας με τη θάλασσα.

 

{{Κύριο|Αμφιλοχικό Άργος}}

Αρχαία πόλη, πρωτεύουσα του αρχαίου κράτους της Αμφιλοχίας, η σύγχρονη θέση της οποίας εντοπίζεται στοιν οικισμοί Καινούργιο και βρισκόταν πάνω από το Ν.Α. τμήμα του μυχού του Αμβρακικού κόλπου στις όχθες του ποταμού Ινάχου. Κατά την μυθική παράδοση ήταν αποικία του Πελοποννησιακού Άργους, που ιδρύθηκε μετά την άλωση του Ιλίου από φυγάδες Αργείους υπο τον Αμφίλοχο, γιο του Αμφιαράου, ο οποίος έδωσε το όνομα της ιδιαίτερης πατρίδας του στην πόλη<ref>[[Θουκυδίδης]][[s:Ιστορία του Πελοποννησιακού Πολέμου/Β|(Ιστορία Β΄. 68)]]</ref> Παυσ. Β΄ 18,5 *. Απολλόδ. Γ΄ 7,7. Σέφ. Βυζ. Εν.λ. «Αμφιλοχίοι») ή από τον αδερφό του Αμφιλόχου Αλκμαίωνα («Έφορος» Στράβ. Ζ΄ 325κ. εξ.). Πιθανώς όμως επειδή η πεδιάδα ήταν από αρχαιοτάτων χρόνων παραθαλάσσια να καλείται Άργος και να κατοικήθηκε για πρώτη φορά από κατοίκους της γειτονικής Αμβρακίας, αποικίας των Κορινθίων. Αυτό συμπεραίνεται και από την μαρτυρία του Θουκυδίδη σύμφωνα με την οποία, πολλές γενιές μετά την ίδρυση του Αμφιλοχικού Άργους εγκαταστάθηκαν εκεί και αναμίχτηκαν με τους κατοίκους του, Αμβρακιώτες, που προσκλήθηκαν απ’ τους Αμφιλόχους σαν «συγκάτοικοι» για την αντιμετώπιση προφανώς εχθρικού κινδύνου κατά του κράτους. Οι νέοι άποικοι όμως νωρίς έδιωξαν τους Αργείους, τους παλαιούς κατοίκους της πόλης οι οποίοι έθεσαν τους εαυτούς τους κάτω από την προστασία των Ακαρνάνων και ζήτησαν την βοήθεια των Αθηναίων. Οι τελευταίοι έστειλαν ναυτικές δυνάμεις υπό τον Φορμίωνα που κατέκτησε το Άργος και πούλησε τους Αμβρακιώτες κατοίκους σαν δούλους. Στην περιοχή εγκαταστάθηκαν Αμφίλοχοι και Ακαρνάνες με αρκετά στενές σχέσεις μεταξύ τους. Πιθανόν τότε να ορίστηκε να συνέρχονται σε κοινό δικαστήριο που έδρευε στις Όλπες(αρχαία πόλη κοντά στον σημερινό οικισμό Μπούκα, θέση Αγριλοβούνι) για την επίλυση των διαφορών τους.<ref>[[Θουκυδίδης]], ό.π. Γ 105.1)</ref> Το καλοκαίρι του [[430 π.Χ.]] οι Αβρακιώτες βοηθούμενοι από Χάονες και άλλους Βάρβαρους, εισέβαλαν στην Αμφιλοχία και έγιναν κύριοι της υπαίθρου φτάνοντας μέχρι το Άργος. Δεν μπόρεσαν όμως να καταλάβουν την πόλη και επέστρεψαν στην πατρίδα τους.<ref>[[Θουκυδίδης]], ό.π. Β’ 68.9)</ref>