Τα Καπρίτσια: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Αυτή η σειρά του Γκόγια, και η τελευταία ομάδα χαρακτικών της σειράς ''[[Οι Συμφορές του Πολέμου]]'', τα οποία ο Γκόγια αποκαλούσε "caprichos enfáticos" (εμφατικά καπρίτσια) απέχουν πολύ από το πνεύμα της ξέγνοιαστης φαντασίας που ο όρος "καπρίτσιο" συνήθως αντιπροσωπεύει στην τέχνη.

 

Το [[1799]] ο Γκόγια διαφήμιζε τα ''Καπρίτσια'' γράφοντας: ''Μπορεί κανείς να τα αγοράσει από το κατάστημα ποτών και αρωμάτων της Κάγε δε Δεσενιάνο πληρώνοντας 320 ρεάλια για τη σειρά των 80 χαρακτικών.'' Ωστόσο, λίγες βδομάδες αργότερα, τα χαρακτικά έπαψαν να διατίθενται στο κοινό, πιθανώς λόγω πιέσεων που ασκήθηκαν από εκκλησιαστικούς κύκλους. Το [[1803]] οι μήτρες και όσες σειρές απέμεναν αδιάθετες δωρίστηκαν από τον Γκόγια στον βασιλιά Κάρολο Δ και μεταφέρθηκαν στο Βασιλικό Χαλκογραφείο, όπου βρίσκονται έως σήμερα. Ως "αντάλλαγμα" για τη δωρεά του αυτή, ο Γκόγια έλαβε την υπόσχεση ότι θα δοθεί ετήσιο εισόδημα στον γιο του Χαβιέρ. Τα ''Καπρίτσια'' δεν επρόκειτο να τυπωθούν και πάλι στο σύνολό τους παρά πολύ αργότερα, στα μέσα του 19ου αιώνα, συμβάλλοντας έκτοτε σημαντικά (αρχικά ίσως και περισσότερο απ' ότι οι πίνακες του) στο να γίνει ο Γκόγια ευρύτατα γνωστός και να αποκτήσει τη φήμη που απέκτησε στην [[Ευρώπη]].<ref name="Rose-Hagen">''Γκόγια'', Rose-Marie & Rainer Hagen, σ.38, Taschen</ref>