Μηχανική: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Γραμμή 62:
Μετά το Νεύτωνα, οι επαναδιαμορφώσεις των τύπων, προοδευτικά, επέτρεψαμ λύσεις για πολύ μεγαλύτερο αριθμό προβλημάτων. Η πρώτη επαναδιαμόρφωση έγινε το [[1798]] από το [[Ζοζέφ Λουί Λαγκράνζ]] (''Joseph Louis Lagrange''), ένσν γαλλοϊταλό μαθηματικό. Στη [[Λαγκρανζιανή μηχανική]], η λύση χρησιμοποιεί τη διαδρομή της ελάχιστης δράσης και ακολουθεί ο υπολογισμός των [[μεταβλητή|μεταβολών]]. Ο [[Γουΐλλιαμ Ρόουαν Χάμιλτον]] (''William Rowan Hamilton'') επαναδιαμόρφωσε τη Λαγκρανζιανή μηχανική, το [[1833]]. Το πλεονέκτημα της [[Χαμιλτόνια μηχανική|Χαμιλτόνιας μηχανικής]] ήταν ότι στο πλαίσιό της επέτρεψε μια βαθύτερη ματιά στις βασικές αρχές. Το μεγαλύτερο μέρος του πλαισίου της Χαμιλτόνιας μηχανικής μπορεί να φαίνεται (περισσότερο) στην κβαντική μηχανική, όμως (εκεί) οι ακριβείς σημασίες των όρων διαφέρουν λόγω των κβαντικών φαινομένων.
Παρόλο που η κλασική μηχανική είναι σε μεγάλο ποσοστό «συμβατή» με τις υπόλοιπες θεωρίες της «κλασικής φυσικής», όπως η [[κλασική ηλεκτροδυναμική]] και η [[θερμοδυναμική]], ανακαλύφθηκαν μερικές δυσκολίες, κατά το τέλος του [[19ος αιώνας|19ου αιώνα]], που μπορούν να επιλυθούν με τη χρήση πιο σύγχρονης φυσικής. Όταν συνδυαστεί με την κλασική θερμοδυναμική, η κλασική μηχανική οδηγεί στο λεγόμενο [[παράδοξο του Γκιμπς]] (''Gibbs paradox''), κατά το οποίο η [[εντροπία]] δεν είναι μια καλά ορισμένη ποσότητα. Όταν τα πειράματα έφτασαν σε αυομικό επίπεδο, η κλασική μηχανική απέτυχε να εξηγήσει, έστω και κατά [[προσέγγιση]], τόσο βασικά πράγματα, όσο τα ενεργειακά επίπεδα και τα μεγέθη των ατόμων. Η προσπάθεια για την επίλυση τέτοιων προβλημάτων οδήγησε (τελικά) στην ανάπτυξη της κβαντομηχανικής. Ομοίως, η διαφοετική συμπεριφορά του κλασικού [[ηλεκτρομαγνητισμός|ηλεκτρομαγνητισμού]] και της κλασικής μηχανικής κάτωα από μερασχηματισμούς (σε μεγάλες) ταχύτητες, οδήγησε (τελικά) στη θεωρία της σχετικότητας.
== Τύποι μηχανικών σωμάτων ==
| |||