Τα '''αλκυλαλογονίδια''' ή '''(μον)αλοαλκάνια'''<ref>Διευκρίνιση: Σύμφωνα με μέρος της βιβλιογραφίας τα αλαλκάνια είναι ευρύτερη κατηγορία στην οποία ανήκουν και τα πολυαλαλκάνια, δηλαδή και τα πολυαλογονοπαράγωγα των αλκανίων.</ref> είναι η [[χημική ομόλογη σειρασειρά|ομόλογη σειρασειρά]] [[οργανικές ενώσεις|οργανικών ενώσεων]] με γενικό τύπο '''C<sub>n</sub>H<sub>2n+1</sub>Χ''', όπου n = 1,2,3..., ο αριθμός ατόμων του [[άνθρακας|άνθρακα]] της ένωσης, X [[αλογόνα|αλογόνο]], δηλαδδή [[φθόριο]] (F), [[χλώριο]] (Cl), [[βρώμιο]] (Br ή [[ιώδιο]] (I). Το [[αστάτιο]] ('''At''') θεωρητικά δεν αποκλείεται, αλλά τα αλκυλοαστατίδια ουσιαστικά δεν έχουν μελετηθεί και επιπλέον, λόγω της σχετικά μικρής [[ηλεκτραρνητικότητα|ηλεκτραρνητικότητάς]] του είναι αμφίβολο, αν κάποτε υπάρξουν, ότι θα συμπεριφέρονται όμοια με τα υπόλοιπα αλκυλαλογονίδια. Θεωρητικά προέρχονται από τα [[αλκάνια]], αν αντικατασταθεί ένα (1) [[άτομο]] [[υδρογόνο|υδρογόνου]] τους από ένα (1) άτομο αλογόνου. Συνοπτικά συμβολίζονται και με '''RX'''. Αποτελούν ένα [[υποσύνολο]] της ευρύτερης κατηγορίας των [[αλυδρογονάνθρακες|αλυδρογονανθράκων]] (C<sub>x</sub>H<sub>y-z</sub>X<sub>z</sub>), αν και υπάρχουν εγχειρίδια δεν γίνεται καθόλου τέτοια διάκριση. Τα αλκάνια χρησιμοποιούνται ευρύτατα και για εμπορικούς σκοπούς και γι' αυτό πολλά από αυτά είναι σε ευρύτερο κοινό γνωστά με διαφορετικές εμπορικές ή και μη συστηματικές (κατά IUPAC) χημικές ονομασίες. Ανάλογα με τις ιδιότητές τους, χρησιμοποιούνται ως [[ψυκτικό υγρό|ψυκτικά υγρά]], [[προωθητικό υγραέριο|προωθητικά υγραέρια]], [[διάλυμα|διαλύτες]] και [[φάρμακα|φαρμακευτικά]] προϊόντα. Παρ' όλο που χρησιμοποιούνται ευρύτατα και για εμπορικούς σκοπούς, πολλά αλαλκάνια είναι επίσης σημαντικοί [[τοξικολογία|τοξικά]] ή και [[ρύπανση|περιβαντολλογικοί ρυπαντές]]. Ιδιαίτερα οι «φθοροχλωράνθρακες» (εννοούνται γενικότερα και οι φθοροχλωρούδρογονάνθρακες, όχι μόνο τα αντίστοιχα αλκυλαλογονίδια) έχουν γίνει πασίγνωστοι ως υπεύθυνοι για την «καταστροφή του [[στρατόσφαιρα|στρατοσφαιρικού]] στρώματος του [[όζον|όζοντος]]». Επίσης, το [[βρωμομεθάνιο]] και το [[ιωδομεθάνιο]] χρησιμοποιήθηκαν ως αμφιλεγόμενα [[υποκαπνιστικό|υποκαπνιστικά]]. Μόνο τα αλαλκάνια που περιέχουν χλώριο ή βρώμιο είναι επικίνδυνα για το στρατοσφαιρικό στρώμα του όζοντος. Όμως και τα αέρια φθοραλκάνια (ή και οι ατμοί τους) έχουν δράση ως [[φαινόμενο του θερμοκηπίου|αέρια του θερμοκηπίου]], και άρα ούτε αυτά είναι «αθώα».
Τα αλαλκάνια είναι γνωστά εδώ και αρκετούς αιώνες. Το [[χλωραιθάνιο]] είναι γνωστό ότι παράχθηκε συνθετικά από τον [[15ος αιώνας|15ο αιώνα]]. Ωστόσο, η συστηματική σύνθεση τέτοιων ενώσεων αναπτύχθηκε κατά τον [[19ος αιώνας|19ο αιώνα]], ως ένα βήμα στην ανάπτυξη της οργανικής χημείας και της κατανόησης της δομής των αλκανίων. Αναπτύχθηκαν μέθοδοι για την επιλεκτική δημιουργία δεσμών C-X. Ειδικότερα, πολύπλευροι μέθοδοι περιλαμβάνουν την [[αντιδράσεις προσθήκης|προσθήκη]] [[υδραλογόνα|υδραλογόνων]] σε [[αλκένια]] και τη μετατροπή [[αλκοόλες|αλκανολών]] σε αλαλκάνια. Αυτές οι μέθοδοι είναι τόσο αξιόπιστες και τόαο εύχρηστες, ώστε τα αλαλκάνια έγιναν (σχετικά) οικονομικά διαθέσιμα για τη [[χημική βιομηχανία]], γιατί επιπλέον τα αλογόνα των αλαλκανίων μπορούν με τη σειρά τους να υποκατασταθούν από μεγάλο εύρος άλλων λειτουργικών ομάδων.
