Οι Συμφορές του Πολέμου: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Η περιγραφή και η κατάδειξη της ασχήμιας της ζωής αποτελεί σύνηθες θέμα κατά τη διάρκεια της ιστορίας της Ισπανικής τέχνης, από τους νάνους του [[Ντιέγκο Βελάσκεθ]] έως την [[Γκερνίκα]] (1937) του [[Πάμπλο Πικάσο]]. Σχολιάζοντας τις ''Συμφορές του Πολέμου'', η βιογράφος Margherita Abbruzzese παρατηρεί ότι ο Γκόγια θέλει η αλήθεια ''να παρατηρηθεί ... και να παρουσιαστεί σε άλλους· συμπεριλαμβανομένων και αυτών που δεν επιθυμούν να τη δουν... Και οι τυφλοί στο πνεύμα παρατηρούν μόνο την επιφανειακή άποψη των πραγμάτων, επομένως αυτά τα επιφανειακά γνωρίσματα πρέπει να αλλοιωθούν και να παραμορφωθούν μέχρις ότου να κραυγάζουν αυτό που θέλουν να πουν''.<ref name="C175" /> Αυτή η σειρά ακολουθεί μια ευρύτερη Ευρωπαϊκή παράδοση δημιουργίας έργων τέχνης που σχετίζονται με τον πόλεμο και τη διερεύνηση των επιπτώσεων της στρατιωτικής σύγκρουσης στις ζωές των πολιτών - κυρίως γνωστών στον Γκόγια μέσω χαρακτικών. Αυτή η παράδοση αντικατοπτρίζεται ιδιαίτερα σε [[Ολλανδία|Ολλανδικές]] απεικονίσεις του [[Ογδοηκονταετής Πόλεμος|Ογδοηκονταετούς Πολέμου]] με την Ισπανία, και στα έργα [[Γερμανία|Γερμανών]] ζωγράφων του 16ου αιώνα όπως ο [[Χανς Μπάλντουνγκ Γκριν]]. Πιστεύεται πως ο Γκόγια είχε ένα αντίγραφο μιας φημισμένης σειράς 18 χαρακτικών του Ζακ Καλό που είναι γνωστή ως ''Les Grandes Misères de la guerre'' (1633), που καταγράφουν το καταστροφικό αντίκτυπο του [[Τριακονταετής Πόλεμος|Τριακονταετούς Πολέμου]] του στρατού του [[Λουδοβίκος ΙΓ΄ της Γαλλίας|Λουδοβίκου ΙΓ΄ της Γαλλίας]] στη [[Λωρραίνη]].<ref>Becker DP; in Spangeberg, Kristin (ed). ''Six Centuries of Master Prints''. Cincinnati: [[Cincinnati Art Museum]], 1993. 154. ISBN 0-931537-15-0</ref>

{{double image|left|Prado - Los Desastres de la Guerra - No. 37 - Esto es peor.jpg|265|Torso Belvedere 01.jpg|150|Στην [[Αυτό είναι χειρότερο|'''πλάκα 37: ''Esto es peor''' (Αυτό είναι χειρότερο)'']] (αριστερά), απεικονίζεται ένας Ισπανός στρατιώτης του οποίου το σώμα είναι ακρωτηριασμένο και καρφωμένο σε ένα δέντρο, ενώ είναι περιτριγυρισμένο από πτώματα Γάλλων στρατιωτών. Το έργο αυτό βασίζεται εν μέρει στο θραύσμα Ελληνιστικού ανδρικού γυμνού, που είναι γνωστό ως '''''Belvedere Torso''''' του ''Αθηναίου Απολλώνιου γιου του Νέστορα'' (δεξιά) . Ο Γκόγια είχε κάνει μια μελέτη του αγάλματος με την τεχνική ''wash'' σε μαύρες αποχρώσεις κατά τη διάρκεια μιας επίσκεψής του στη Ρώμη.}}

 

Ο Γκόγια εγκαταλείπει τα χρώματα στη σειρά, πιστεύοντας ότι το φως και οι σκιάσεις παρέχουν μια πιο άμεση έκφραση της αλήθειας. Έγραψε,'' στην τέχνη δεν χρειάζεται το χρώμα. Δώσε μου ένα μολύβι και θα ζωγραφίσω το πορτραίτο σου''.<ref name ="Holland253" /> Χρησιμοποιεί τη γραμμή όχι τόσο για να οριοθετήσει το σχήμα αλλά, σύμφωνα με την ιστορικό της τέχνης Αν Χόλαντερ, ''για να του δώσει ύπαρξη χαράσσοντάς το και μετά να το διασπάσει, όπως ένα αλλήθωρο, ημίτυφλο μάτι το αντιλαμβάνεται, για να δημιουργήσει διαστρεβλωμένα τρίμματα οπτικών ερεθισμάτων που τρεμουλιάζουν γύρω από γεγονότα που ο θεατής τα βλέπει μέσα σε μια αγωνιώδη βιασύνη... Αυτή η 'γραφική' σαφήνεια γίνεται πιο αιχμηρή όταν είναι πριονωτή.''<ref>Hollander, 254</ref> Η αμεσότητα της προσέγγισης ταιριάζει με την επιθυμία του να αποδώσει την πρωτόγονη πλευρά της ανθρώπινης φύσης. Ο Γκόγια δεν είναι ο πρώτος που ασχολήθηκε με αυτό το θέμα· ο [[Ρέμπραντ]] επιζητούσε μια ανάλογη αμεσότητα, αλλά δεν είχε τη δυνατότητα να χρησιμοποιήσει την ακουαντίνα. Ο [[Γουίλιαμ Μπλέικ]] και ο [[Χένρυ Φιούζελι]], σύγχρονοι του Γκόγια, δημιούργησαν έργα με αντίστοιχο φανταστικό περιεχόμενο, αλλά όπως η Χόλαντερ σχολιάζει, αποσιώπησαν την αποκρουστική πλευρά τους με ''μια εξαίσια χρησιμοποιημένη γραμμικότητα...κλείνοντάς την ερμητικά στα ασφαλή οχυρά της ομορφιάς και του ρυθμού''.<ref>Hollander, 254–55</ref>