Άλωση της Τριπολιτσάς: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
|||
Γραμμή 160:
Από τους νεώτερους Έλληνες συγγραφείς ο Άκης Γαβριηλίδης υποστηρίζει ότι η σφαγή της Τριπολιτσάς έγινε στα πλαίσια εθνοκάθαρσης.<ref>Γαβριηλίδης 135</ref>Βλ. σχετικά, υπέρ και κατά : Ντρίνιας Θεόδωρος, περιοδικό "Άρδην", τ. 64 - Σ. Στάθης, εφημ. Ελευθεροτυπία, 28/03/2006 - Θανάσης Τριαρίδης.
== Μεταγενέστερες αναφορές ==
+
Δεδομένου ότι οι Αλβανοί εν γένει θεωρούνταν προσκείμενοι στον Αλή πασά των Ιωαννίνων, Σουλιώτες απεσταλμένοι -σύμμαχοι πλέον του Αλή- πρότειναν να συναφθεί χωριστή συμφωνία με τους Αλβανούς της Τριπολιτσάς. Έτσι και η άμυνα της πόλης θα αποδυναμωνόταν και ο Αλής θα ενισχυόταν απ’ αυτούς στον αγώνα του κατά των σουλτανικών στρατευμάτων, προς όφελος της Επανάστασης.
−
Η σφαγή που επακολούθησε της άλωσης της Τριπολιτσάς δεν αντιμετωπίστηκε με ενιαίο τρόπο από την επίσημη ιστοριογραφία του ελληνικού κράτους σε ότι αφορά τουλάχιστον τα σχολικά βιβλία της πρωτοβάθμιας και της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης: σε κάποιες περιπτώσεις δεν υπήρχαν αναφορές σε αυτήν<ref>Ενδεικτικά αναφέρουμε: Ιστορία Νεότερη-Σύγχρονη Γ'Γυμνασίου, Αθήνα: Οργανισμός Εκδόσεων σχολικών βιβλίων, 1989, σελ. 188, Ιστορία Στ' Δημοτικού, Στα νεότερα και σύγχρονα χρόνια, Οργανισμός Εκδόσεων Διδακτικών βιβλίων, Αθήνα, 2006, 44.</ref>, ενώ σε μία περίπτωση υπήρξε λεπτομερής καταγραφή των περιστατικών<ref>Ιστορία Νεώτερη και Σύγχρονη (1789-1909), Γ' Λυκείου, ΟΕΔΒ, Αθήνα 1992, 89.</ref>.
−
Ξένοι ιστορικοί υποστήριξαν ότι υπήρχε σχέδιο εθνοκάθαρσης<ref>Βλ. και [http://epohi.gr/2632006_social_tripolitsa.htm 25η ΜΑΡΤΙΟΥ 1821 Η Άλωση της Τριπολιτσάς ως ιστορικό δράμα εθνοκάθαρσης]</ref>, όπως ο ιστορικός [[Τζορτζ Φίνλεϊ]] που αναφέρει ότι η εξόντωση των Μουσουλμάνων στις αστικές περιοχές ήταν το αποτέλεσμα προμελετημένου σχεδίου και προήλθε από τις συστάσεις ανθρώπων των γραμμάτων παρά από τα εκδικητικά συναισθήματα του λαού<ref>George Finlay, ''History of the Greek Revolution and the Reign of King Otho'', by H. F. Tozer (ed.), Clarendon Press, Oxford, 1877 Reprint London 1971, 152 ISBN 900834 12 9.</ref> Με τη σειρά του ο William St. Clair, αναφερόμενος και στα γεγονότα της Κωνσταντινούπολης κ.ά., έγραψε πως ''"Η φρικαλεότητα απαντάτο με φρικαλεότητα, καθώς Έλληνες και Τούρκοι χτυπούσαν χωρίς έλεος τους ανυπεράσπιστους γείτονές τους. Το όργιο της [[γενοκτονία]]ς σταμάτησε στην Πελοπόννησο μόνον όταν δεν υπήρχαν πλέον Τούρκοι για να σκοτωθούν"''<ref>[http://books.google.gr/books?id=NphFnF2RRKUC&printsec=frontcover&hl=el&source=gbs_ge_summary_r&cad=0#v=onepage&q=genocide&f=false William St Clair, ''That Greece Might Still Be Free: The Philhellenes in the War of Independence''. Open Book Publishers, Cambridge, 2008. σ. 12.]</ref>.
Οι Έλληνες δέχθηκαν ευχαρίστως το σχέδιο και οι Αλβανοί επίσης. Ο Ελμάσμπεης ήλθε σε συμφωνία με τον Κολοκοτρώνη : οι Αλβανοί θα έφευγαν με τα όπλα τους και όλη τους την αποσκευή, τα χαρέμια των πασάδων και τους επισημότερους Τούρκους, τον Κεχαγιάμπεη δηλαδή, τον καϊμακάμη, τον καδή καθώς και με μερικούς άλλους που δεν ήταν Πελοποννήσιοι. Υπόσχονταν δε να πολεμήσουν κατά του σουλτάνου μόλις επέστρεφαν ασφαλείς στην Ήπειρο. Δόθηκαν όμηροι από πλευράς Κολοκοτρώνη και Κανέλλου Δεληγιάννη.<ref>Φιλήμων Δ΄ 215-217</ref>
Ακουθώντας την πάγια τακτική της εποχής για αιτιολόγηση των γεγονότων στα μάτια της [[Ευρώπη|Ευρώπης]], ο εκδότης Άμπραχαμ Τζον Βάλπρι (Abraham John Valpy) θεωρεί ότι ''"το πιο βάρβαρο απ’ όλα...είναι η προσπάθεια μερικών να εξομοιώσουν το ελληνικό χαρακτηριστικό της "συστηματικής σκληρότητας", όπως το λένε, με εκείνο των ίδιων των Τούρκων, και για το λόγο αυτό αναφέρονται συνεχώς στην ιστορία των βαρβαροτήτων που πραγματοποιήθηκαν στην Τριπολιτσά...Εάν μιλάμε για συστηματικές σκληρότητες, δεν θα πρέπει να δώσουμε προσοχή τόσο στις φρικτές πράξεις του πολέμου, αν και είναι τρομερές, όσο σε εκείνες που για τέσσερις συνεχείς αιώνες εφαρμόσθηκαν μονομερώς ενάντια στα αθώα θύματά τους"''<ref>Abraham John Valpy, ''The Pamphleteer'', Great Britain Politics and government Periodicals, 1822, 182</ref>.
Όταν έμαθαν οι εντόπιοι Τούρκοι την συμφωνία των Αλβανών, πανικοβλήθηκαν. Οι Αλβανοί και οι Ασιάτες θα έφευγαν και θα έμεναν μόνοι, αυτοί και οι οικογένειές τους, απέναντι στους επαναστάτες. Άγριες φιλονικίες με αλληλοπυροβολισμούς ξέσπασαν μεταξύ Αλβανών και Τούρκων,<ref>Raybaud Α΄ 458 - Pouqueville Γ΄ 201</ref> κι άρχισαν οι τελευταίοι να έρχονται σε συμφωνία με τους Έλληνες είτε μεμονωμένα είτε σε ομάδες, να βγαίνουν από την πόλη και να δηλώνουν ότι παραδίνονται στους γνωρίμους τους, με τις οικογένειες και τα αγαθά τους.<ref>Φιλήμων Δ΄200 και 218. - Φωτάκος Α΄165. Κατά τον Φωτάκο, ό.π., οι Έλληνες δεν τους δέχονταν, για να υποχρεωθούν οι πολιορκημένοι να παραδοθούν λόγω έλλειψης τροφών.</ref>
Και όπως ο J. Irving Manatt θεωρεί: ''"η ελληνική προσπάθεια δεν μπορεί ποτέ να γίνει κατανοητή χωρίς παραστατική εξέταση τετρακοσίων ετών τουρκικής κυριαρχίας"''. Ήταν ''"το φυσιολογικό αποτέλεσμα της εμπειρίας τετρακοσίων ετών υπό τους μουσουλμάνους, της υποταγής των Ελλήνων στο ελληνικό έδαφος σε μια χούφτα αλλοδαπών κατακτητών, εκ διαμέτρου αντίθετων στη φυλή τη θρησκεία και τον πολιτισμό, οι οποίοι στραγγίζουν το καλύτερο αίμα τους για την ικανοποίηση του πάθους τους για άναρχη δύναμη και την επιβολή της, έως ότου ωριμάζει η συσσωρευμένη καταπίεση με αναπόφευκτη συγκομιδή μια εθνική βεντέτα. Μόλις δοθεί το ιστορικό υπόβαθρο, βλέπουμε ότι εκ φύσεως μια ελληνική έγερση σήμανε έναν πόλεμο εξολόθρευσης"''<ref>J. Irving Manatt, σχόλιο στο ''The War of Greek Independence'' του W. Alison Phillips, ''The American Historical Review'', Vol. 3, No. 3. (Apr., 1898), σελ. 538</ref><ref>Edward Mead Earle, «American Interest in the Greek Cause, 1821-1827», ''The American Historical Review'', vol. 33, n° 1 (Octobre, 1927), 6.</ref>.
Αλλά και από πλευράς Ελλήνων υπήρχαν έντονα παράπονα. Έβλεπαν ότι τα αναμενόμενα λάφυρα, και πρωτίστως οι θησαυροί των Αλβανών, έφευγαν από τα χέρια τους.<ref>Raybaud Α΄ 459 - Pouqueville Γ΄ 201</ref>
Πιθανώς ερμηνεύσιμη αλλά αδικαιολόγητη χαρακτηρίζει τη σφαγή ο [[Έλληνες|Έλληνας]] ιστορικός [[Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος|Κ. Παπαρρηγόπουλος]], ο οποίος γράφει στην ''Ιστορία του Ελληνικού Έθνους'': «''Συνέβη σφαγή ανωφελής και ανηλεής πολλών χιλιάδων οσμανιδών''»<ref>''Ιστορία του Ελληνικού Έθνους'', τ. 6, Αθήνα, 1932, 53</ref>. Λίγο πιο κάτω σελ. 57 αναφέρει πώς «''ημπορεί ίσως να εξηγηθή εκ του προαιωνίου μεταξύ των δύο φυλών και θρησκειών πάθους, αλλά να δικαιολογηθή δεν επιτρέπεται''».
Ουσιαστικά οι εχθροπραξίες είχαν σταματήσει. Πολλοί Έλληνες μπαινόβγαιναν στην πόλη είτε με επίσημη ιδιότητα είτε εξ ιδίας πρωτοβουλίας. Άλλοι ως όμηροι, άλλοι για την καταγραφή και την διανομή της κινητής περιουσίας των Τούρκων και άλλοι για να φρουρήσουν τα σπίτια των Οθωμανών αρχόντων ύστερα από παράκλησή τους.<ref>Δεληγιάννης 268-269 - Παπατσώνης 68</ref> Οι Τούρκοι παρέδιδαν στους Έλληνες πολύτιμα αντικείμενα είτε ως ανταμοιβή της μελλοντικής προστασίας τους είτε προς φύλσξιν.<ref>Φωτάκος Α΄ 165 – Παπατσώνης 68</ref>
==Συνέπειες==
Σύμφωνα με τον Φιλήμονα ''«τα αποτελέσματα της αλώσεως της Τριπόλεως επήλθον μέγιστα ως προς τους Έλληνας»''. Η Επανάσταση εφοδιάστηκε με 11.000 όπλα, εμψυχώθηκε και απέκτησε όνομα στο εξωτερικό. Οι ισχυρότεροι πολεμιστές της Πελοποννήσου νικήθηκαν και όλοι η χερσόνησος, πλην λίγων φρουρίων, περιήλθε στους Έλληνες.<ref>Φιλήμων Δ΄ 230-231</ref>
Γραμμή 176 ⟶ 202 :
Ως προς τα υλικά οφέλη της Επανάστασης, ο Φωτάκος ομολογεί ότι υπήρξαν μηδαμινά (πλην του οπλισμού που πέρασε όμως στα χέρια των ατάκτων, όχι του Δημοσίου δηλαδή) -και το δικαιολογεί.<ref>Φωτάκος Α΄ 176</ref> Κατά τον Παπαρρηγόπουλο ''«πάσα η λεία διηρπάγη μηδαμώς χρησιμεύσασα εις τας κοινάς του έθνους ανάγκας»''.<ref>Παπαρρηγόπουλος βιβλίο ΙΕ΄, κεφ. Γ΄, υποκεφ. 4 </ref> Ο Υψηλάντης, όταν επέστρεψε στην Τριπολιτσά, ζήτησε να καταθέσουν όλοι ''«μέρος των λαφύρων διά τον σχηματισμόν δημοσίου ταμείου»'' μάταια βέβαια. Ήδη ''«οι μαργαρίται επωλήθησαν διά της οκάδος ως άλλοι φάσηλοι'' [φασόλια]».<ref>Φιλήμων Δ΄ 232 και 226</ref>
Ως προς τον αντίκτυπο της σφαγής στην Ευρώπη, παρόλο που οι ήττες και οι σφαγές που είχαν υποστεί οι Έλληνες είχαν συγκινήσει τη διεθνή γνώμη και προκάλεσαν την ανάπτυξη του φιλελληνισμού, η σφαγή των Τούρκων στην Τρίπολη δεν είχε το αντίστροφο αποτέλεσμα.
==Η άλωση της Τριπολιτσάς ως πηγή καλλιτεχνικής έμπνευσης==
| |||