Παυλικιανισμός: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μΧωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας Ετικέτα: αφαιρέθηκαν παραπομπές |
||
Γραμμή 22:
Τον θάνατο του Γενέσιου-Τιμόθεου ακολούθησε ο διχασμός της κοινότητας λόγω της σύγκρουσης των δύο γιων του, του Ζαχαρία και του Ιωσήφ-Επαφρόδιτου. Ο τελευταίος επέστρεψε στην Επίσπαρη, όπου του επιφυλάχθηκε θερμή υποδοχή από τους εκεί Παυλικιανούς. Ωστόσο, σε σύντομο χρονικό διάστημα ένας τοπικός [[Βυζαντινός στρατός|Βυζαντινός]] αξιωματούχος επιχείρησε να τον συλλάβει. Ο Παυλικιανός διδάσκαλος κατάφερε να διαφύγει με δυσκολία. Στη συνέχεια κατευθύνθηκε στην [[Αντιόχεια (της Πισιδίας)]], όπου ίδρυσε την κοινότητα των "Φιλιππισίων". Ταυτόχρονα, ο Κωνσταντίνος Ε' κατέλαβε τη [[Θεοδοσιούπολη]] και την [[Μαλάτεια|Μελιτήνη]]. Ακολουθώντας την παράδοση προγενέστερων αυτοκρατόρων και εκτιμώντας τις μαχητικές ικανότητες των Παυλικιανών, ο αυτοκράτορας υποχρέωσε ορισμένους πληθυσμούς να μετοικήσουν από εκείνες τις πόλεις στη [[Θράκη]], προκειμένου να αντιμετωπίσει τις από [[Βορράς|Βορρά]] επιδρομές των [[Βούλγαροι|Βουλγάρων]]. Έτσι αποτέλεσαν την μαγιά του κινήματος των [[Βογόμιλοι|Βογομίλων]].
Διάδοχος του Ιωσήφ-Επαφρόδιτου ήταν ο Βοάνης. Λόγω του ανήθικου βίου του έλαβε την προσωνυμία "ρυπαρός" και οδήγησε την παυλικιανή κοινότητα σε παρακμή. Τότε (περίπου το έτος [[800]]) εμφανίστηκε στο προσκήνιο ο Σέργιος, ο οποίος διεκδίκησε την ηγεσία. Ο Σέργιος-Τυχικός εξελίχθηκε στον σημαντικότερο διδάσκαλο των Παυλικιανών. Υπό την επίδρασή του, η διδασκαλία της αίρεσης έλαβε την οριστική της μορφή. Επίσης, ανέπτυξε έντονη προσηλυτιστική δράση. Ίδρυσε την κοινότητα των "Κολασσαέων" στην Αργαούν (κοντά στη Μελητήνη), των "Λαοδικέων" στο Κυνοχώριο (κοντά στη Νεοκαισάρεια του [[Πόντος|Πόντου]] και των "Εφεσίων", στη Μοψουεστία της [[Κιλικία|Κιλικίας]]. Η διάδοση του Παυλικιανισμού από τη μία άκρη της Μικράς Ασίας ως την άλλη θα προκαλούσε σύντομα την οργισμένη αντίδραση των Βυζαντινών αυτοκρατόρων καθώς τα 34 χρόνια του ''Σέργιου'' στην αρχηγεία των παυλικιανών (ανάμεσα στο διάστημα 800-835) συνοδεύτηκαν από λεηλασίες και επιθέσεις στα εδάφη του βυζαντίου (Αναστασίου Ιωάννης, ''Οι Παυλικιανοί'', σ. 67-68).
:"''Ο δε υπέρμαχος του διαβόλου Σέργιος, διδαχθείς'' ... ''την αίρεσιν'' [...] ''γίνεται νέος κήρυξ της πλάνης'' [...] ''Εν όλοις γαρ τριακοντατέσσαρσι χρόνοις επικρατήσας από Ειρήνης της Αυγούστης μέχρι Θεοφίλου του βασιλέως'' [...] ''ελυμήνατο πλείστον μέρος της του Χριστού Εκκλησίας, τους μεν γαρ ηλλοτρίωσε της προσκαίρου ζωής, των ιδίων στερήσας, και προ καιρού θανατώσας'' [...] ''πολλούς ομοζύγους διαζεύξας, τας κοίτας αυτών διά των μαθητών αυτού εμίανεν, πολλά βρέφη των μητρικών αποσπάσας μαζών δια των μαθητών αυτού, τα μεν εθανάτωσε, τα δε των γονέων στερήσας'' ... ''Αγαρηνοίς απεμπόλησε, πολλούς ευειδείς νεανίσκους και νεανίδας μονογενείς γονέων αποχωρήσας εις δουλείαν βαρβάροις παρέδωκε, πολλούς αδελφούς και αδελφάς, συγγενείς τε και φίλους αλλήλων διέστησε, και των ιδίων ξενώσας, αλλοδαπή γη παρέπεμψεν, ων οδυρμός και θρήνος μέχρις ουρανίων αψίδων ανήκται, πολλούς μονάζοντας και μοναζούσας Χριστώ την παρθενίαν αναθεμένους διά των οικείων μαθητών διέφθειρε'' [...] ''πολλούς εν δεσμοίς και φυλακαίς θανατωθήναι πεποίηκε''" (''PG'' 104,1293B-D).▼
== Οι διωγμοί και οι μάχες ==
Γραμμή 37 ⟶ 36 :
Οι τρεις απεσταλμένοι της αυτοκράτειρας στη [[Μικρά Ασία]], ο Λέων Αργυρός, ο Ανδρόνικος Δούκας και ο Σουδάλης, επέδειξαν πρωτοφανή σκληρότητα εναντίον των "αιρετικών". Περίπου εκατό χιλιάδες Παυλικιανοί θανατώθηκαν μετά από βασανιστήρια.<ref>Συνεχιστές Θεοφάνους (έκδ. Bekker της Βόννης, σ.165) : ''«ωσεί δέκα μυριάδες ο ούτως απολλύμενος ηριθμείτο λαός, και η ύπαρξις'' [περιουσία] ''αυτών τω βασιλικώ ταμείω…εισεκομίζετο»''.</ref> Αυτός ο αριθμός των θυμάτων αναφέρεται και από τον εθνικό μας ιστορικό Παπαρρηγόπουλο στο 10ο τόμο της Ιστορίας του Ελληνικού Έθνους (σελ. 430, εκδ. “ΚΑΚΤΟΣ”). Πάντως, η ''Αικατερίνη Χριστοφιλοπούλου'' σημειώνει ότι, «''Ασφαλώς είναι φανταστικός ο αριθμός των θανατωθέντων, ως ανερχόμενος εις 100.000''» (''Βυζαντινή ιστορία'', Β1΄, σ. 214) και ομοίως, ο ''Ιωάννης Αναστασίου'' γράφει ότι «''Οι Βυζαντινοί συγγραφείς ομιλούν περί 100.000 ούτω φονευθέντων. Ο αριθμός όμως ούτος κρίνεται υπερβολικός και απίστευτος''» (''Οι Παυλικιανοί'', σ. 75).
Σύμφωνα με τις βυζαντινές πηγές άλλοι Παυλικιανοί αποκεφαλίσθηκαν, άλλοι σταυρώθηκαν και άλλοι πνίγηκαν στη θάλασσα. Στα θύματα συμπεριλαμβανόταν ο πατέρας ενός αξιωματικού (πρωτομανδάτορα) του στρατού του θέματος των Ανατολικών, του [[Καρβέας|Καρβέα]]. Αγανακτισμένος ο τελευταίος τέθηκε επικεφαλής 5.000 ομοθρήσκων του που κατέφυγαν στον εμίρη της Μελιτηνής. Ο πρώην αξιωματικός θα εξελισσόταν σε θανάσιμο εχθρό του [[Βυζαντινή Αυτοκρατορία|Βυζαντίου]]. Για το γεγονός αυτό, ο ''Ιωάννης Αναστασίου'' στην μελέτη του για τους ''Παυλικιανούς'' αναφέρει ότι πρώτα είχε αυτονομηθεί ο ''Καρβέας'' και είχε συμμαχήσει με τους Άραβες και αργότερα έγιναν οι επιθέσεις που οδήγησαν στον θάνατο του πατέρα του. Δηλαδή, "''η φυγή του Καρβέα χρονολογείται προ του γεγονότος τούτου''"(''Οι Παυλικιανοί'', σ. 75-76).Αλλά τόσο από τις πρωτογενείς πηγές, όσο και από τον Παπαρρηγόπουλο, τίποτα τέτοιο δεν συνάγεται, και πολύ λιγότερο τα περί ανταρσίας των Παυλικιανών κατά του εικονομάχου Θεόφιλου, όπως αναφέρεται λίγο πιο πάνω.
Στην πραγματικότητα όμως, ο ''Πέτρος Σικελιώτης'' με σαφήνεια αναφέρει ότι οι ''Παυλικιανοί'' έσφαζαν, λεηλατούσαν, βίαζαν και έκαναν δουλεμπόριο εις βάρος των κατοίκων του Βυζαντίου, δέκα ολοκληρα χρόνια πριν τον Μιχαήλ Α΄, ήδη από τα χρόνια της Ειρήνης της Αθηναίας η οποία δεν δίωξε τους Παυλικιανούς:
▲:"''Ο δε υπέρμαχος του διαβόλου Σέργιος, διδαχθείς'' ... ''την αίρεσιν'' [...] ''γίνεται νέος κήρυξ της πλάνης'' [...] '''''Εν όλοις γαρ τριακοντατέσσαρσι χρόνοις επικρατήσας από Ειρήνης της Αυγούστης''' μέχρι Θεοφίλου του βασιλέως'' [...] ''ελυμήνατο πλείστον μέρος της του Χριστού Εκκλησίας, τους μεν γαρ ηλλοτρίωσε της προσκαίρου ζωής, των ιδίων στερήσας, και προ καιρού θανατώσας'' [...] ''πολλούς ομοζύγους διαζεύξας, τας κοίτας αυτών διά των μαθητών αυτού εμίανεν, πολλά βρέφη των μητρικών αποσπάσας μαζών δια των μαθητών αυτού, τα μεν εθανάτωσε, τα δε των γονέων στερήσας'' ... ''Αγαρηνοίς απεμπόλησε, πολλούς ευειδείς νεανίσκους και νεανίδας μονογενείς γονέων αποχωρήσας εις δουλείαν βαρβάροις παρέδωκε, πολλούς αδελφούς και αδελφάς, συγγενείς τε και φίλους αλλήλων διέστησε, και των ιδίων ξενώσας, αλλοδαπή γη παρέπεμψεν, ων οδυρμός και θρήνος μέχρις ουρανίων αψίδων ανήκται, πολλούς μονάζοντας και μοναζούσας Χριστώ την παρθενίαν αναθεμένους διά των οικείων μαθητών διέφθειρε'' [...] ''πολλούς εν δεσμοίς και φυλακαίς θανατωθήναι πεποίηκε''" (''PG'' 104,1293B-D).
Στο μεταξύ ο Σέργιος δολοφονήθηκε από έναν [[Ορθοδοξία|Ορθόδοξο]] (περίπου το [[835]]). Τότε πραγματοποιήθηκε μία μεταβολή στη διακυβέρνηση των Παυλικιανών. Την πνευματική καθοδήγηση δεν θα ασκούσε πλέον ένα άτομο, αλλά μία συνέλευση πρώην συνεργατών του Σεργίου, των "συνεκδήμων". Ταυτόχρονα, καθώς οι Παυλικιανοί βρίσκονταν σε εμπόλεμη κατάσταση με την αυτοκρατορία, τα ηνία της εξουσίας πέρασαν στα χέρια του στρατιωτικού ηγέτη της κοινότητας, "του αρχηγού του οπλιτικού". Τη θέση αυτή ανέλαβε ο Καρβέας, όταν κατέφθασε στην Αργαούν.
| |||